Στον καναπέ κουρνιάζοντας και μισομουδιασμένη
με το χέρι να λιγοθυμά απ’ το τηλεκοντρόλ
δεν θα τον δεις.
Όμορφη και κρυστάλλινη σαν τα νερά του καταρράχτη
έσκαβε μέχρι να σ’ ελευθερώσει,
στην θάλασσα να περπατάς του αληθινού σου χρόνου.
Έσκαβε μες στο ψέμμα των εικόνων.
Κόλλα το αυτί στο μαξιλάρι
στον βρύα γιομάτο της βελανιδιάς
εκατόχρονο κορμό.
Άκουσε την ανάσα του.
Φωνούλες παιδικές κυλιούνται στο χορτάρι,
τα χρόνια, τα κουρέλια της ψυχής.
Και θα συναντηθείτε. Στο φέγγος του κεριού.
Στου μαρτυρίου το σέλας.
Δημήτρης Κοσμόπουλος
από τη συλλογή Ανάστασις του Ανδρέα Ταρκόφσκι, 2008
Αναρτήσεις
