Στιχομαντεία

Τα ονόματά μας πού και πού μας βλέπουν στο όνειρό τους
ψυχές περιπλανώμενες δυστυχισμένες
χαμένες σημασίες που τις αποζητούν ακόμα
Για μια στιγμή θαρρούν πως μας αγγίζουν και έντρομα
ξυπνούν κι ανάβουνε τα παγωμένα φώτα
κι αρχίζουν από μόνα τους να γράφονται και να φωνάζονται
να νοιώσουν έτσι πως υπάρχουν

Γιατί, πού τώρα πια φωνές, χαιρετισμών να τα καλούν
να τρέμουν οι ουρανόσκαλες και να γεμίζει η γειτονιά
λουλούδια
πού τώρα δάχτυλα αποχωρισμού να τα χαράζουνε
στης νεραντζιάς τη φλούδα

Θα μας ξεχάσουν κάποτε τα ονόματά μας
δε θα μας ξέρουν ούτε στο όνειρό τους
θα ζήσουν μια δική τους ζωή με άλλες σημασίες
σε εξώθυρες και εξώφυλλα
βροχές θα τα μουσκεύουν δάκρυα και δε θα μας ξέρουν

Εμείς χαμένες σημασίες
κι αυτά ίχνη από ξένα πεπρωμένα.

Βύρων Λεοντάρης
από τη συλλογή Εν γη αλμυρά, 1996

Νυχτερινά (V)

Πονώ γιατί πέρασε μέσα απ' την καρδιά μου

ένα μεγάλο αγκάθι

σπρωγμένο με τόση άνεση από δάχτυλα

που αγάπησα δίχως ελπίδα δίχως σύνεση

και τώρα πια δεν έχω λόγια να σκεπάσω

τούτη την πληγή

φωνές για την κρύψω.

Γιατί, δεν θέλω, δεν μπορώ, δεν καταδέχομαι,

όσα έζησα

τώρα μονάχα ποίηση να 'ναι.

Βύρων Λεοντάρης
από τη συλλογή Η ομίχλη του μεσημεριού, 1959