Χάλκινο κάτοπτρο με Αφροδίτη και Έρωτες (Αργειακό εργαστήριο, γύρω στο 650 π.Χ.)

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου
ποια είναι η ομορφότερη;
Είμαι, άραγε, εγώ ή μήπως είναι
αυτή η Αθηναία απέναντι, καμιά άλλη
απ' τις πολλές τριγύρω της, εκείνη
η νεότερη των χρόνων του Αλέξανδρου, μην είναι,
περίτεχνε καθρέφτη μου, η φανταχτερή εκεί
στο βάθος της μεγάλης 
αίθουσας με τα πολλά χρυσά; αχ
καθρεφτάκι μου, ποιανής η σκόνη
είναι η ομορφότερη; 

Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Στις προθήκες, 2016

Τα σήματα

Άγνωστες γλώσσες μου μιλάς, πώς να σ' ακούσω; 
Πώς να σ' ακούσω, άγνωστες γλώσσες 
μιλημένες στη Λυκία, στη Φρυγία
χαθήκανε προτού καταγραφούν
χαθήκανε, σβήνει μονάχα
κάποτε ένας ήχος τους
παράπονο μες στην αδιάφορη φλυαρία μας
άγνωστες γλώσσες μου μιλάς άγνωστες θάλασσες.

Χαθήκανε, χιλιάδες λέξεις σήματα
πυκνά, σήματα απεγνωσμένα, σήματα
μετέωρα αφού
ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει ζάρια
κανείς δεν έμαθε ποτέ ποιος χάνει ποιος κερδίζει
όμως ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει ζάρια
ακούς μονάχα
τις ορισμένες σου φωνές, ακούς μονάχα
ό,τι σου βγει στο ζάρι, ό,τι θα πουν
τα στίγματα, οι συνδυασμοί σ' αυτές 
τις φοβερές ζαριές

ποιος χάνει ποιος κερδίζει
τόσα μετέωρα σήματα
δρόμοι παράλληλοι προς την άβυσσο
άγνωστες γλώσσες μου μιλάς, περνούν
οι λέξεις
δεν αγγίζουνε τον νου

ποιος χάνει, τι
ποιος χάνεται
κι αυτό το βουητό μες στην ομίχλη
αυτό τ' αδιάκοπο βουητό μες στην ομίχλη
διάστικτο από σήματα πικρά. 


Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Ψηφιδωτό από άφαντες ψηφίδες, 2003
Ενότητα : Νυχτερινά
Συγκεντρωτική έκδοση Στιγμή στο χάος,
Ποιήματα 1999-2010, 2014

Gryllus campestris

Θέλω ν' ακούσω ένα τριζόνι απόψε.
Απόψε που 'ναι η νύχτα έτσι γλυκιά και φεύγει
φεύγει κι αυτό το καλοκαίρι ώρα την ώρα
θέλω ν' ακούσω ένα τριζόνι να επιμένει, όμως το  θέλω
να 'ναι τριζόνι γνώριμο, από κείνα
των πρώτων μου καλοκαιριών, εκείνα
τα ανεξίτηλα.

Ποιος ξέρει αν
μεταναστεύουν τα τριζόνια
ζουν μοναχά ένα καλοκαίρι, ίσως αλλάζει
τόπο τον τόπο ο ήχος τους, πώς να γινόταν
ν' ακούσω απόψε ένα τριζόνι απ' τα δικά μας, απόγονο
εκείνων των παλιών, των παιδικών
ένα τριζόνι Αμπελιωτάκι.

Αμέτρητα γύρω απ' το σπίτι, νύχτες μακρινές
μεγάλες νύχτες
νύχτες βαθιές ως πίσω απ' τη ζωή
εκείνα τα εντόπια έντομα
σίγουρα βρίσκονταν εκεί πολύ προτού φανούν
οι πρώτοι της δικής μου της γενιάς
θα παραμείνουν κι όταν
θα 'χουν σκορπίσει οι τελευταίοι

θέλω ν' ακούσω ένα τριζόνι απόψε, μακρινό
βγαίνοντας από νύχτες παιδικές να συνοδεύει
με τη σοφή του υπόκρουση το τέλος
ενός - ακόμα ενός - καλοκαιριού.


Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Η τελετή, 2006
Συγκεντρωτική έκδοση Στιγμή στο χάος,
Ποιήματα 1999-2010, 2014

Ήσουν εκεί

Ήθελα τόσα να σου πω
μα ήτανε στ' όνειρο κι οι λέξεις
πήγαιναν αλλού κι εγώ
δεν ήξερα ποιος ήσουν, μάνα
ή πατέρας, αδερφός, εκείνος 
ο λυτρωτικός εξομολόγος,
των δέκα χρόνων μου η καλη 
δασκάλα, κάποιος άλλος, ήθελα 
τόσα να σου πω γιατί περάσαν
χρόνια και χρόνια κι η ζωή
τελειώνει κι όσα μένουν
κατακάθι όλο βαραίνουν,
τα ριζικά που ορίσανε
το ριζικό μας, φτάνουν
μαζί μας ως την άκρη, ασήκωτα
μας πνίγουν, κι ήσουν 
εκεί, δεν είχα τρόπο 
να σου πω κι όλο μιλούσα, τίποτα
δεν έλεγα γιατί
ήμασταν στ' όνειρο κι οι δυο
τόσο κοντά χαμένοι

έτσι συμβαίνει στ' όνειρο, έτσι όταν
έχουν περάσει χρόνια 
και χρόνια, βρίσκεσαι
στην άκρη και κανείς
δεν είναι πια κανείς που ήσουν
παιδί κι ήταν μεγάλος, πώς, 
ποιος μέσα στ' όνειρο ν' ακούσει,
να γνωρίσει γλώσσα παιδική
φτασμένη ως τα ψελλίσμοατα του τέλους;


Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Στο σιδεράδικο της Λήμνου, 2017
Ενότητα Ο κόσμος

Παρόχθιο

Κι άκουσα ξαφνικά
βουητό στο ρέμα, είπα
κατεβασιά, τρέχω να δω
νερά θολά, δέντρα
ξεριζωμένα, όμως μονάχα
ένα αυτοκίνητο κατέβαινε
μες στην προχωρημένη νύχτα την οδό
Μεσολογγίου και τρέχοντας
στον άδειο δρόμο βούιζε δυνατά
όπως κατεβασιά στο ρέμα, όπως
κατεβασιά στο ρέμα που ήταν κάποτε
η οδός Μεσολογγίου
                                 κι εγώ χαμένος
στο μπαλκόνι κοιτούσα
ένα αυτοκίνητο να κατεβαίνει βιαστικό
κι ανυποψίαστο την έρημη
οδό Μεσολογγίου.

Βύρωνας 8-9.1.2010

Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Νυχτερινά δρομολόγια, 2010
 

Γραμμική Β'

                          Στον Σάββα Παύλου

Γράψτε τα γράμματά σας στον πηλό
Όχι στην πέτρα, όχι στο χαρτί,γράψτε
τα γράμματά σας, κάμετε
τους λογαριασμούς σας 
στον πηλό.
Θα 'ρθει η φωτιά, θα κάψει
το χαρτί, ίσως γλιτώσει 
η πέτρα, όμως 
δεν πρόκειται να δυναμώσει, ξέρει
μόνο ο πηλός πώς να κερδίζει
απ' τη φωτιά, γράψτε λοιπόν
τα γράμματά σας στον πηλό, γράψτε τα
στη φωτιά. 

Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Στις προθήκες, 2016

Τα στίγματα

Πώς έγινε και χάθηκαν οι λέξεις;
Μια ολόκληρη σελίδα λέξεων - το ποίημα
μ' όλο του τον κόπο, την αγωνία, τη λαχτάρα
τη χαρά κι εκείνο
το ανεξάλειπτο δηλητήριο της αμφιβολίας
μια ολόκληρη σελίδα λέξεις
και τώρα να χαθεί - να σβήσει
- έτσι εντελώς αυθαίρετα, με κίνημα δικό του -
πού πήγαν τόσες λέξεις

κι ούτε κουβέντα βέβαια τώρα να τ' ανασυνθέσεις
με τι υλικό, μείναν μονάχα
αυτά τ' αστεία σημάδια - σε κοιτούν
ανόητα -
δυο τρία κόμματα, οι λίγες παύλες
- μονές, διπλές, τι σημασία πια; -
κάτι εισαγωγικά, μια έρημη τελεία
(μάλλον από τις «άνω»πρέπει να 'ναι)

κι εκείνο - βέβαια - το πελώριο ερωτηματικό
- αυτό, ασφαλώς, δεν πρόκειται
ποτέ να λείψει.

Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Τα αιφνίδια άστρα, 1997

Χρυσά διάτρητα ενώτια (6ος-7ος αιώνας μ.Χ.)

Διάτρητα. 
Όπως τ' αυτιά που τα φορούσαν
τ' αυτιά εκείνης της κοπέλας 
που σίγουρα την έλεγαν Θεοδώρα. 

Πού χάθηκες, κορίτσι μου, σε ποια
ληξιαρχεία; 
Πού χάθηκες και μείναν
αυτά εδώ τα έρημα ενώτια
ενώπιον μας
στην προθήκη να ψελλίζουν 
τη ζωή σου.

Πες μου, καημένη, αυτό 
μονάχα αυτό και να σ' αφήσω
ήσυχη στο χαμό σου, ήσυχη
στη λήθη, πες μου αν είχες
μικρό αδερφό που να σπαράζει
να πνίγεται στο κλάμα του όταν 
οι θειάδες σού τρυπούσανε τ' αυτιά
να οσυ φορέσουν σκουλαρίκια

αν είχες τέτοιον αδερφό, να ξέρεις
ήμουν εγώ, κι ήμουν μικρός, δεν ήξερα
δεν καταλάβαινα την παροιμία
για τα κάλλη και τον πόνο, ήμουν μικρός
και με πονούσαν
πώς με πονούσαν οι βελόνες
όταν τρυπούσανε τ' αυτιά της αδερφής μου

της αδερφής μου της Θοδώρας
σε τόπο μακρινό, σ' αιώνα
περασμένο.

Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Στις προθήκες, 2016

Αγγείο πόσεως

Τον ξέρω αυτόν τον τύπο
τον θυμάμαι, τον έχω
συναντήσει σ' όλα τα μουσεία
αυτόν
με κύλικα, με κάνθαρο,
με σκύφο, μ' ασημένιο 
τάσι στο δεξί του
χέρι, αργά τη νύχτα

αργά, που έμενε μόνος, είχαν σβήσει
τα τελευταία επίγεια φώτα, έβγαινε 
στο μπαλκόνι του, έβγαινε
στην αυλή του, αστροφεγγιά
σήκωνε το ποτήρι του
εκστατικός στον ουρανό

κι έπινε
έπινε εκστατικός
στη υγεία του Σύμπαντος.

Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Στις προθήκες, 2016

Ερχόσουν

Ερχόσουν από όνειρο
τόσο μα τόσο μακρινό, ζητούσες
ένα ταξίδι, μια κραυγή
μια έξοδο κινδύνου

μιλούσαν όλοι, σε καθησυχάζαν, αλλά εσύ
που είχες γνωρίσει τόσον χρόνο, ήξερες
καλά την απειλή, ζητούσες
τη σωτήρια κίνηση

και δεν υπήρχε τρόπος να σου δώσω
αυτό που επίμονα ξυπνούσες
γιατί ήμουν γέρος κι αφημένος και βαρύς, γιατί
ερχόσουν από όνειρο
τόσο μα τόσο μακρινό, χαμένο.

Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Πάθη των φθόγγων, 2009

Νυχτερινά δρομολόγια

Δεν ήταν ο Υπερσιβηρικός, δεν ήταν
το Οριάν-Εξπρές, ατέλειωτες
γραμμές να διασχίζουν τις ηπείρους, τρένα
μυθικά. τα λιγοστά
χιλιόμετρα απ' την ακτή
(βόρεια πλευρά του Πατραϊκού)
ως τον τερματικό
σταθμό της επαρχιακής μας
πόλης, ό,τι πρόλαβε
να στήσει ο Χαρίλαος Τρικούπης

αυτό ήτανε το τρένο, φορτηγό
στα ολόκλειστα
βαγόνια του κανένας επιβάτης
μα σφύριζε τις νύχτες και ξυπνούσε
η κουρασμένη μηχανή του όλον τον κάμπο
και σφύριζε, κι ερχόταν απ' την άκρη
του κόσμου, και χανόταν
σε μακρινές ομίχλες, έρημους σταθμούς,
πολύβουες πόλεις, έφτανε
ως τα βάθη της Ινδίας, έμπαινε
ατόφιο στις αμερικάνικες ταινίες

κι ήσουνα τότε δεκαοχτώ
και σφύριζε το τρένο και περνούσε
απ' τις δικές σου τις γραμμές
του κόσμου, σ' έπαιρνε
μαζί του, κι ήταν

το ίδιο τρένο αυτό που ακόμα, τόσες
ολόκλειστες δεκαετίες από τότε
σφυρίζει ακόμα μες στις νύχτες σου.

Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Νυχτερινά δρομολόγια, 2010
 

Οιωνός

Ένα αεροπλάνο πρωινό είν'  ευλογία
φέρνει τον ήλιο στα φτερά του
στα πλαστικά, στις λαμαρίνες του έχει κιόλας
ανατείλει ο ήλιος, κι  όχι μοναχά
γι' αυτούς που εντός του ζούνε το ταξίδι
μα και για μας εδώ που ακινητούμε
περνάει ψηλά, σημαίνει φως, σημαίνει
ανατολή, καινούργια μέρα

κι ας το γνωρίζουμε όλοι μας
κι ας το γνωρίζει ο καθένας μας
πως όπου να 'ναι ο ήλιος
θα φανεί, ένα αεροπλάνο
με τον ήλιο στα φτερά του πριν 
την ανατολή είν' οιωνός
καλός, είν' ευλογία

έργο του γένους των ανθρώπων φτερωτό
οπυ ξετρυπώνει πριν της ώρας του τον ήλιο.


Σωτήρης Σαράκης
από τή συλλογή Σημαντικές λεπτομέρειες, 2018

Οι νίκες

painting by Eric Waugh

Μ' αρέσουνε οι νίκες σαν αυτή του Πύρρου.
Μ' αρέσουνε οι νίκες σαν αυτή του Πύρρου,
      όπου μπορεί
μπορεί ο καθένας να το καταλάβει
πως νίκη δεν υπάρχει οριστική
πως κάθε νίκη κρύβει εντός της
τα σπέρματα της ήττας, της καταστροφής

μ' αρέσουνε οι νίκες σαν αυτή του Πύρρου
-οριακές!-
όπου η μέθη του θριάμβου δεν μπορεί
τη θλιβερή να κρύψει, να σκεπάσει αλήθεια
πως νίκη δεν υπάρχει οριστική στον πόλεμο, πως
το αίμα
είναι το ίδιο πάντα, επίμονο, απαιτητικό
στο φόνο ή στην ομαδική σφαγή, και βρίσκει
πάντα βρίσκει τρόπο να επιβάλει τη σκληρή του
αξίωση, από δρόμους
μπορεί εντελώς απρόβλεπτους κάποτε να επανέλθει

άδικο ίσως να συμβεί στο βασιλιά που ως φαίνεται
το γνώριζε πριν απ' τη μάχη
κι άδικα εν τέλει χάθηκαν οι τόσοι νικητές
αφού το μάθημα χαμένο
πήγε κι αυτό σαν όλα τα μαθήματα
της Ιστορίας, έμεινε μόνο
μια έκφραση συνυφασμένη μ' αριθμούς

αδύνατο
αδύνατο οι θνητοί να διδαχτούν, ν' αλλάξουνε,
    μα ωστόσο
μ' αρέσουνε οι νίκες σαν αυτή του Πύρρου
μ' αρέσουνε οι νίκες που βοούν την ήττα τους
που μέσα από το παγωμένο βλέμμα των νεκρών
πλήθους ακαταμάχητων νεκρών, σαρκάζουν
σαρκάζουν όλες τις μελλοντικές
μεγάλες νίκες, όλους τους θριάμβους
μιας ατελεύτητης στρατιάς κρεουργημένων
       θριαμβευτών.


Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Ψηφιδωτό από άφαντες ψηφίδες, 2003
Ενότητα : Υστερόγραφα
Συγκεντρωτική έκδοση Στιγμή στο χάος,
Ποιήματα 1999-2010, 2014

Εδώ

                                Γνωρίζουμε
                                -μας το 'χουν πει χίλιες φορές-
                                πού είναι το περιθώριο

Καλά είν' εδώ, πολύ καλά
έξω απ' τις κάθετες γραμμές, εδώ
ριζώνει η ποίηση, στην άκρη
της σελίδας, στην αρχή
του Χάους

για ιδέστε την αμαραντη
σε τι γκρεμό 
φυτρώνει, απλώνει ρίζες
και κλαδιά, αντέχει, της αρκούν
τα ελάχιστα, αντέχει
χρόνους και καιρούς, αντέχει
ως το τέλος

καλά είν' εδώ, πολύ καλά, χωρίς
βουή κι αντάρα, εδώ
στις εσχατιές,
                      στο κέντρο
εδώ του Κόσμου.


Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Σημαντικές λεπτομέρειες, 2018

Έτσι κι εγώ

Έτσι κι εγώ στη  μνήμη 
των συμμαθητών μου τώρα
έτσι μισός κι ανέσωστος θα βολοδέρνω
στη μνήμη των συμμαθητών μου, όπως
τους πιο πολλούς μισοθυμάμαι, αβέβαιος
πότε για το μικρό τους όνομα, πότε
για τη μορφή τους, μπλέκοντας
τον ένα με τον άλλο, αναζητώντας τους
σε μια αίθουσα σχολείου, ένα προαύλιο,
μιαν ημερήσια εκδρομή, κάτω απο στρώσεις
χρόνου και χρόνου κι άλλου χρόνου ασήκωτες

έτσι μισοί κι ανέσωστοι όλοι μας
οι παλαιοί συμμαθητές κυκλοφορούμε
στη ακρωτηρισμένη μνήμη 
των έτι περιλειπομένων.


Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Σημαντικές λεπτομέρειες. 2018

Το κρασί

Matisse

Λέω να φτιάξω εκείνο το κρασί.
Λέω να φτιάξω εκείνο το κρασί, όπως το 'φτιαχνες
πατέρα, κάθε χρόνο
τώρα που πήρα να γερνώ πολύ μου λείπει
η γεύση του, η μυρουδιά του αξέχαστη, το ρουμπινί του
χρώμα, εκείνη η απογείωση

πρέπει να πάω στον ίδιο τόπο
στον ίδιο τόπο να φυτέψω αμπέλι
τις ποικιλίες τις θυμάμαι πέφτει
το βάρος σε μαυρούδι και φιλέρι
τα κλήματα κοντά, χωρίς νερό
και θα ρωτήσω λεπτομέρειες τους παλιότερους

λέω να φτιάξω εκείνο το κρασί
νύχτες και νύχτες να περνώ, χειμώνες
πίνοντάς το
ολόιδιο, δεν το βρίσκω πουθενά
πολύ μου λείπει
ολόιδιο, θα το πετύχω, ας χρειαστεί
πολύ να κουραστώ, πολύ να ψάξω
ολόιδια να μεθώ μ' εκείνο το κρασί όμως αλήθεια

αλήθεια πως φοβάμαι, δεν θα το πετύχω
αλήθεια πώς φοβάμαι, όλα τα βρίσκεις
όλα τα βρίσκεις, τρόπους, ποικιλίες, μα δε γυρνάς
ποτέ σου δε γυρνάς στα δεκαεφτά σου
χρόνια, ίδιο δε θα 'ναι
ίδιο δε θα 'ναι το κρασί κι ας παιδευτώ

ίδιο δε θα 'ναι, χάθηκε
χάθηκε οριστικά, πολύ μου λείπει
χάθηκε εκέίνο το κρασί, πριν τόσα χρόνια
χάθηκε εκείνο το κρασί, ποτέ
δεν θα το βρω, η γεύση του
η μυρουδιά του αξέχαστη, το ρουμπινί του
χρώμα,  εκείνη η απογείωση.


Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Ψηφιδωτό από άφαντες ψηφίδες, 2003
Ενότητα : Νυχτερινά
Συγκεντρωτική έκδοση Στιγμή στο χάος,
Ποιήματα 1999-2010, 2014

Πάλευε ακόμα

Magritte

Πάλεψε ακόμα εκείνο το πουλί
πάλευε να πετάξει, ορμητικά
απλωνόταν η φτερούγα
κάθε φορά που μια ριπή
ανέμου διέσχιζε το δρόμο

πάλευε ακόμα εκείνο το πουλί
λειωμένα κόκαλα, ιστοί, το δέρμα κολλημένα
στην άσφαλτο του δρόμου και μισή
μισή φτερούγα λαχταρώντας
πτήσεις ατέλειωτες ψηλά
ψηλά μες στον ατέλειωτον αγέρα.


Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Ψηφιδωτό από άφαντες ψηφίδες, 2003
Ενότητα : Μέση οδός
Συγκεντρωτικη έκδοση Στιγμή στο χάος,
Ποιήματα 1999-2010, 2014

Το δάκρυ

Είδα καλά το δάκρυ, κυλησε
στο πρόσωπό της, μάνα, 
της λέω, γιατί κλαις;
- ιδού τώρα τα δύσκολα, πώς 
εξηγούνε στον εξάχρονο ότι 
δεν κλαίνε μονάχα στις συμφορές!-ε, να, 
μου αποκρίνεται,είδα τ' αδέρφια σου
να, εκεί, και πράγματι 
απέναντι, μακριά, μόλις που ξεχώριζαν
ο Γιώργος με τον Δημητράκη
(στα εικοσι τέσσερα, στα δεκαοχτώ 
τους χρόνια παλικάρια) ανηφορίζουν
προς τον Άη Βλάση,όμως αυτό
δεν ήταν, ασφαλώς, απάντηση κι εκείνη
συνέχισε, ε να, τα είδα κι άρχισα 
να σκέφτομαι, πώς ήρθα, πότε, εδώ
πώς μεγαλώσαν τα παιδιά μου, αδύνατο
να καταλάβω το παραμικρό, έμεινα 
με την απορία

                      κι έπρεπε
να περάσουν χρόνια
και χρόνια, τα δικά μου
χρόνια, για ν' αντιληφθώ
ποια η σχέση ανάμεσα σε δυο
παιδιά που μεγαλώσαν και στο δάκρυ
της μητέρας τους, να νιώσω
παό ποια βάθη ξεκινάει το δάκρυ
της μάνας που βλέπει ξαφνικά
τα δυο παιδιά της  να 'χουν μεγαλώσει.


Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Στο σιδεράδικό της Λήμνου, 2017
Ενότητα Ο κόσμος

Αγνόησέ τον

Αν τύχει χάραμα Οκτωβρίου
να διασχίζεις την πλατεία Ομονοίας
θαμπή ατμόσφαιρα υγρασίας και καυσαέριου
μισοσκόταδο, σκυφτός, μπορεί ν' ακούσεις
γαύγισμα θολό

κάποιος της ράτσας των αδέσποτων, κανείς
δεν τον προσέχει, εκείνος επιμένει
βουίζουν δίπλα του, κορνάρουν
τ' αυτοκίνητα, αυτός ακούει
λύκους μακρινούς, οσμίζεται τσακάλια

ποιμενικά γονίδια τον παιδεύουν
αβέβαιος γυρεύει το βοσκό, τρέμει
για το κοπάδι, αφήστε τον
στον κόσμο του, αλυχτάει
της ερημιά μας

αγνόησέ τον
περνά όπως όλοι δίπλα του, άνθρωποι
αυτοκίνητα, άλλωστε εξ ορισμού
σ' αυτή την τρομερή πλατεία μας
διαφωνίες, παραφωνίες δεν νοούνται
συνέχισε απερίσπαστος λοιπόν
τον βασικό σου δρόμο, αυτόν
που κάθε μέρα δε σε βγάζει πουθενά

Σωτήρης Σαράκης
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μανδραγόρας,
τεύχ. 38, Απρίλιος 2008

Αυτός ο γέρος

                                                   Robert Frost
Αυτός ο γέρος
έγραψε ποιήματα.
Αυτός ο γέρος πάλεψε πολύ
να εκφράσει στη ζωή του το ανέκφραστο.
Γνώριζε
πως δεν θα το πετύχαινε, ακόμα κι όταν
κάποιες ελάχιστες στιγμές κατάφερε
ν' αγγίξει, φευγαλέα να ψαύσει
το ανέκφραστο, ήξερε καλά
πως πίσω θα γυρνούσε μ' άδεια χέρια
όμως αυτός
επέμενε και τώρα

τώρα που αγγίζει πια το τέλος, φεύγει
με ήσυχη συνείδηση
και προπαντός
κρατώντας κάτι σίγουρο
στα χέρια του, τη μόνη
βεβαιότητα, γνωρίζει
πως υπάρχει το ανέκφραστο.


Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Στο σιδεράδκο της Λήμνου, 2017
Ενότητα Η ποίηση