Η γάτα των προσφύγων

Βοηθήστε μας
Να ξαναγίνουμε πρόσωπα

Με ένα χάδι από βαθιά
Η γάτα των προσφύγων
Αποκοιμίζει τις έγνοιες τους
Σε αδιέξοδες νύχτες ανταλλάσσει
Στοργή κατάκλειστή σαν σε όνειρο
Σε αυτούς που δεν είναι τίποτε
Μα και κανένας

Στο βηματισμό της τρυφερότητας
Αντιφεγγίζει τα όνειρα
Σαν βροχή καθαρίζει το τοπίο
Φέρνει αποθέματα αγάπης

Τότε τα νούμερα γίνονται άνθρωποι

Η γυναίκα και η γάτα
Θα φύγουν μαζί με ένα άγγιγμα 
Μέχρι τα πέρατα της οικουμένης
Τόσο μακριά
Τόσο δεμένες

Η γυναίκα που έφερε τη γάτα της
Αγκαλιά από τη Συρία


Φροσούλα Κολοσιάτου
από τη συλλογή Φοράει τα μάτια του νερού, 2017

Υπόλοιπο ζωής

Μια γυναίκα στη μέση του λιμανιού
Ένα ΄παιδάκι κάτω να κρυώνει
Γύρω θάλασσα φουρτουνιασμένη
Πρόσωπο κλειστό 
Ο ουρανός να κοιτάζει

Ένα θαλασσοπούλι πλησιάζει
Ζυγίζει τα φτερά του
Πάνω από το παιδί
Είναι σαν να κλαίει 
Ή από το φόβο του
Να χάνει τη φωνή του

Μνησίκακα ο αέρας
Το εμποδίζει
Έξω στην ακτή
Στην πέτρινη αποθήκη
Το απομακρύνει

Φεύγουν τα πουλιά
Αποδημούν το χάραμα
Όπως οι πεταλούδες το πρωί
Ψάχνουν το φως
Τους έφερε η θάλασσα
Και ο τόπος ξένος


Φροσούλα Κολοσιάτου
από τη συλλογή Φοράει τα μάτια του νερού, 2017

Με απλωμένα τα χέρια

Νεκροστέφανα τα κύματα
Πάγωσε ο χειμώνας
Ξενιτεύει τους νεκρούς
Σαν να έρχοντα σε μας
Με απλωμένα τα χέρια
Και μας δείχνουν

Πελώρια σκιά ανεβαίνει
Από την πλευρά της θάλασσας
Αφήνει ανοιχτά από παντού

Μια ακατοίκητη απελπισία


Φροσούλα Κολοσιάτου
από τη συλλογή Φοράει τα μάτια του νερού, 2017

Άτιτλο (Μακριά ...)

                                                   της μικρής Σάρας

Μακριά
Ένας γέροντας είδε στο όνειρο
Μια γειτονιά ολόκληρη
Συνεχώς ανοιγόκλεινε
Το σπίτι να γέρνει
Και ένα μάτι να κοιτάζει τα έγκατα
Άφωνη μέρα δίχως διήγηση
Τις φωνές του δρόμου
Δεν τις άκουγε ο ήλιος
Βόγκηξε το κορίτσι
Πριν ξυπνήσει ο κάτω κόσμος
Πριν την κλέψει
Ως άλλη Περσεφόνη ο Πλούτωνας

Τις κρύες νύχτες του χειμώνα
Να μην έχουν θέρμανση τα αστέρια
Θέριζε ο αέρας παγωμένα δάκρυα
Στις εκδορές του τοίχου
Ένα κορίτσι δίπλα στο μαγκάλι
Με κλειστά παράθυρα και μάτια
Να μη βλέπει το κακό που πλησιάζει
Μια μικρή ιερή θεότητα
Στο βωμό του ασύστολου κόσμου
Δίχως έλεος
Συναρμολόγησε το θάνατο
Χωρίς ανάσα

                           5/12 2013

Φροσούλα Κολοσιάτου
από τη συλλογή Σκοτεινή συγκατοίκηση, 2014

Άτιτλο (Σαν πράξη από τελετή ...)

Σαν πράξη από τελετή
Στα κιγκλιδώματα
Μια λειτουργία θανάτου
Θολό τοπίο συνθέτει αντιφάσεις
Αιματοχυσία
Ανακοινώθηκε δεύτερη κατάπαυση πυρός
Φρεγάδες αναχώρησαν
Φέραν μικρά εμπόδια
Τενεκεδένιες σημαδούριες
Στη Μεσόγειο
Γιουγκοσλαβία Αφγανιστάν
Ιράκ Λιβύη
Συρία
Ό,τι έγινε έγινε
Οι νεκροί ξεχάστηκαν
Στο δεύτερο διάζωμα
Μιας συνεχώς
Μεταβαλλόμενης οικονομίας

Φροσούλα Κολοσιάτου
από τη συλλογή Σκοτεινή συγκατοίκηση, 2014

Άτιτλο (Δεν υπάρχουν νέα ...)

Δεν υπάρχουν νέα
Πλοία φεύγουν
Άνεμος τρελός μας πλησιάζει
Οι μεγάλοι δρόμοι
Αόρατοι μοιάζουν
Διάπλατα ανοίγουν
Στενά και κτίρια
Μέσα στη μπόρα
Δημοπρατούν την αγωνία
Και το φόβο
Απόψε θα σκοτώσουν
Ένα αγόρι

Ένας ποδηλάτης
Διασχίζει την πλατεία
Ρουφάει το ποδήλατο η άσφαλτος
Γίνεται θάλασσα
Πιο κάτω
Αμετακίνητα τραπέζια
Στον πεζόδρομο
Τρέμουν από το κρύο
Παρκαρισμένα αυτοκίνητα
Φύλλα πέφτουν
Φύλλα στη θύελλα
Γεμίζουν δάκρυα πλανόδια
Ψυχή στους δρόμους
Τρίζει το ξεχασμένο πόμολο
Της πόλης

Όπως παράθυρο από μέσα
Στο δικό της λαβύρινθο
Η πόλη ολόκληρη
Χωρίς αισθήσεις


Φροσούλα Κολοσιάτου
από τη συλλογή Σκοτεινή συγκατοίκηση, 2014

Άτιτλο (Με εξαντλεί ό,τι αγάπησα ...)

Με εξαντλεί ό,τι αγάπησα
Η ζωή μας σε στασιμότητα
Μόνο ο χρόνος περνάει γρήγορα
Κραυγή για το αμετάκλητο
Όπως το σκοτάδι
Ό,τι με βασανίζει συρρικνώνεται
Αόρατος τυφώνας συμπαρασύρει 
Υποβρύχιο παραμύθι σε περιδίνηση
Τρισδιάστατο ταξίδι
Κόσμος οικείος

Υπάρχει το σπίτι που αγάπησα
Η λαβή από το μπαστούνι
Της μητέρας
Και η φωνούλα από κουρδιστή κούκλα
Τραγουδά ένα πλεόνασμα αγάπης

Όταν φεύγουν οι άνθρωποι
Αφήνουν πίσω τους
Παράξενες μικρές αναμνήσεις
Έρχονται σαν απρόσκλητοι επισκέπτες
Ίσκιοι της μεταμόρφωσης 
Κρατούν στα χέρια τους
Συμβολικούς θανάτους

Φέρνει τα μέλλοντα
Να μοιάζουν με τα παρελθόντα
Το μετέωρο βλέμμα τους

Φροσούλα Κολοσιάτου
από τη συλλογή Σκοτεινή συγκατοίκηση, 2014

Τρία χαϊκού για τα Μυστικά και θαύματα

Ίχνη ζωής
Τα μυστικά σου τώρα
Ν' αποτυπώσω


Ανατριχίλα
Τυυ πουλιού το πέταγμα
Το ξημέρωμα


Το μυστικό του
Φοράει σαν κόσμημα
Μικρό κορίτσι


Φροσούλα Κολοσιάτου
από τη συλλογή Μισό σκοτάδι, 2010

Τρία χαϊκού για τη μοναξιά

Βουβή όπερα
Απουσία προσώπων
Σ' άυπνες νύχτες


Στρατιώτες ήταν
Πολύ μακριά σχεδόν
Χωρίς πατρίδα


Χωρίς πιλότο 
Και σε θολό ουρανό
Η τυφλή πτήση


Φροσούλα Κολοσιάτου
από τη συλλογή Μισό σκοτάδι, 2010

Τρία χαϊκού για την ποιητική τέχνη

Μ' άρρωστες λέξεις
Μολύβι αόρατο
Κεντά το πένθος

Μελαγχολικός
Συχνά απολογείται
Ο μικρός θεός

Μαγικής γραφής
Σύμβολα και φυλακτά
Κρύβουν οι φράσεις

Φροσούλα Κολοσιάτου
από τη συλλογή Μισό σκοτάδι, 2010

Τέσσερα ποιήματα (β)

3
Ανοχύρωτη
Η μεγάλη πεζοπορία
Των μυρμηγκιών
Συμπαγής και υπόκωφη θύελλα

Ωκεανός
Σκύβει και γδέρνει τις ακτές
Και παρασέρνει χρώματα

Στις φλόγες του Δεκέμβρη
Καίγεται η γεωγραφία μιας είδησης
Γέμισε σκόνη και αντιφάσεις
Να την διαβάσεις λέω
Στα πρόσωπα του πλήθους
Σε ένα δημόσιο μονόλογο

4
Ουράνιο θέατρο σκιών
Το σκουριασμένο φεγγάρι
Μονόπετρο
Με τη βελόνα
Με τα δάκρυα της μαμής
Το φόβο που είχα
Για την κλωστή που μου πέρασαν
Τόσο επικίνδυνα

Θα έχω τα φώτα ανοικτά
Ήρθε η Αϊσέ
Για να τρυπήσουμε τα αυτιά μου

Το είδωλο σε κάτοπτρο της λύπης
Εκεί που δεν φωτίστηκε ποτέ το μέρος.

Φροσούλα Κολοσιάτου
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό η λέξη,
αφιέρωμα στην κυπριακή λογοτεχνία,
τεύχ. 203 – 204, ιανουάριος – ιούνιος 2010

Τέσσερα ποιήματα (α)

1
Δεν έχω χέρια να αραιώσω τις πατημασιές
Σ’ ένα κακό φθινόπωρο νοτιά
Ψυχρά φεγγάρια
Στη σιωπή
Οι συσκευές κρέμασαν
Το πορτραίτο της πύλης ανάποδα
Φωνάζω με φωνές άλλων ανθρώπων
Και διεισδύω στο σπίτι με τις λεμονιές
Το άφησα σε ξεχασμένο κρύσταλλο

Τώρα σκοντάφτω σε παλιά αντικείμενα
Μα έχουν γίνει δάκρυ
Η φωτογράφος ανοίγει το φακό
Να μπει λίγο φως
Να κρυφακούσω

Μην πεις τίποτα

2
Πίσω από τις κάμερες
Μια γυναίκα με μαύρα γυαλιά
Ταξιδεύει για τις άγονες γραμμές
Κάποτε ντύθηκε
Την τελευταία απόσταση της σιωπής
Κόκκινη λύπη

Άφησαν τρύπες μεγάλες
Τα γεγονότα
Εκεί η τέχνη λατρεύει τα άλματα
Τα προσεγγίζει από χαμηλά σημεία
Αίσθηση φθινοπωρινή
Ρυτίδα στην επιφάνεια του νερού
Η γυναίκα ανοίγει ένα παράθυρο

Φροσούλα Κολοσιάτου
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό η λέξη,
αφιέρωμα στην κυπριακή λογοτεχνία,
τεύχ. 203 – 204, ιανουάριος – ιούνιος 2010