Οθόνη

Έτρεχαν στην οθόνη του υπολογιστή
Λογαριασμοί,  ποσά, πιστώσεις.
Χρεώσεις ατελείωτες ...

Γοργόφτερο το μάτι 
Παρασύρθηκε
Από τρεχούμενα νερά
Σε κήπο μυστικό 
Βυθίστηκε

Αργά - αργά
Άρχισαν στον υπολογιστή 
να διαγράφονται:

Τ' ατίθασα μαλλιά της
Τα μάτια τ' αμυγδαλωτά

Τα ζυγωματικά της ρόδινα
Ο λαιμός με την ελίτσα

Το σφριγηλό της στήθος
Οι θηλές που στάζαν μύρο

Ο αφαλός της
Δίχως κρίνα

Στο άκρο της οθόνης
Το υγρό της άνθος

Κι ως μέσα της  ηδονής το κάλεσμα
Μέχρι το χείλος του μεταθανάτου ...

Έτρεχαν στην οθόνη 
Λογαριασμοί, ποσά, πιστώσεις
Χρεώσεις ατελείωτες ....


Θάνος Κανδύλας
από τη συλλογή Η ευωδιά των αγρών, 2020

Η συνέχεια

                                                Μνήμη Αργύρη Χιόνη

Το ποίημα, υποτίθεται, 
Πως τελειώνει ή πως
Κάπου εδώ τελειώνει.

Μα τέλος δεν υπάρχει στα ποιήματα
Καθώς σ' όλον τον κόσμο

Η τελευταία του στροφή 
Βουτάει στο κενό
Προς την αρχή και 
Πάλι ξετυλίγεται
Σαν φίδι που αναγυρνά
Για να δαγκώσει την ουρά του.


Θάνος Κανδύλας
από τη συλλογή Η ευωδιά των αγρών, 2020

Σαν

Σαν τα βουνά της Θεσσαλίας
βουτηγμένα μες στα χιόνια

Σαν των αετών το ζύγιασμα
Περήφανα μες στον αιθέρα

Σαν των αλόγων τροχασμό 
Αγέρωχα μέσα στον κάμπο

Και σαν το αίμα που μας πλημμυρίζει
Στην ανοιχτή περπατησιά του δρόμου

Ποίημα δεν θα υπάρξει.


Θάνος Κανδύλας
από τη συλλογή Η ευωδιά των αγρών, 2020

Μουσική εσωτερικής καύσεως

                                               του Χάρη Καβαλλιεράτου

Ποιό λοιπόν το νόημα
Να βάλω λέξεις σ' αυτήν 
Την αρχαία μουσική;

Τη μουσική αυτή που
Μα κατακλύζει τα πρωινά
Και δεν την ακούει 
Άλλος κανείς; 

Νέο λιμπρέτο σε μια
Παλιά μουσική 
Που ξεσηκώνει τα χρώματα 
Του πρωινού

Πίσω από τα παλιά τείχη
Τι να κάνουν λέξεις ελληνικές
Σε μια μουσική εσωτερικής καύσεως; 


Θάνος Κανδύλας
από τη συλλογή Η ευωδιά των αγρών, 2020

Δωδεκαετής εις τον αγρό

                                                   του Βασίλη Ζηλάκου

Όχι για τη νύχτα, άγρια και σκοτεινή
Όχι για τον άνεμο, ουρλιάζοντας στους λόφους
Όχι για την έρημο, απέραντη και ψυχρή

Αλλά πάντα για

Την πυρκαγιά πέρα απ' τον ορίζοντα
Το λαμπερό αστέρι στον άφατο ουρανό
Το μικρό αγόρι, βαθιά στη ζεστή μνήμη


Θάνος Κανδύλας
από τη συλλογή Η ευωδιά των αγρών, 2020

Ιερώνυμος (απόσπασμα)

painting by Gleb Goloubetski


Έλα καλή μου τώρα εσύ
Στην έρημο να βγούμε
Να ιδούμε φύτρο αν άνθισε
Σαύρα νερό πού πίνει
Και της εικόνας που έσπασε
Συντρίμμια αλλοπαρμένα.

Έλα να σου δείξω
Την εκκλησιά ερημική
Ούτε παπάς δεν ευλογεί
Μηδένας ψάλτης ψάλλει.

Οστά γεγυμνωμένα,
Έλα να σου δείξω
Ξερά ποτάμια
Κι άνυδρο κάμπο ...

Φυσάει, φυσάει από παντού ...

Ώρα να πηγαίνω,
Πριν τ' άγριο ρόδο μαραθεί
Κι ο κόσμος γεμίσει ενοχή, ξανά
Ξανά για ν' αγαπήσω.

Όσοι μες στην αγάπη μείνατε
Μες στην αγάπη  συνεχίστε

Όσοι νυστέψατε απ' αγάπη
Η ώρα ήλθε ΄ν' αγαπήσετε

Κι απ' την αγάπη
Όσοι ζωντανοί, ξανά
Στον έρωτα περάστε

Πριν τ' αόρατο χέρι, πριν
Την σκοτεινή καρίνα
Τ' άλλο του κόσμου ευωδιά
Κα το μισό αλήθειας που δεν δίδεται.

Μια δωρεά γονιού προς τέκνο παροχή
Που μόνο ο θάνατος ορίζει
Εγγυητής πάντα κι αθόρυβος
Εκτελεστής της διαθήκης.

Όλα του κόσμου μυστικά
Και επτασφράγιστο κοντράτο

Όλου του κόσμου κλειδωνιά
Μα το κλειδί χαμένο.

Πας να φιλέψεις γείτονα
Το σπιτικό σου κλέβει

Πας να ορμηνέψεις το παιδί
Κι εκείνο σε δαγκώνει.

Όλα ενάντια, πιο και απ' τον άνεμο
Φυσάει, φυσάει από παντού ...

Μια βάρκα μόνη κι αδειανή
Λυτή κατά το πέλαγο
Τρίζει το ξύλο
Ακυβέρνητη ...

Θάνος Κανδύλας
από το ποιητικό βιβλίο Στον αιώνα
ή ωραία σαν θάνατος μητέρα, 2013

Φάσμα (απόσπασμα)

Όλα αλλάζουνε μα πάλι μένουν τα ίδια
Τρέχει αγέρας στα βουνά
Ρημάζει τα λαγκάδια
Κι αυτό που ήμουν έγινα
Χώμα μέσα στο χώμα.

Κυλάει ο χρόνος μες στ' αυλάκι του
Ο χρόνος είναι ζήτημα γεωμετρίας
Των ρόμβων τροχιοδρομή
Σπείρα μονίμως ελισσόμενη
Προς το γινόμενο της αναλήψεως.

Κι η ποίηση
(Τώρα πια, ποιος δίνει σημασία;)
Ένας τόπος
Για να κρύβουμε τα δάκρυά μας
Ένας τρόπος
Για ν' αποδιώχνουμε τον πόνο
Μία μαγγανεία
Που κάνει πιο υποφερτή
Της ύπαρξης την αγωνία.

Όχι, δεν γίνεται έτσι καλύτερος ο κόσμος
Αδερφέ μου, πάντα θα σέρνει τ' άλλο του μισό
Και αποτρόπαιο πρόσωπό του.

Τώρα πυκνώνουν μέσα σου νοήματα
Καινούργιο νόημα να βγάλουν
Πυκνώνουν μέσα και αναβαπτίζονται στη πείρα

Ο θάνατος μοιάζει της ζωής
Για η ζωή μοιάζει του θανάτου;

Κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου
Ούτε και σοφιστεία να την πεις.

Πώς νοιώθεις το ηλιοβασίλεμα
Πώς νοιάθεις την αυγή

Πώς το νέο φεγγάρι
Πώς στην πανσέληνο

Πώς τη γυναίκα αγκαλιάζεις
Σύμφωνα με τη φύση σου
Κι αντίστροφα πώς η γυναίκα
Σύμφωνα με τη φύση της
Τον άντρα αγκαλιάζει.

Αυτά είναι ερωτήματα
Που απάντηση δεν έχουν
Ή μάλλον μυριάδες απαντήσεις
Μες στη ζωή του καθενός
Συνυφασμένες με στιγμές
Που αθέατες μας τριγυρίζουν
Αποσπασμένες απ' την καθημερινή τριβή
Ή και μαζί της ζυμωμένες.

Ακινητούν κινούμενες.
Ανέρχονται κατερχόμενες
Στροβιλίζονται στον αέρα
Παρασέρνουν τον αέρα
Ή αφήνονται στο φύσημα
Παρασυρμένες
Ένα σημείο ακινησίας εν κινήσει.

Θάνος Κανδύλας
Από το ποιητικό βιβλίο Στον αιώνα
ή ωραία σαν θάνατος μητέρα, 2013

Ονειρομάντισσα (απόσπασμα)

Ανασαίνει το σύμπαν και διαστέλλεται,
Στην εκπνοή συστέλλεται
Μες στους αιώνες.
Όσο και να πυκνώσει ο χρόνος του
Τη βαθιά ανάσα του
Ποτέ μας δε θα ακούσουμε
Στον δικό μας χρόνο.

Μα τι είναι ανάστροφο, μου λέτε;
Δεν ξέρω, αν αυτό που ο νους πρεσβεύει για ευθύ
Αν πράγματι έτσι είναι.
Μες στην ωραία άγνοιά μας παιδευόμαστε.
Δεν λέω πολλά έπραξε η ανθρωπότης
Στους αιώνες. Και καλά και άσχημα.
«Με τη βοήθεια θεών» ή όχι, μια δικαιολογία
Για τ' αδικαιολόγητα ανομήματά της.

Ο κόσμος έχει μάτια και δεν βλέπει
Έχει αυτιά και δεν ακούει
Απάθεια, αδιαφορία, αποχαύνωση.

Έχει μάτια και βλέπει ό,τι του δίνουνε να δει
Έχει αυτιά κι ακούει ό,τι του δίνουνε ν' ακούσει
Δίχως επιλογή, χωρίς κρίση
Κάποιοι διαλέγουνε πριν απ' αυτόν, γι' αυτόν
Κι έτσι προχωρούμε.

Πλάνη οικτρή που μας παιδεύει
Κι ανίδεοι προσκυνάμε
Άγριες φυλές ακόμη η ανθρωπότητα.

Θάνος Κανδύλας
από το ποιητικό βιβλίο Στον αιώνα
ή ωραία σαν θάνατος μητέρα, 2013

Εραστές της ουτοπίας

Είναι που ξεχάστηκα
στα κύματα τα μεταφορικά
κινώντας προς άπειρη ενότητα
φανταστικών εκρήξεων.

Είναι που οι μέρες
ροή της θάλασσας
στα φυλακισμένα βλέμματα
του πλήθους που φεύγει
καθώς οι σκιές
του παρελθόντος χάνονται.

Θα κινήσουμε.
το ταξίδι των σύννεφων
γαλήνιες πεδιάδες
ταξιδιώτες φανταστικοί
με τα φωτεινά σημάδια.

Της ουτοπίας εραστές,
του αχαλίνωτου πάθους μύστες.

Θάνος Κανδύλας
από τη συλλογή Φέρον κύμα, 1988