Ανορθογραφία

Κι απόψε περιμένοντας να προσπεράσουν οι σιωπές
να ξημερώσει πάνω μας ακόμη μια Δευτέρα

μπήκαν στη μέση τα παιδιά χωρίς παρακαλώ
πήραν από τα χέρια μας τα γράμματα
παίζοντας ώρες δίχως νόημα
έφτιαξαν τα δικά τους ανορθόγραφα τραγούδια
ανάμεσα σε χίλια δυο καλώδια με χαλασμένες πρίζες

γιορτάζουν τη στιγμή τους δυνατά.

Κι απόψε επιστρέφοντας στον ύπνο μου αργά
δε βρήκα τι να γράψω, τα είπανε όλα τα παιδιά.

- Εμπρός, ξαναδιαβάστε !


Γιώργος Δελιόπουλος
από τη συλλογή Εορδαία γη
ή Αναζητώντας τον χαμένο μας χρόνο, 2019

Ωραίες γειτονιές

Υπάρχουν και στο άσκημο ωραίες γειτονιές
με χαμηλά τσιμέντα να μην κρύβονται τα πρόσωπα
με μπόλικο γαλάζιο μέχρι εκεί που δεν κοιτάς
να περπατάς στο πλάι μου, ο δρόμος να πλαταίνει
να κρέμονται χαμόγελα στην πόρτα για να μπεις
χωρίς να παίρνει χάπια η χαρά
χωρίς να βγαίνει στα μικρόφωνα η λύπη

υπάρχουν και στο άσκημο ωραίες γειτονιές
εκτός του χάρτη σιωπηλές σαν τη δική μας.


Γιώργος Δελιόπουλος
από τη συλλογή Εορδαία γη 
ή Αναζητώντας τον χαμένο μας χρόνο, 2019

Απολεσθέντα

                                Η μούσα Ερατώ

Όταν η γιορτή σωπαίνει, ο ποιητής
κατάκοπος γυμνός από την τέχνη του
μαζεύει τα βιβλία που έμειναν κλειστά

για να γυρίσει μόνος του στον στίχο
που φτερουγίζει πάνω στο χαρτί 
λίγο πριν γίνει στάχτη.

(Μια φωτεινή στιγμή αθανασίας)


Γιώργος Δελιόπουλος
από τη συλλογή Εορδαία γη
ή Αναζητώντας τον χαμένο μας χρόνο, 2019

Μνημόσυνο

Η γιαγιά μου έζησε
με κομμένο λαιμό σιωπηλή
κουβαλώντας αγέννητα όνειρα
έναν πρόσφυγα πόνο στο στήθος
μια βαριά ξενιτιά στην καρδιά
συγυρίζοντας μνήμες στα κάδρα.

Η γιαγιά μου πέθανε
χωρίς να το μάθει ποτέ
αρχές φθινοπώρου στον κήπο
μαζεύοντας κίτρινα φύλλα
θαμμένη στο μαύρο μαντήλι της
με λόγια στα χείλη που πάγωσαν.


Γιώργος Δελιόπουλος
από τη συλλογή Εορδαία γη
ή Αναζητώντας τον χαμένο μας χρόνο, 2019

Ενύπνιο

Νιώθω περίεργα κι απόψε.

Όλη μέρα
μάζευα το μαύρο σε σακούλες
έκλεινα με γάζες τις οπές στα ορυχεία
έδιωχνα την τέφρα μου απέναντι 
όλη μέρα

ύστερα
τα φώτα έγιναν σκιές
ύψωσα λευκή σημαία
με τα τρόπαια στους τοίχους
υποκρίθηκα τον ύπνο

ξαφνικά 
βρέθηκα γυμνός
με τη λάμπα στον καθρέφτη
με τα βλέφαρα στη σκόνη
με το σώμα τρυπημένο
ξεφυσώντας απ' τα χείλη μου καπνό.

Νιώθω περίεργα που απόψε
όλα τρελαίνονται κι όλα θυμίζουν όνειρο.


Γιώργος Δελιόπουλος
από τη συλλογή Εορδαία γη
ή Αναζητώντας τον χαμένο μας χρόνο, 2019

Τετάρτη μεσημέρι

μετά τη δουλειά ξαπλωμένος στις ράγες
κοιτώντας ανάποδα τα τρένα στην άκρη
ονειρεύομαι πάλι ταξίδια που τέλειωσαν.


Γιώργος Δελιόπουλος
από τη συλλογή Εορδαία γη 
ή Αναζητώντας τον χαμένο μας χρόνο, 2019

Χρωμοσώματα

Από μωρό δεν ήξερα ποιος ήμουν. Όλοι κολλούσαν πάνω μου
το  χρώμα  τους, οι  μαύρες ερωμένες, ο πράσινος πατέρας, οι 
μοβ  καθηγητές  κι  οι χάρτινοι  πορτοκαλί  σοφοί.  Κάρφωναν 
όλοι  στα  κλειστά  μου  βλέφαρα  τα έτοιμα πορτρέτα τους κι
έπρεπε να διαλέξω κάποιο για δικό μου. Όμως εγώ γεννήθηκα
από  μια  γκρίζα  μάνα  και  στη γαλάζια μήτρα της τα κόκκινά
μου κύτταρα ωρίμασαν και πλήθυναν. Νιώθω ακόμη διάφανος
και  παίρνω  την  απόχρωση  των  γύρω  μου  πραγμάτων. Και 
ψάχνομαι  δεν  ξέρω  μέχρι  πότε,  ποιο χρώμα τελικά θέλω να 
γίνω.

Γιώργος Δελιόπουλος
από τη συλλογή Επισκέπτης άγγελος, 2015

Για να σε ονειρεύομαι

                                                                            στην Καλλιόπη

Στην ίδια θάλασσα
είμαστε δυο κύματα
τον ίδιο βράχο 
αγκαλιάζουν τα νερά μας
κάθε μεσάνυχτα σκαλίζω κάποιο όνομα
κάθε πρωί σκαλίζεις κάποιο άλλο.

Στην ίδια θάλασσα
στον ίδιο βράχο
κάθε μεσάνυχτα διαβάζω ένα όνομα
κάθε πρωί διαβάζεις κάποιο άλλο
χωρίς ποτέ μας να συναντηθούμε.

Μα δεν πειράζει
μου είναι αρκετό
να ξέρω τ΄όνομά σου
μου είναι αρκετό
για να σε ονειρεύομαι.

Γιώργος Δελιόπουλος
από τη συλλογή Επισκέπτης άγγελος, 2015

Αναγκαία υπόσχεση

                                                                                στη Γλύκα

Δεν σ΄αφήνω να γεράσεις ποτέ
ούτε να χάσεις τ' άρωμα της νιότης
ξένοιαστη θα χορεύεις σε μια κούνια
μ΄ένα κομμένο άνθος στα μαλλιά
με το λευκό σου φόρεμα σημαία
και θα κρατάς σε γυάλινη αγκαλιά
τα φοβισμένα όνειρα μη φύγουν
και θα κρατάς κρυμμένα σ' αγαπώ
στα κλειδωμένα χείλη μην το μάθουν
δε θα θυμάσαι κι ούτε θα θυμάμαι
θα 'μαστε πια οι εραστές του σήμερα
της μιας στιγμής που φεύγει καθώς
έρχεται.

Δε θέλω να σ' αφήσω να γεράσεις
εγώ έχω παλιώσει, δεν προφταίνω
βαδίζω ήδη ανεπιστρεπτί στο χθες
όμως εσύ να μη γεράσεις
μήπως και κάποτε με φέρεις πίσω. 

Γιώργος Δελιόπουλος
από τη συλλογή Επισκέπτης άγγελος, 2015

Μεθυσμένος Ιούλιος

Σε κάποιο πάρτι με ανώνυμες προσκλήσεις
μια μεθυσμένη νύχτα Ιουλίου
κρύβω τη σάρκα που επίμονα θυμάται
ρίχνω στις φλέβες μου αλκοόλ κι εκείνες πάλλονται
στο άδειο σου ποτήρι φυλακίζω τα πουλιά
που κουβαλούν τους κλώνους των ευχών μου
και μία ξέφρενη χρυσή ανάσα άμμου
θάβει σε πύργους ετοιμόρροπους στο κύμα
τα σκαλισμένα σου φιλιά πάνω στα χείλη μου.

Έτσι ξεχνώ ευχάριστα αυτούς που με μισούν
και λησμονώ ανώδυνα εκείνους που μ' αγάπησαν
έτσι κι εαυτός μου ανελήφθη στα ουράνια
μέσα σε τόσες υποσχέσεις αστεριών
σε κάποιο πάρτι με απρόσωπες προσκλήσεις
μια μεθυσμένη νύχτα Ιουλίου. 

Γιώργος Δελιόπουλος
από τη συλλογή  Επισκέπτης άγγελος, 2015

Τοκογλύφος

Σαράντα καλοκαίρια με προσπέρασαν
γυμνά και βιαστικά χωρίς μια στάση
και κουβαλούσαν μια ολόκληρη ζωή
με υπολείμματα χαράς, γυάλινους έρωτες,
χάρτινα λόγια, σκουριασμένες αναμνήσεις
και με στιγμές που συνεχώς ανακυκλώνονται
στα ίδια τρύπια φορεμένα συναισθήματα. 
Όμως εσύ έλειπες πάντα απ' το πλάι μου
και ήρθες τώρα να δανείσεις ευτυχία
βάζοντας τόκο την ανάπηρη ζωή μου
σαράντα πεταμένα καλοκαίρια
κι ένα κορμί που δεν ξεχνάει να πονά. 
Πολλά δεν είναι για ένα δάνειο χαράς;
κι είμαι πολύ μεγάλος ήδη να προλάβω 
την εξόφληση.

Γιώργος Δελιόπουλος
από τη συλλογή Επισκέπτης άγγελος, 2015