Albert Camus (ο επαναστατημένος σύντροφός μας)

Κάθε εποχή έχει τα δέντρα της,
τα δικά της τσεκούρια. 
Κάθε χειμώνας κλείνεται σε μιαν άνοιξη. 
Στ' ανεπίδοτα γράμματα, ναι. 
Και η φυγή μας;
Φαίνεται πως είναι ο άλλος ερχομός.
Ο τελικός. 

Όμως η δική σου αιφνίδια φυγή, ακόμα με πληγώνει. 

«Albert!Albert!
Τα μεσημέρια του Οράν, του Παρισιού οι νύχτες
και οι δικές μας Καρυάτιδες ώρες
σε καλούν. Δεν θα 'ρθεις; 

Οι δρόμοι που άνοιξες εσύ, 
οι δρόμοι αυτοί σε πήραν.
Φίδια του πεπρωμένου.
Παγερά ποτάμια, που εκβάλλουν στο σπίτι μου. 

Κάθε πορεία προς τα εμπρός έχει τον θάνατό της, λέω. 
«Έχει το αντίδοτο του θανάτου», φωνάζεις εσύ. 

Ποια εποχή αλήθεια ξημερώνει;

Σε όλους τους τροχαίους θανάτους είσαι παρών. 

Στις σημαίες που ξεδιπλώνονται πάλι είσαι παρών. 
Στις γεμάτες ποίηση αμφιβολίες μας. Albert
θα είσαι πάντοτε παρών. 

Μοναδική, ακραία παρουσία μες στο μέλλον. 


Χρήστος Τουμανίδης
Από το βάθος της αιτίας, ποιήματα (1978-2005)

Ωδή σ' ένα ψυγείο

Α! ιδιωτική πολική νύχτα,
δίχως όνειρα και δίχως ουρανό.
Νύχτα αμμωνίας και φρέον.
Νύχτα λευκή.

Πλάστηκες μόνο και μόνο
για να υπενθυμίζεις τον θάνατο.
Το νικημένο δήθεν χρόνο.
Τι λόγια να βρω για να σε τραγουδήσω !

Ω! κατακόρυφο ομιχλώδες τοπίο.
Τον εύρωστο άνεμο και τ' ανθισμένο κλαδί,
την ευλογία της κλώσας, εσύ
ποτέ δεν θα γνωρίσεις.

Στέκεις εκεί στη γωνιά σου
ακρωτηριασμένο θηρίο,
στόμα δίχως δόντια
που αδιάκοπα καταβροχθίζει ηλεκτρόνια.

Συντηρητή εσύ της αγωνίας μας.

Κάθε φορά που ανοίγω την πόρτα σου,
βλέπω τη ματαιότητα μου.

Ω, μνήμη του μηδενός!
Μνήμα του ζώου που σφάχτηκε στα σκοτεινά.
Κουτί των οραμάτων μιας κότας
                          πλάι στα  παγωμένα αυγά της.
Δεν είσαι παρά
συνονθύλευμα μετάλλου και μυαλού.

Συμπιεσμένο ως τη σιωπή τραγούδι είσαι.
Οδυνηρή λευκότητα του μαύρου.


Χρήστος Τουμανίδης
Από το βάθος της αιτίας, ποιήματα (1978-2005)

Και τ' άστρα πεθαίνουν

Σπάταλο άστρο η καρδιά,
ξόδεψε ασυλλόγιστα
ό,τι είχε και δεν είχε:
ήλιο, δάκρυα, υπομονή.

(Οι προδοσίες της βέβαια
συντόμεψαν τον ερχομό της στάχτης).


Χρήστος Τουμανίδης
Από το βάθος της αιτίας, ποιήματα (1978-2005)

Πίσω απ' τα τζάμια

Δυο σκοτεινές πόρτες τα μάτια σου.

Όταν ρίχνεις το βλέμμα σου πάνω μου, 
μέσα μου σπάζουν καθρέφτες,
λέξεις που κανείς δε μου ζήτησε. 

Μια αποθήκη ετοιμόρροπη είμαι,
ξεχασμένη σχεδόν, 
στον πρόστυχο θόρυβο των συναλλαγών. 

Τ μάτια σου κι εκείνη η εύθραυστη χαρά!

Τι θα γίνει λοιπόν,
με τις φωνές που έρχονται από τα σύρματα,
μ' αυτούς που στέκονται πριν να μπουν
κι έπειτα χάνονται; 
Τι θα γίνει μ' αυτή την αζήτητη θλίψη
στα ράφια; 
Με τις μέρες που διαρκώς αναβάλλουν
την άφιξη τους; 

Μέσα από στοίβες αποτσίγαρα
έρχεται το λεωφορείο και σε παίρνει.
Αφήνοντας πάνω στα τζάμια τα μάτια σου,
σαν δύο ερωτηματικά. 
Ανάμεσα στον κυνηγό και τον κυνηγημένο. 


Χρήστος Τουμανίδης
Από το βάθος της αιτίας, ποιήματα (1978-2005)

Το πορτραίτο της μάνας μου

                                    Οι φωτογραφίες απ' αυτές
                                             οι ξεθωριασμένες αλήθειες.

Μάνα, τι  θέλεις, πες μου, τι; 
Η περασμένη σου μορφή δεν επιστρέφει. 
Ούτε σε μεγεθύνσεις, ούτε σε χρώματα ξένα.

Εσύ αυτή μες στον καιρό. Η Πόντια Ιορδάνα
με τις κουκίδες μιας βασανισμένης εφηβείας. 
Η σύζυγος με τα σπασμένα νεύρα 
και με τους τρεις σου γιους. 
Μόνη διαρκώς το σούρουπο, σκυφτή, 
να αρμαθιάζεις τον καπνό,
τους λογισμούς,
την εγκατάλειψή σου. 

Α! εκείνες οι μακρόσυρτες οι Κυριακές.
Τα όργανα τα θλιβερά της ερημιάς σου!
Και οι φήμες για τον ξενιτεμένο άντρα σου - 
Αρκούν. Λοιπόν, τι θέλεις, μάνα; 

Και στις φωτογραφίες μετανιωμένη πάντα. Δίβουλη. 
Δίχως; καθόλου δάκρυα να κοιτάς τα ήδη τετελεσμένα.


Χρήστος Τουμανίδης
Από το βάθος της αιτίας, ποιήματα (1978-2005)

 

Καλοκαιρινή σονάτα

Δεν ήταν Κυριακή, όμως εσύ γελούσες.
Όρθια με το μακρύ, διάφανο φουστάνι
                                  στο κατάστρωμα.\
Ζώνη στη μέση σου είχες τον ορίζοντα
και τα βουνά να σείονται στο στέρνο σου.

Ήσουν η κορύφωση των κυμάτων!

«Οι γλάρεοι
                   συναγωνίζονται
τη νεανική σου τόλμη ... », φώναξα !
Με κοίταξες έτσι που, ναι, 
φάνηκε στο βάθος,
μες στην αχλή του πρωινού, ο Πόρος.

Κάτω απ' τα πεύκα μείναμε γυμνοί το μεσημέρι. 


Χρήστος Τουμανίδης
Από το βάθος της αιτίας, ποιήματα 1978-2005)

Ερωτική κατάληξη

                                         στην Αλεξία

Θρύψαλα ο ήλιος μέσα μου, 
και η άνοιξη, φεύγει με το γκρι φουστάνι σου.

Ένα-ένα κατέρρευσαν όλα μου τα στηρίγματα.
(Ανυπόστατοι λόγοι και σαθρές αιτιάσεις!)

Κι όμως πιστέψαμε. Υπήρξαμε. 
Ο κερδισμένος χρόνος στο χαρτί. 


Χρήστος Τουμανίδης
Από το βάθος της αιτίας ποιήματα (1978-2005)

Μνήμη

Έρχεσαι πάντα γυμνή μ' ένα τριαντάφυλλο.
Κάποτε τρέμει η κουρτίνα και - τα χάνω !

Μετέωρο το φιλί, ενώ από μακριά
αιφνίδια χειμωνιάζει. 

Σε όποια εποχή κι αν ταξιδεύεις, να ξέρεις
μέσα μου πάντα θ' ανάβεις τις μεγάλες σιωπές.


Χρήστος Τουμανίδης
Από το βάθος της αιτίας, ποιήματα  (1978-2005)

Διαδήλωση

                                  Τα λόγια σου : Καπνός και μπαρούτι.
                                              Έχουν βάλει σημάδι τον ουρανό μου.

Στάζει το κόκκινο απ' τις οπές.
Μέσα απ' τις κάνες κοιτάζω τον χρόνο.

Τρύπιος μες στην τρύπια διάρκεια
δεν ξέρω αν  μένω
                           ή αν παρέρχομαι. 

Παντού πορφυρωμένοι δρόμοι , 
και η γαλανόλευκη 
έχει στεγνώσει στις φλέβες μου.
Κόκκινη τώρα κι αυτή. 

Τα λόγια σου πια δεν μας τρομάζουν.
Αλλιώτικες θα ανεμίσουν οι μέρες. 

Για την ομορφιά των αυριανών ημερών
με συνθήματα εξαργύρωσα τη σιωπή μου. 


Χρήστος Τουμανίδης
Από το βάθος της αιτίας, ποιήματα  (1978-2005)

Επιτύμβιο

Και στην κρεμάστρα τρεις γενιές
η μια πάνω στη άλλη να στενάζουν
Φορεμένες λαχτάρες, τριμμένες αλήθειες

Έτσι τελειώνει, έτσι αρχίζει κάθε εποχή

Ό,τι απομένει, δεν είναι παρά
η ποίηση του μέλλοντός μας.

Χρήστος Τουμανίδης
από τη συλλογή Αντίστιξη των άστρων, 1997