Σκιές οι άνθρωποι περιφέρονται

                                
                               16,

Σκιές οι άνθρωποι περιφέρονται

στον πύργο των νέων εποχών
αιωρούνται σ’ ένα σύννεφο
κάπου
περίπου
ανάμεσα
χωρίς συντεταγμένες
στο ίδιο σημείο

ο ήχος του όπλου

η οσμή του αίματος
η λαιμητόμος στη σκιά
το γύρισμα του κύκλου

στην οθόνη των πόλεων

οι ήρωες διασχίζουν την αλήθεια τους
γίνονται ρόλοι
για το βλέμμα των άλλων

οι μισάνοιχτες πόρτες

-δεν κρυφοκοιτάζεις δεν εκλιπαρείς-
κλείνουν αθόρυβα πια
-το πρώτο βλέμμα έσβησε
της αγάπης το μελάνι-
πίσω σου για πάντα
επαναφορά υλικών στα κοιτάσματα της γης
οι πολύτιμοι λίθοι των δακρύων
θεραπεύουν μιαν ανέγνωρη δημιουργία
στου χρόνου την αντιστροφή
νερό της Μνημοσύνης ράντισε
τα σκιερά περάσματα της σιωπής

λευκά βότσαλα φθογγόσημα του δρόμου

τα παρτέρια με τα χρυσάνθεμα
υποκλίνονται στη λευκότητα του φωτός
άλλοτε θραύσματα του ορυκτού κόσμου
λόγια στον αντίλαλο του βουνού
ανεμίσματα προσευχές
αντραλίσματα ενοχές

η φωνή έχει τώρα

τη χροιά όλων των ηλικιών
ρέει όπως μιλά
της σιωπής την ώρα

κλαδάκια γέφυρες ανάμεσα στους θάμνους
τα χρώματα των φύλλων
σμίγουν χωρίζουν και πορεύονται
το καθένα στην ώρα του
με τη δύναμή του

τα προσωπεία αναπαύονται

πάνω τους αποτυπωμένες
ιδέες πεποιθήσεις και βεβαιότητες
μια μικρή υπόκλιση αποχαιρετισμού
έξοδος στην πόλη χωρίς ψιμύθια
με μιαν έκφραση απορίας

μια αόρατη κλωστή κρατά
την οδό ανοιχτή
έχεις αφήσει το χέρι
έχω αφήσει τη λήθη
του βυθού το παραμύθι

όλα τίθενται επί τάπητος εξαρχής

ο τόπος βίαια αλλάζει
ενηλικιώνεται με θυμό και με φόβο

 η ζωή αρχίζει έξω από το λαβύρινθο

όταν ο μίτος πέσει στα κύματα
γίνει φανός θυέλλης
ξαποστάσει στους φάρους των λιμανιών
τότε οι άνθρωποι κλείνουν της ζωής τους
τα μισογραμμένα κεφάλαια  και αλλάζουν ρότα.


Βικτωρία Καπλάνη
από τη συλλογή Η άγνωστη φίλη, 2015
Ενότητα : Η μικρή σειρήνα στην πόλη (2013-2014)
κάποτε έρχεται η στιγμή να ξαναγράψουμε
το παιδικό μας παραμύθι
 

Μέσα στον καθρέφτη

                               7.

Μέσα στον καθρέφτη

κυματίζει η θάλασσα
η λύπη πίσσα ιώδιο και αρμύρα
κοιτάζει απορημένη το είδωλό της

το πλοίο σηκώνει την άγκυρα

κίνηση προβλέψιμη επαναλαμβανόμενη
σχεδόν αδιάφορη

ένα σύννεφο πυκνώνει

γίνεται λίθος λευκός
κατεβαίνει πιο χαμηλά
αγγίζει τη γραμμή του ορίζοντα
μετέωρος εναρμονίζεται
με τα χρώματα της εικόνας
η ορυκτή κατάσταση
η μελλοντική φύση της σάρκας

η ιεροτελεστία της μεταμόρφωσης

ο τελευταίος χορός
πριν από την είσοδο στην έσχατη νύχτα

ένα θραύσμα κοχυλιού

έχει τη δύναμη ν’ αντιστέκεται
στην κατανόηση
ερωτήματα εν είδει προσευχής

το άδειο κέλυφος των πραγμάτων

σηματοδοτεί πως κάπου αλλού
πορεύεται η ζωή

ξυπνούν οι ίσκιοι του βυθού

ο θυμός τους ναρκοθετεί τα περάσματα
η εκούσια φυγή από το γενέθλιο τόπο
η αναζήτηση του άγνωστου δρόμου
ασέβεια και προδοσία
δεν επιτρέπει να πατάς ποτέ
γερά  πάνω στη γη

σκηνοθεσίες ιδεών

δραματοποίηση σκέψεων
το μυστικό της δημιουργίας
γλιστρά και ανεβαίνει
μετατοπίζεται και απλώνεται
πάνω από τους ωκεανούς
διαχέεται στο σύμπαν

μορφές αγαπημένες

με την τρυφεράδα του νερού
νεράιδες με τα μαλλιά τους
δωρεά στο μυστικό κελάρι της αγάπης
τρεμοπαίζουν σε κάθε γυάλινη επιφάνεια
σπιλιάδες αναμνήσεων
περιστρεφόμενοι σταυροί
σε εκούσια παραμόρφωση
με καλούν εις μάτην για τον ιερό φόνο
τη σπορά της νέας γέννησης

μυρίζει η νύχτα λεμονιές κι υακίνθους 
ρίχνω το μαχαίρι στο νερό
αιμάτινοι κύκλοι
εκτυφλωτικού απόκοσμου δειλινού

σκοτάδι


Βικτωρία Καπλάνη
από τη συλλογή Η άγνωστη φίλη, 2015
Ενότητα : Η μικρή σειρήνα στην πόλη (2013-2014)
κάποτε έρχεται η στιγμή να ξαναγράψουμε
το παιδικό μας παραμύθι

 

Ο άταφος νεκρός

 

Δέντρο μοναχικό

τα κλαδιά του ανοίγονται

σ’ όλα τα σημεία του ορίζοντα

πίσω του μια σειρά κυπαρίσσια

η γραμμή της ζωής

 

οι ρίζες μπλέκονται βαθιά στο χώμα

από τη ρίζα του ενός ανασαίνει θαρρείς το επόμενο

μόνο σε κείνο κάτι άλλαξε -ας υποθέσουμε-

μια μερική διακοπή της συνέχειας

όλα άλλωστε υπόθεση ερμηνείας είναι

όπως θα έλεγε

ο άταφος νεκρός  του φθινοπώρου

 

κάπου εδώ τριγυρνά

ρίξε τα φύλλα σου και σκέπασέ τον

η ώρα της επιστροφής σήμανε

στη θαλπωρή της γης

οι άγραφοι στίχοι θα ελευθερωθούν

σε ανέγνωρο πεδίο

η συνέχεια του ταξιδιού

 

χοηφόρος εσύ την άνοιξη

απ’ τα κλαδιά σου οι νέοι καρποί

τα ποιήματα της καινούριας μέρας.

Βικτωρία Καπλάνη
από τη συλλογή Η άγνωστη φίλη, 2015
Ενότητα : Η άγνωστη φίλη (2012-2014)
με αφορμή φωτογραφίες του Μιχάλη Γρηγορίου

Η άγνωστη φίλη

Ένα τετράγωνο

κάδρο κενό
ένα ερωτηματικό
ένα ξυλάκι κανέλας
ένα κλειδί του χαμένου σπιτιού
από σκουριασμένο σίδερο
τα φυλαχτά της
ο τοίχος
στο χρώμα της γης
ασφαλές μητρικό σιωπηλό
όλα όσα συμβαίνουν εκεί είναι κόσμος
ό,τι  ποθεί η ψυχή
και σχεδιάζει είναι κόσμος
η  σιωπή της
να συντονιστεί με μιαν άλλη
από το ρήγμα κρινάκι της αρμύρας
ο λόγος

ένα τετράγωνο

ένα κλειδί
ένα ερωτηματικό στο λαιμό της κρεμασμένα
μενταγιόν μαγνήτης
προσανατολίζει το βλέμμα
να διασχίσει την απόσταση
μέχρι τον άγριο κήπο της καρδιάς της
πρόσωπο παιδιού
κορμί ανάλαφρο μίσχος που ισιώνει
να χαιρετήσει τον ήλιο
κάθε φορά σε άλλη πόλη
στα χνάρια του χρόνου κεντάει
φύλλα πλανόδια μαντείες του αιθέρα
σε κάθε τόπο πλάθεται και γεννιέται εξαρχής
καθρεφτίζει στο σώμα του
τα αντιφεγγίσματα της δικής της μεταμόρφωσης

την είδα στο λυκόφως

μιας καλοκαιρινής μέρας
η άγνωστη αιχμάλωτη της σκιάς μου
μου χαμογελά
στο άδειο κάδρο.


Βικτωρία Καπλάνη
από τη συλλογή Η άγνωστη φίλη, 2015
Ενότητα : Η άγνωστη φίλη (2012-2014)
με αφορμή φωτογραφίες του Μιχάλη Γρηγορίου
 

Το ρολόι

Στο δωμάτιο του ονειρεμένου χρόνου

οι επιθυμίες έχουν γίνει μνήμες

τις νύχτες η μικρή ακροπατεί
σκαλίζει τετράδια παλιά

φωτογραφίες λησμονημένα σημειώματα
κυνηγά τις σκιές αφουγκράζεται τους ήχους
φτιάχνει ήρωες επινοεί το πεπρωμένο τους
βάζει τρικλοποδιές στις αποφάσεις μου
διαβρώνει τα σχέδια της μέρας

αποσυνδέοντας τον χρόνο

με τους δικούς της δαίμονες
παίζουμε κρυφτό
απαιτεί να κινούμαι στο ρυθμό της
απεχθάνεται τις αλλαγές
τρέμει τη μεταμόρφωση
τα μεσημέρια κρύβει το ρολόι κι αναπαύεται
δεν ξέρει πώς να μεγαλώσει

σήμερα -της λέω-

θα φορέσω το λευκό μου φόρεμα
να περπατήσουμε στην πόλη
στους στεναγμούς τα γέλια των ανθρώπων
άδοξοι θεατές των ναυαγίων  του ουρανού
στο φωτεινό διάδρομο του κήπου
να ψιθυρίσουμε τα μυστικά μας
με πίστη βαθιά στο ανεκπλήρωτο

μετά θα φύγω

ν’ αναζητήσω στα τρίστρατα
τη δική μου μοίρα

εσύ ξέρεις πού θα με βρεις.

 

Βικτωρία Καπλάνη

από τη συλλογή Η άγνωστη φίλη, 2015

Ενότητα Η άγνωστη φίλη (2012-2014)

με αφορμή φωτογραφίες του Μχάλη Διονυσίου 

Μαλακές πλαγιές

                                 3.

Μαλακές πλαγιές

διάσπαρτοι  θάμνοι
πινελιές του πράσινου
βουνά φιλικά να περπατήσεις

λικνίζονται οι ελιές στον αέρα

τελετουργικός αρχαίος χορός
ένα κυπαρίσσι ακίνητο
προσεύχεται

δεξαμενή φωτός το σώμα

ανοίγω τα χέρια
ν’ αναβαπτιστεί στη χαρά και ν’ ανθίσει

«με την πυξίδα της ψυχής μου περπατάω»

ανηφορίζουμε στην Κυρά των Αγγέλων

όλο πέτρες και άγρια χόρτα ατίθασα
χαλίκια και θάμνοι μυριστικοί
το κλειδί στην πόρτα
σαν ν’ ανταμώνεις ένα συγγενή
λησμονημένο εδώ και χρόνια
δύο σήμαντρα δύο φωνές συντονίζονται
στον αρμονικό ήχο της καρδιάς μας

ο αέρας δυναμώνει

η ψυχή δειλιάζει στην ερημιά
δεν παραδίδεται στη σοφία του ανέμου
θέλει να επιστρέψει στον απάνεμο
προστατευμένο χώρο

δραπέτευσε ο αγαπημένος

υπάκουσε στης φρόνησης την εντολή
προσκύνησε την ανέραστη θεά της
ή θαμπώθηκε απ’ της Αίγλης τα κάλλη
-ποιος το ξέρει-
και το φεγγάρι κρύφτηκε μέσα μου για πάντα
ολόγιομο με τα ιερογλυφικά του έρωτα
χαραγμένα ανεξίτηλα
να αιμορραγούν σε κάθε χάδι

οι γήινες δεσμεύσεις

οι συνήθειες επανέρχονται
να σε πλανέψουν να πλανηθείς
να ξαστοχήσεις πάλι

παλαιός σύντροφος ο φόβος

ανηφορίζει μαζί μου και με κρατά
γυρεύω το στοργικό σπίτι
με τα παραθυρόφυλλα
στο χρώμα της ελιάς


Βικτωρία Καπλάνη
από τη συλλογή Η άγνωστη φίλη, 2015
Ενότητα : Η Αριάδνη μένει εδώ (2011-2012)
                               Σπονδή στη Σίκινο

Η αψίδα των αγγέλων

                                  2.

Η αψίδα των αγγέλων

μισογκρεμισμένη
τη διασχίζει εκτυφλωτική
η λευκά αύρα του χρόνου

υποκλίσου ταπεινά

σε ό,τι σ’ απαρνήθηκε
σκύψε και πέρασε
όλος ο χρόνος είναι
τώρα

αλς αλς αντιφωνεί

με τους φθόγγους του αέρα η θάλασσα
όπως το διάβαζες στου ποιητή τα λόγια
η ηχώ της φωνής μου στο άδειο σπίτι
με τη χαμένη πόρτα
ορμητήριο ανέμων
φωλιά των πελελών πουλιών

διάφανος ουρανός και η τραμουντάνα

δυναμιτίζει τους λογισμούς μου
σβήνει προσεκτικά τις μουτζούρες
από το χαρτί της ύπαρξης
και μένει μια σκιά από κάρβουνο
σχέδιο απροσδιόριστο

αρωγός του εγώ

στη θραύση των ψευδαισθήσεων
το ψηφιδωτό της ζωής του αποσυντίθεται
ακρωτηριασμένες στιγμές
εκλιπαρούν αποδοχή και αγάπη

οδηγός του εγώ
στο πιο βαθύ σκοτάδι της σπηλιάς
εκεί το σώμα παραδίδεται
στις αλλότριες της γης δυνάμεις
ανταμώνει το κέντρο του
δυναμώνει ή συντρίβεται

ψάχνεις λέξεις για να εικονίσεις

ό,τι εντός σου ερήμην του νου
συντελείται

Βικτωρία Καπλάνη

από τη συλλογή Η άγνωστη φίλη, 2015

Ενότητα : Η Αριάδνη μένει εδώ (2011-2012) 

                                       Σπονδή στη Σίκινο

Πρόσωπα του μύθου

Πρόσωπα του μύθου

επάλληλοι διπλοί καθρέφτες
μέσα στο λαβύρινθο του ιστορείν
λόγια φτερωτά τους δίνουν σχήμα και μορφή
επαναλαμβάνουν τα λάθη τους
για να υπάρξουν
θρυλούν τα πάθη τους
σε ευήκοα ώτα
πρόσωπα συμπαγή
αντιστέκονται στων βροτών τα είδωλα
ο ανίδωτος κόσμος  της σκιάς
η μοίρα

παρουσία αναπαράσταση

μια ιλιγγιώδης εναλλαγή
απροσχημάτιστη
ψηφιακή νωπογραφία

είδωλα σκιές ινδάλματα του μύθου

μας επινοούν
χαμογελούν με νόημα στις συμπτώσεις
μας δίνουν το άλλοθι
της αποταύτισης
τα πρώτα βήματα
του δικού μας πεπρωμένου.

Βικτωρία Καπλάνη

από τη συλλογή Η άγνωστη φίλη, 2015

 

Άτιτλο (Ψηλαφώ τους τοίχους ...)

                        Στη μητέρα μου

                                       Ι

Ψηλαφώ τους τοίχους
τα έπιπλα
η σκιά της
περιφερόταν μέσα στο σπίτι
χρόνια πολλά αγριεμένη
κι ύστερα παραδόθηκε
στο πείσμα του καιρού

                                       αφιλόξενη εξαρχής για σένα
                                       η πολιτεία της ομίχλης

η σκιά της γυναίκας
φάσμα πιο υπαρκτό
κι από την ύπαρξη

τρεμοσβήνει
στροβιλίζεται
κρύβεται
απειλεί
κλυδωνίζεται

                                   άγνωστη και σιωπηλή
                                   μέχρι το τέλος

η σκιά της μητέρας
στα εξώφυλλα των βιβλίων
μέσα στις λέξεις
στα λευκά περιθώρια των σελίδων

                                 η γαλάζια πόρτα έκλεισε
                                 πίσω σου για πάντα
                                 άφησε απέξω τη θάλασσα

δεν πήρε τίποτα μαζί της
μόνο μια αλλαξιά ρούχα
όπως τη μέρα που ήρθε στην υγρή πόλη
του θανάτου της

                               τα όνειρα άνοιξαν τα μυστικά τους
                               πλημμύρισαν οι τοίχοι φως
                               το σπίτι έγινε ουρανός
                               μικρά άστρα λαμπυρίζουν στους τοίχους

αιωρούμενα φύλλα διαπερατά σύννεφα
οι σκέψεις ανεξίτηλες
υπενθυμίζουν την απουσία

                              δεν φοβάσαι απόψε το σούρουπο
                              κατοικείς επιτέλους στο όνειρο

αγάπη
το διαμπερές τραύμα μας λέξης

Βικτωρία Καπλάνη
από τη συλλογή Σημείο φυγής, 2013
Ενότητα : Σημείο φυγής (2010-2011)
 

Δίνη

                  β

Ο έρωτας ανταριάζει
ενδύομαι
την απουσία
το εκτυφλωτικό κόκκινο
να μη φαίνεται ότι ο άλλος λείπει

πλησιάζω το φως
επιμένω
ξωτικό στο δάσος
μιας κεκοιμημένης συνείδησης
ρίχνω φωτιά
παίρνω φωτιά

ξαναγεννιέμαι
παραμονεύω
μετρώντας
ποιος θ' αντέξει
την αβάσταχτη θερμότητα
του θαύματος
- που την ίδια στιγμή
ξορκίζω και ποθώ -
μέσα του να φωλιάσω

Βικτωρία Καπλάνη
από τη συλλογή Σημείο φυγής, 2013
Ενότητα : Φωτο - παίγνια (2008 - 2009)
 

ΣΥΝ - ΕΙΚΟΝΕΣ

                    β

Ό, τι φέρω εντός μου
αντανακλά στο χώρο
στον άλλο εσένα τον απέναντι
το διαρκώς μεταλλασσόμενο είδωλό σου
πόθοι εγχάρακτοι
τοιχογραφίες παθών
λιώνουν στο σώμα μου
από την άδοξη αναμονή

σύντηξη χρωμάτων
αιφνίδια διαφάνεια
η φωνή του χαμένου παιδιού
οι ανεπαίσθητοι ήχοι των ζωντανών πλασμάτων
μπερδεύονται τις νύχτες
την ώρα που το δέντρο του κήπου
ανασαίνει την υπόσχεση της άνοιξης
ρήγμα στο σκοτάδι του χρόνου

το παντοκρατορικό φως ξεφλουδίζει
το θραύσμα του ονείρου
οι σκιές του
δακρύζουν απ' του πόθου το αγνάντεμα
αφύπνιση εκεί
όπου τα χρέη της αγάπης
γυμνά αιωρούμενα κλαδιά
αδυνατούν να σε κρατήσουν

Βικτωρία Καπλάνη
από τη συλλογή Σημείο φυγής, 2013
Ενότητα : Φωτο-παίγνια (2008-2009)
 

Άτιτλο ( Τώρα/ μόλις δύσουν τα χρώματα της σκηνής ...)

Τώρα
μόλις δύσουν τα χρώματα της σκηνής
το προστατευτικό γυαλί θα γίνει θρύψαλα
Τώρα θα κοιτάξεις το πρόσωπο στα μάτια
μιαν εκδοχή του προσώπυ σου

(το φύλλωμα των δέντρων
το δέρμα σου
γυναίκα-δέντρο
θροϊζεις)

φευγαλέα αδιόρατα σήματα
την έφεραν στον ήχο της φωνής σου
έστω μια φορά
την έσχατη

                    ο άγγελος φόρεσε το χρυσαφένιο δίχτυ
                    μέθυσε κι αιχμαλώτισε τις μοίρες
                    έστω μια νύχτα την έσχατη

ένα ζευγάρι μάτια
βλέπουν στον ήχο την εικόνα τους
τότε και τώρα
σαν να στοίχειωσε ο χρόνος
το δωμάτιο - δεν θυμάμαι το χρώμα του -
μίκρυνε πάλι έγινε ένα παλιό
βραχνό ραδιόφωνο

πήρε ρόδινο φως η αίθουσα
θαρρείς υπερκόσμιο
δεν το βλέπουν οι άλλοι
αισθάνονται μόνο την παρουσία του

(μια ελεγεία στο φεγγάρι
βροχή από χρυσές ψηφίδες
στο τετράγωνο παράθυρο)

τώρα θα μιλήσεις
δεν έχεις επιλογή
φεύγει
είδες την παράξενη λάμψη στα μάτια
άκουσες τη δύναμη του μετάλλου
να τραγουδά την επιστροφή
«πάμε κι εμείς στην» ... όχι, εγώ μόνη μου πάω ...

πού;

                                ένα βελούδινο σύννεφο
                                αντιστρέφεται τυλίγει τα άστρα
                                σκοτάδι ρίξε τη γέφυρα

μόνο ένα ρεύμα υπόγειο
στον αέρα σε πάει
σε τροχιά ελλειπτική
δεν έχεις βήματα μόνον παλμούς
δονήσεις κρουστών
ηχοχρώματα της νύχτας

(στο πράσινο της λίμνης
μειλίχιο φως γλιστράς
πάνω στα νούφαρα ο ύπνος της αγάπης)

τώρα η προβολή μια εκδοχής
ενός ματαιωμένου προσώπου
αποχαιρετισμός ενός εγώ
που δεν άνθισε ποτέ
- δεν τόλμησε να ανθίσει ποτέ -

υπάρχουν κάπου μέσα μας
οι αληθινές βεβαιότητες
αυτές που φορούν τη μάσκα
των υποθέσεων του μη πραγματικού
τα αν ... τότε ...

ο τοίχος κινείται
μεγαλώνει
το είδωλο σβήνει τη σκιά του
η πόρτα ανοίγει

               Ό άγγελος προπορεύεται με μιαν αγκαλιά
               φθινοπωρινά χρυσάνθεμα

εσύ με τα χέια αδειανά
έτοιμη να το βάλεις πάλι στα πόδια
ενώ μια μεταξένια ανάμνηση
αλλοτινού ονείρου
περνά ανέπαφη το σύνορα του τώρα
διάφανα λόγια από το βλέμμα δραπετεύουν

Βικτωρία Καπλάνη
από τη συλλογή Λευκές συνομιλίες, 2010
Ενότητα : Λευκές συνομιλίες  ΙΙ (2006)

Άτιτλο (Το σκηνικό επαναλαμβάνεται ...)

(photo by Andrea Ehrenreich)

Το σκηνικό επαναλαμβάνεται
πάλι η βροχή
τώρα στην άλλη πόλη

                                    επίλήσμων άγγελος
                                    διπλώνει φθαρμένα ειλητάρια
                                    η ύλη των ειδώλων
                                    η ύλη της ποίησης

ο ένας απέναντι στον άλλο
οι σελίδες μας αγγίζουν η μία την άλλη
στροβιλίζονται οι λέξεις
η εγκατάλειψη του εγώ στη ροή
των λέξεων
κοιτάζω εσένα
κοιτάζεις το μαύρο μελάνι να τρέχει
στο χαρτί
ροή του χρόνου
οι λέξεις αγωνίζονται να επιβιώσουν

(ο πυθμένας με τα μυστικά όστρακα 
και τα δροσερά κοράλλια
στα λόγια του γύρευες να τ' αγγίξεις
να βυθιστείς να αναδυθείς
στην άκρη του ορίζοντα
να πάρεις το δρόμο τον άγνωστο
δικό σου)

«αυτό το μελάνι
δεν κάνει για μένα
αργεί να στεγνώσει
αν η κόρη μου βάλει στο στόμα της
τις μαύρες λέξεις
θα κινδυνεύσει» είπες και

                                    όλα άγγιγμα δύναμης ιερής
                                    κι όλα ζωή είναι

να βλέπεις σημαίνει
να δημιουργείς το παρόν
να κρατήσεις
ό, τι επέπρωτο να χαθεί
ν' ανασύρεις το σώμα

(φλεγόμενο στης μακρινής νύχτας
τα συναπαντήματα)

ένας κόμπος στο λαιμό
ο αέρας λιγοστεύει
επανέρχεται η μνήμη της θάλασσας
ψηλά από το κάστρο
τα λέπια του ήλιου στο σώμα σου
μια πόρτα κλείνει

διάτρητο φιλί

                                    στο τρυφερό αγκάλιασμα
                                    το χάος δείχνει την αύρα του

κάτι χάθηκε
- θάψον τους εαυτού νεκρούς -
γεννά την αναζήτηση
κάτι να βρεθεί

(χαρτοκόπτης
απελευθερώνει άγραφα ποιήματα
αίμα στα δάχτυλα
αντηχείο των αισθημάτων)
................................................

Βικτωρία Καπλάνη
από τη συλλογή Λευκές συνομιλίες, 2010
Ενότητα : Λευκές συνομιλίες Ι (2005)