Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
11 σχόλια:
Πάρα πολύ όμορφο ποίημα με γλυκόπικρη γεύση.Μεγαλώνουμε αλλά η καρδιά μας δεν γερνάει.Γερνάν ύπουλα και σιωπηλά οι αρτηρίες.ΠΑΛΜΟΙ σελίδα 24 Ένα Πράσινο Θολό.Δεν γνωρίζω τον ποιητή αλλά πολύ μου άρεσε.Πολύ κοντά μας Τόλη.Όταν ήμουν νέος και έσφυζα από ζωή γελούσα με τον πατέρα μου που δήλωνε πως κι αυτός ήταν γεμάτος από επιθυμίες για ζωή και όλων των ειδών τις δράσεις.Κι αυτός χαμογελούσε με συγκατάβαση λέγοντας θάλθει η ώρα που θα μεγαλώσω και εγώ κι όμως θα νιώθω όπως πριν γιατί η καρδιά δεν γερνάει, η ψυχή δεν γερνάει ,μόνο το σώμα.Κι αυτό είναι τραγικό αλλά και συνάμα απόλυτα φυσιοκρατικό που ίσως μας συμφιλιώνει με τον έρωτα, τη φθορά και το θάνατο.
Καλησπέρα, Γιάννη.
Ο Σωτήρης Σαράκης είναι ένας αξιόλογος ποιητής της δικής σου γενιάς. Σου συνιστώ να διαβάσεις και τα άλλα ποιήματά του που έχω αναρτήσει.
Κερδίζει κανείς ένα βαθμό σοφίας όταν είναι πια πολύ αργά. Πώς όμως να συμφιλιωθεί ο έρωτας (η ζωή δηλαδή) με τη φθορά και τον θάνατο; Αν εσύ έχεις κατορθώσει να δεχτείς βαθιά μέσα σου αυτή τη μέγιστη αντίφαση, δεν μπορώ παρά να σε μακαρίσω.
Μόλις πριν μερικές εβδομάδες συζητούσαμε με τη μάνα μου στο νοσοκομείο αυτό ακριβώς. Πόσο λίγη σχέση έχει η ηλικία του κορμιού με αυτή της ψυχής.
Και να σας πω κάτι; Πάλι καλά που υπάρχουν αυτά τα όνειρα τα μακρινά, τα χαμένα, που μας κρατούν συντροφιά.
Γλυκό και πικρό μαζί, όπως λέει και ο Γιάννης.
Καλό βράδι σε όλους και όλες!
Στο βάθος δεν εχω επιτύχει απόλυτα αυτή τη συμφιλίωση.Απλώς με το θάνατο πολλών αγαπημένων προσώπων νιώθεις να μοιραζεσαι τη κοινή μοίρα του τέλους και της φθοράς.Βέβαια μπορει΄απλώς να εκλογικεύω προσπαθώντας να ξορκίσω τους φόβους μου.Νομίζω περισσότερο φοβάμαι τα γηρατειά.Ακόμη δεν τα ένιωσα να με απειλούν τόσο γιατί είμαι ακόμη 58.Περπατώ γυμνάζομαι και νιώθω καλά τις περισσότερες φορές.Τελευταία έχω δαβάσει το βιβλίο του Ιρβιν Γιάλομ Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ.Μ επηρέασε ως ένα σημείο θετικά. Καλή σου μέρα Τόλη.
...Και δεν υπήρχε τρόπος να σου δώσω αυτό που επίμονα ξυπνούσες...Εκλαψα, έκλαψα...δεν μπορούσα να σταματήσω τότε.Ακόμα δεν μπορώ , μ.ονο που τώρα δεν ακούγομαι γιατί κλαίω σιωπηλά.Μου ζητούσε μια μέρα...ακόμη, μια στιγμή σθένους ακόμη, να μπορέσει να κάνει μπάνιο μόνη της, να κάνει ένα ολόκληρο βήμα μόνη της...χωρίς μπαστούνι, με το κεφάλι ψηλά, μόνη της...Εκλαψα, έκλαψα ...και το μόνο που κέρδισα ήταν αυτό που εκείνη μου χάρισε...την ικανότητα να εκτιμώ κάθε φορά το δεδομένο...που όταν το χάσουμε αντιλαμβανόμαστε πόσο πολύτιμο ήταν.
Αυτό που λέει πολύ σωστά ο Επίκουρος, Γιάννη μου, είναι ότι η ζωή και ο θάνατος, η ύπαρξη και η ανυπαρξία είναι δύο διαμετρικά αντίθετες καταστάσεις. Όταν υπάρχουμε, η ανυπαρξία μας είναι αδιάφορη, όταν πάψουμε να υπάρχουμε, εξίσου ανύπαρκτη για μας και αδιάφορη είναι και η ζωή. Ο φόβος του θανάτου είναι συνεπώς παράλογος.
Σπάνια όμως αυτή η φιλοσοφική θεώρηση, η τετράγωνη λογική μπορεί να αποτελέσει ικανοποιητική απάντηση στο συναίσθημα. Απάντηση για το μοναδικό πλάσμα που έχει επίγνωση του τέλους του και νιώθει πανικό μπροστά στην προοπτική της φθοράς και της εξάλειψής του.
Πιστεύω όμως ότι η επίγνωση της κοινής μοίρας και η ανθρώπινη αλληλεγγύη μπορούν να απαλύνουν τον τρομερό φόβο του θανάτου. Σε κοινωνίες πρωτόγονες, που ήταν σφιχτοδεμένες σαν γροθιά, ο θάνατος έχανε τη δύναμή του. Δεν ζούσε κανείς για το τομάρι του και μόνο, ζούσε και για την κοινότητα των ανθρώπων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα υπήρξαν οι χριστιανικές αγάπες και οι αναρχικές κοινότητες που, με τρόπο παράδοξο, είχαν πολλά κοινά.
Στη σημερινή κοινωνία του ατομισμού, της απληστίας και της αρπαγής, την κοινωνία της φριχτής μοναξιάς μέσα στα πλήθη των πόλεων, ο φόβος του θανάτου γίνεται αφόρητος. Και ο άνθρωπος τρέπεται σε φυγή.
Η φυγή αυτή μπορεί να ονομάζεται όνειρο, Λίνα μου, αναδρομή στα περασμένα, στην παιδική αθωότητα.
Μπορεί να ονομάζεται θρησκεία, παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του. Μπορεί να ονομάζεται κατανάλωση, κατανάλωση σεξ, υλικών αγαθών, κατανάλωση κάθε είδους που αφήνει τον άνθρωπο πιο άδειο παρά ποτέ.
Μπορεί ακόμη να ονομάζεται καλλιτεχνική δημιουργία. Ο άνθρωπος γίνεται δημιουργός, ένας μικρός θεός που αφήνει κάτι στο διάβα του για τους μεταγενέστερους, δεν εξαφανίζεται εντελώς.
Όπως και να 'χει όμως, μιλάμε για το υπαρξιακό ερώτημα, το αιώνιο και ίσως το μοναδικό ερώτημα που δεν νομίζω ότι ποτέ θα απαντήσει πραγματικά ο άνθρωπος.
Καλή σας μέρα.
Ο αείμνηστος καθηγητής μας στο Anatolia Γεωργοπαπαδάκος, πριν πενήντα και χρόνια,
σε μια σχετική συζήτηση μας έλεγε: "Όταν χάνουμε κάποιον και κλαίμε, δεν κλαίμε γι'αυτόν αλλά για μας, δηλαδή υποσυνείδητα σκεπτόμαστε ότι έφυγε από κοντά μας ένας ακόμη που μοιραζόμασταν χαρές και λύπες. ΄Ερχεται και η σειρά μας".
Καλημέρα σε όλους με αισιδοξία!!!
Έχω ζήσει παρόμοιες καταστάσεις με σένα, Όλγα μου, με τον ίδιο πόνο, με την ίδια αγάπη, με την ίδια απελπισία. Με το ίδιο ατέλειωτο κλάμα.
Και με το ίδιο αποτέλεσμα. Να κρατάω σφιχτά τις πολύτιμες στιγμές μου τώρα, να τις εκτιμώ αφάνταστα, να ξέρω ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Και να δείχνω με κάθε τρόπο την αγάπη μου σε κείνους που αγαπώ.
Καλή σου μέρα.
Κρατάω την επωδό σου, Ντίνο. Άντε, γιατί σε λίγο θα μουσκέψει το ιστολόγιο και θα πέσουν τα κυκλώματα. Το λέω και για μένα που είμαι επιρρεπής στη μελαγχολία.
Λοιπόν. Έξω λάμπει ο ήλιος, κυκλοφορούν θεσπέσια πλάσματα ακόμη ημίγυμνα, κι εδώ έχουμε μια θαυμάσια παρέα. Χαμογελάστε.
Εγώ πάντως Τόλη μου σήμερα πρωί έκανα την καθιερωμένη βόλτα μου στο κέντρο και, αγνοώντας αφίσες και ετοιμασίες για προεκλογικές ομιλίες στην ιστορική πλατεία Αριστοτέλους, αφού θαύμασα τα θεσπέσια πλάσματα που κυκλοφορούν γύρισα ανανεωμένος και είμαι με τα μούτρα στη ζωγραφική.
Επάνω και έξω τα κεφάλια!!!
Πολύ καλά έκανες. Γιατί, όσο εντυπωσιακή και ευρηματική και να είναι η παράσταση που δίνουν στην ιστορική πλατεία οι διαπρεπείς αυτοί κωμικοί της χώρας με τον θίασό τους, ο κόσμος έχει βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια ανέκδοτα.
Δημοσίευση σχολίου