Χρυσά διάτρητα ενώτια (6ος-7ος αιώνας μ.Χ.)

Διάτρητα. 
Όπως τ' αυτιά που τα φορούσαν
τ' αυτιά εκείνης της κοπέλας 
που σίγουρα την έλεγαν Θεοδώρα. 

Πού χάθηκες, κορίτσι μου, σε ποια
ληξιαρχεία; 
Πού χάθηκες και μείναν
αυτά εδώ τα έρημα ενώτια
ενώπιον μας
στην προθήκη να ψελλίζουν 
τη ζωή σου.

Πες μου, καημένη, αυτό 
μονάχα αυτό και να σ' αφήσω
ήσυχη στο χαμό σου, ήσυχη
στη λήθη, πες μου αν είχες
μικρό αδερφό που να σπαράζει
να πνίγεται στο κλάμα του όταν 
οι θειάδες σού τρυπούσανε τ' αυτιά
να οσυ φορέσουν σκουλαρίκια

αν είχες τέτοιον αδερφό, να ξέρεις
ήμουν εγώ, κι ήμουν μικρός, δεν ήξερα
δεν καταλάβαινα την παροιμία
για τα κάλλη και τον πόνο, ήμουν μικρός
και με πονούσαν
πώς με πονούσαν οι βελόνες
όταν τρυπούσανε τ' αυτιά της αδερφής μου

της αδερφής μου της Θοδώρας
σε τόπο μακρινό, σ' αιώνα
περασμένο.

Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Στις προθήκες, 2016