Αγάπη

Δεν έχει ρολόγια η αγάπη.
Δεν περιμένει. Δεν αργεί.
Δε στήνει σε ραντεβού. Δε φεύγει πριν την ώρα της.
Δεν ακυρώνει συναντήσεις με sms ή mail βιαστικό.
Δεν ξέρει από ρολόγια, ώρες, αιώνες, λεπτά και δευτερόλεπτα.
Δεν στάζει άμμο ή χρωματιστό νερό στην κλεψύδρα της.
Αίμα στάζει. Αίμα
και χάδι.

Χάρης Μιχαλόπουλος
από τη συλλογή Δεν έρχονται, 2015

Ευτυχισμένο το 1789

Νώε, τι θα φάμε σήμερα;
Έλειψε η αγάπη, γι'΄αυτό γίναμε εραστές
με ημερομηνία λήξης.
Αστυνομία παντού, Δικαιοσύνη πουθενά.
Σαμποτάζ στη βιομηχανική ανάπτυξη.
Λευτεριά στα όνειρα.
Τα όνειρα μας κρατάνε ξύπνιους.
Τα πιο όμορφα όνειρα είναι ανώνυμα.
Κι ανάμεσά μας πλανιέται η αποδοχή
μιας απέραντα χαραμισμένης ζωής.
Όταν μεγαλώσω, θα ήθελα να μην γίνω ξυπνητήρι.
Σε ποια βιτρίνα κρύψαμε την αγάπη, αδελφέ;
Πόσα gigabyte μνήμης έχεις;

Μα η καρδιά μου; Πού είναι η καρδιά μου;
Όσες κρέμες κι αρώματα να βάλεις,
εγώ θα σε μυρίζω πάντα ιδρωμένη.

(για την αντιγραφή)
Χάρης Μιχαλόπουλος
από τη συλλογή Δεν έρχονται, 2015

* Πρόκειται για συλλογή από φράσεις που είναι γραμμένες σε τοίχους της Αθήνας, Θεσσαλονίκης και Ξάνθης.
 

Νύχτα

Τώρα μιλάς σαν νύχτα.

Σκεπάζεις με το σεντόνι το γρατζουνισμένο μου πόδι.
Δες θέλεις να φαίνεται, λες, η πληγή,
οι παλιές φωτογραφίες
και ο καιρός που κυλά
στις φλέβες γρηγορότερα απ' το αίμα.

Κακότεχνα μπαλώνω το κενό με λέξεις.
Αγκάλιασέ με.

Πόση ωκεάνια θύμηση
άραγε να χωρά σ' ένα δάκρυ;

Χάρης Μιχαλόπουλος
από τη συλλογή Δεν έρχονται, 2015

Θητεία

Η τηλεκάρτα τελειώνει,
όπως και το τσιγάρο στο χέρι μου
μαζί κι ο ύπνος, τα όνειρα
άγουρα ξυρισμένα το χάραμα
για πρωινή αναφορά
τυρόπιτες στο ΚΨΜ
χαλασμένοι χυμοί
ξεκούρδιστα ρολόγια
κι οι αφίσες των ηρώων της Επανάστασης
να σε κοιτούν αινιγματικά και επίμονα

τη νύχτα κοιτάζω άγρυπνος τα φώτα της πόλης
πέρα από τον φράχτη
σύνθημα, παρασύνθημα και το περίπολο νυσταγμένο
συνοπτικές μεταμεσονύκτιες διαδικασίες
που μουτζουρώνουν τον ύπνο των πουλιών

μοναξιά, όπως εικόνα Χριστού
κρεμασμένη σε θάλαμο στρατιωτικού νοσοκομείου

η τηλεκάρτα τελειώνει
όχι όμως κι αυτή η θητεία
που τραβάει βαθιά μέσα στη νύχτα
της άγουρης εφηβείας των τριάντα.


Χάρης Μιχαλόπουλος
από ΄τη συλλογή Δεν έρχονται, 2015
 

Δεν έρχονται

Δεν έρχονται.
Τις νύχτες, λέω, δεν
έρχονται. Ούτε στα όνειρα.
Το ξύλινο πάτωμα και
η παλιά σκάλα δεν τρίζουν.
Ο αέρας είναι που χτυπά τα παντζούρια.
όχι χέρι αγαπημένο.
Το σπίτι άδειο. Άδεια
η μοναξιά υπακούει
κι απόψε στο ξεχαρβαλωμένο συντακτικό της.

Στερείται ευκτικής ο πόνος.

Δεν έρχονται.
Τις νύχτες, λέω, δεν έρχονται.
Δεν μας μιλούν. Τι έμεινε να πουν;
Δεν κινούν στο πέρασμά τους τις κουρτίνες.
Δεν στέκονται πίσω από πόρτες κλειστές.
Δε μας χαϊδεύουν στο μέτωπο
όταν αποκοιμιόμαστε στον καναπέ
και η τηλεόραση μένει ανοιχτή.
Δεν τσιμπολογούν από το πιάτο
που από συνήθεια (και κρυφή ελπίδα)
ακουμπάμε παραπανίσιο στο τραπέζί.

Σιχαίνονται τους καθρέφτες.
Κουράστηκαν. Φτάνει πια.
Δεν έρχονται.
Τις νύχτες, λέω, δεν έρχονται
πια

οι αγαπημένοι νεκροί.


Χάρης Μιχαλόπουλος
από τη συλλογή Δες έρχονται, 2015

 

Εξ αδιαιρέτου

Τα σπίτια δε γερνούν
εκδικούνται
απλώνουν τα σκελετωμένα τους δάχτυλα
και στοιχειώνουν τον ύπνο μας.
Ξεπηδούν μέσα από τα χαλάσματα
τα ανίσκιωτα όνειρα των παιδιών
που γίναντε τώρα κληρονόμοι
και δεν νοιάζονται πια
για τα δέντρα στην αυλή,
το ραγισμένο πιάτο στον νεροχύτη,
την παλιά φωτογραφία στο σαλόνι

των παιδιών που γίνανε τώρα κληρονόμοι
και εκτελεστές της διαθήκης
που θα μοιράζει εσαεί
αναμνήσεις, γέλιο, κλάματα, πληγές ανοιχτές,
αγκαλιές, φιλιά, δάκρυα

εξ αδιαιρέτου.


Χάρης Μιχαλόπουλος
από τη συλλογή Δεν έρχονται, 2015

 

Θεραπευτήριον «Ελπίς», Σανατόριο Καβάλας

Στους διαδρόμους του νοσοκομείου
οι άγγελοι πηγαινοέρχονται βιαστικοί
κάθονται με τις φτερούγες διπλωμένες σε ανοιχτά παράθυρα
μπερδεύουν τα φαγητά των ασθενών
ψιθυρίζουν στις αίθουσες αναμονής
περιμένουν να παλέψουν
αδημονούν να φύγουν από κει μέσα
φοράνε πράσινες πλαστικές ποδιές
για να μην ξεχωρίζουν από τους τοίχους
ανοιγοκλείνουν πόρτες
πίνουν φραπέ και τρώνε λουκάνικα από την καντίνα
δεν έχουν όνομα
δακρύζουν
ξεχνούν για λίγο πως είναι άγγελοι.

Στους διαδρόμους του νοσοκομείου
ο άγελοι τρέχουν λαχανιασμένοι κάθε ηλιοβασίλεμα
πίσω από κάθε χάδι που άργησε
πίσω από κάθε ψίθυρο που δεν πρόλαβε
κι ίσως τώρα να είναι αργά'
πολύ αργά
γιατί ο θάνατος φοράει στο χέρι ρολόι ξεκούρδιστο.


Χάρης Μιχαλόπουλος
από τη συλλογή Δεν έρχονται, 2015

Αγάπη

Δεν έχει ρολόγια η αγάπη.
Δεν περιμένει. Δεν αργεί.
Δε στήνει σε ραντεβού. Δε φεύγει πριν απ' την ώρα της.
Δεν ακυρώνει συναντήσεις με sms ή mail βιαστικό.
Δεν ξέρει από ρολόγια, ώρες, αιώνες,
λεπτά και δευτερόλεπτα.
Δε στάζει άμμο ή χρωματιστό νερό στην κλεψύδρα της.
Αίμα στάξει. Αίμα
και χάδι.

Χάρης Μιχαλόπουλος
από τη συλλογή Δεν έρχονται, 2015