Επικήδειος

Κρύφτηκα πίσω από το σύννεφο
να μη με δεις που κλαίω.

Η λάβα ξέβρασε
και κοκκίνησε ο ουρανός.
Καβάλησα τον κεραυνό,
κάθε αστραπή
και χτύπος της καρδιάς.

Πέταξα άμμο να σκεπάσω τη θλίψη.
Είναι, λένε, η αρχή
μα στα μάτια μου
πνίγεται το τέλος.

Μαύρο πια το ουράνιο τόξο,
αγκαλιάζει το πένθος
και πασπαλίζει δάκρυα στ’ αστέρια.

Η πυγολαμπίδα
έσβησε το φως και,
άχρηστη πια,
ξάπλωσε να πεθάνει.

Ψάχνοντας το φως σου
γύρισα πίσω το βλέμμα
στο βιβλίο που γράψαμε.

Κίτρινες, πλέον, οι σελίδες
με ένα Χ στη μέση.

Το ίδιο σημάδι
που κάποτε μαρτυρούσε
τον θησαυρό,
έγινε καμένη ταφόπλακα.



Νατάσα Χασάκιοίλη
από την Ανθολογία ποιημάτων, Αντιστίκσεις, 2018
της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Θεσσαλονίκης

Παιδική χαρά

Ξάπλωσε στη φλέβα μου.
Μη φοβάσαι.
Λευκό μαντήλι θα σε ανεμίσει,
κάπου ψηλότερα από την ηδονή.
 
Τρύπησε τα μάτια μου.
Θα ταξιδέψεις.
Κάπου ζεστά,
εκεί που η φωνή χαϊδεύει την καλοκαιρινή αύρα.
 
Πιάσε τις χορδές μου.
Θα τραγουδήσεις.
Ροκ άρβυλα να τυμπανίζουν σε πένθιμο σκοπό.
 
Σχίσε το στέρνο μου.
Θα ανασάνεις.
Μια ηχώ στην κατακόμβη των ονείρων σου.
Πνίξε τα αγκάθια μου.
Κι ας τσαλακωθείς.
Ένα μαύρο φως
με ρηνίδες αστεριών
θα βροντήξει στον ουρανό σου.
 
Άκουσε τη μνήμη μου.
Θα ερωτευτείς.
Κάθε φάντασμα,
κάθε σκιά,
κάθε πρωινό με γλυκά του κουταλιού.
 
Κούμπωσε τα αυτιά μου.
Θα λυτρωθείς.
Μια μέρα ορφανή πόνου,
μες στα μάτια ενός σαραντάχρονου παιδιού.
 
Απασφάλισε το κλειδί μου.
Κι ας πυρακτωθείς.
Η σκιά σου θα λάμπει πάντα
μέσα στο μαγικό καπέλο.


Νατάσα Χασάκιοϊλη
από την Ανθολογία ποιημάτων Αντιστίκσεις, 2018
της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Θεσσαλονίκης