Σαν απαγορευμένο παραμύθι

Στο επόμενο ποίημα

θα αντιγράψω τα πορτραίτα σου

και θα τα εκθέσω

σε μία πλάγια γραμματοσειρά

να τα θαυμάζουν οι μπαλάντες του Springsteen

καθώς πέφτουν τα μέλη μου

από τη σκαλωσιά κάποιας αδέσποτης κιθάρας

τα φιλιά θα έχουν ενσωματωθεί

στην απολιθωμένη βλάστηση που επέβαλλε

ο Νοέμβρης στα μαλλιά σου

ο χάρτης της πόλης θα ’ναι κόκκινος

απ’ την υπογραφή της φαντασίας μας

που ήταν τελεσίδικα ρεαλισμός

στο επόμενο ποίημα

όλοι οι φάροι θα ακτινοβολούν

σε μήκος κύματος αόρατο από στίχους

επιβεβαιώνοντας

πως

ένα φιλί είναι αρκετό για να φωταγωγήσει

το πιο αμείλικτο πρόσωπο του χρόνου

Χρήστος Κάρτας

αδημοσίευτο

Εκεί που μαρμαρώνουν οι πληγές

Άγνωστοι χρόνοι μας κρυφοκοιτάζανε

παγιδευμένοι στη φωνή σου

μια παρατεταμένη αθωότητα

έπαιζε κουτσό ανάμεσα στους πύργους

που χτίσαμε επιμελώς πάνω στην άμμο

για να ανταλλάξουμε ζωές

ελεύθεροι απ’ τα ονόματά μας

έβγαλα το ρολόι μου

για να χαθώ στα χέρια σου

με όλες μου τις σελίδες αναμμένες

μέσα στον ετοιμόρροπο Νοέμβρη

ήταν σταματημένο σε μια ώρα θερινή

η γλώσσα μου ήταν από βροχή

με φίλησες

το σώμα μου έγινε τραγούδι

άφησα τις στροφές του να κυλούν

σ’ ένα πολύβουο παζάρι

μη με ρωτάς τι θ’ απογίνω

βάστα μονάχα την πνοή μου

για να μην πέσω στο γκρεμό

Χρήστος Κάρτας

αδημοσίευτο

Πεθαίνω σ’ έναν τόπο μακρινό

και χαιρετώ το φως μ’ ευγνωμοσύνη                                                                                        

ήμουν ένα κοχύλι σε τούτη την απόκοσμη ακτή 

που πάνω του γαντζώθηκε των φόβων η αρμύρα.

Τώρα που τραγουδώ το ύστατο αντίο

δίπλα μου θέλω φάτσες γελαστές

για να ξεχνώ πως το σκοτάδι πότισε  

τον κήπο της ψυχής μου

οι παπαρούνες στα λιβάδια θα μαραίνονται     

κι εγώ τα μάτια μου θα κλείσω τρυφερά

θα μείνω ξένο σώμα μέσα σ’ ερείπια παλιά  

και σε τετράδια ξεχασμένα.

Πεθαίνω σ’ έναν τόπο μακρινό                                                                                                      

κι ένα θαμπό αστέρι θα κρυφτεί μες στο παλτό μου                                                                 

θαμπό σαν την αλήθεια μου

τι να μου κάνει ο θάνατος αφού ποτέ δεν έζησα σ’ αυτό το αχρείο σώμα;

Χρήστος Κάρτας

αδημοσίευτο

Επικίνδυνες λύσεις

Κάθε που τελειώνει ο Σεπτέμβρης 

αυτοεξορίζομαι σ' εκείνο το αβέβαιο όνειρο 

που τρύπωσα κρυφά σ' ένα απ' τα δειλινά σου.

Εσύ με καλωσορίζεις κι ύστερα ενώνουμε τα βήματά μας,

αναριγούμε σύγκορμοι,

η λησμονιά φυλλορροεί στο άκουσμα των στεναγμών μας

και τα πυρακτωμένα αγγίγματα γίνονται η πιο γλυκιά πατρίδα.

Πλαγιασμένοι στο ίδιο κρεβάτι ονειρευόμαστε ότι πετάμε πάνω απ' τη φωτισμένη πόλη    

- τόσο ειδεχθής μας φαίνεται η αλήθεια -   

και κάπου εκεί εσύ αφήνεις το χέρι μου, 

απομακρύνεσαι,

γίνεσαι ένα με τ' ανθισμένα αστέρια, 

ένα με το αβέβαιο όνειρό μου.

Γεννήθηκες για να 'σαι ανυπέρβλητη.

Σαν ένα άρωμα από στίχους που δεν έγραψα ποτέ...  

Χρήστος Κάρτας

αδημοσίευτο