Άτιτλο (Κλαριά και να σμίγουν ...)

Κλαριά και να σμίγουν/ να μεταγγίζουν απαντοχή// ........................................................................... Έτσι και τα κορμάκια/ δένουν και δένονται/ Στις καταιγίδες/ Κορμοί// ........................................................................... Χριστίνα Καραντώνη// από τη συλλογή Από βροχή σε βροχή, 2021

Άφθαρτη ετικέτα

Τετράδιο παλιό με κιτρινισμένα φύλλα,/ σελίδες ελαφρώς γυρισμένες,/ κουρασμένες απ’ το χρόνο,/ ετικέτα λιτή, άσπρη με μπλε χρώμα·/ όνομα, μάθημα, τάξη, σχολικό έτος,/ γράμματα μεγάλα καλλιγραφικά,/ γεμισμένα με μελάνι στη μία πλευρά/ για να σπάει η ομοιομορφία./ Μπλε ποδιά, άσπρος γιακάς, κορδέλα στα μαλλιά,/ δάσκαλοι άκαμπτοι, αυστηροί, απόμακροι·/ βάζο με λουλούδια, βέργα στο πλάϊ./ Έτοιμοι για τιμωρία σε κάθε λάθος, σε κάθε γέλιο/ εξαναγκασμένη σιωπή, παθητική προσήλωση,/ επικοινωνιακή λειτουργία σε αδράνεια./ Ύστερα ήρθαν άλλοι δάσκαλοι/ εραστές της γνώσης, της αλήθειας, της αμφισβήτησης/ και έγιναν τα τετράδια μεγάλα με λουλούδια και εικόνες,/ με θέσεις, σκέψεις και αντιθέσεις/ και έγινε η διδασκαλία δισυπόστατη,/ να ταλαντεύεται ανάμεσα στη ζωή και στο πάθος,/ να απορρίπτει στερεότυπα,/ να ερωτεύεται τους μαθητές/ και αυτοί ν’ αρχίσουν να γίνονται ποιητές…/ Και εκείνη η ετικέτα,/ που άντεξε στην πίεση και στη φθορά του χρόνου,/ ν’ αλλάζει ταυτότητα και ν’ αυτοπροσδιορίζεται./ Όνομα: άνθρωπος, μάθημα: σκέψη ελεύθερη,/ τάξη: απροσδιόριστη, σχολικό έτος: αιώνιο.// ................................................................................ Ελένη Σακκά/ από τη συλλογή Άφθαρτη ετικέτα, 2021

Σημαδούρες

 

Σημαδεμένη παιδιόθεν 

στο αριστερό φρύδι

ακόμα αφρίζει το οξυζενέ

στην επουλωμένη πληγή

Ενήλική τομή 

χαμηλά στην κοιλιά

χαμογελάει καθημερινά

Τρία σημάδια 

σαν ασήμαντα φαίνονται

από ατσάλινες λεπίδες

απέσυραν το αλατοπίπερο

Οι σημαδούρες μου

είμαι εγώ

Δείξε τα σημάδια σου

Ευαγγελία Βενιζελέα

από τη συλλογή Όταν το Μ γίνεται Π, 2021

Σοφόν το απλούν

τέλος τα πολλά/ τα μεγάλα/ τα δυσεύρετα κι εκλεκτά/ μικρές χαρές/ κάθε στιγμή/ ζωή Βαγγέλης Δρόσος? από τη συλλογή Φωτογραφικά γυμνάγματα, 2019

Πλωτές τάξεις

                                 (από συνθήματα σε τοίχους σχολείων)

«Συνελήφθη μαθητής με μικροποσότητα βιβλίων»

Γκράφιτι στον πίσω τοίχο του σχολείου

Πίσω απ’ την καντίνα κρυφά οι μαθητές κι οι μαθήτριες

«Να κάνεις ό, τι σε κάνει να χαμογελάς»

Με το σάλιο τους στις γόπες που πετούν κρυφά

Στις ρίζες της αγριαπιδιάς που δεσπόζει

Αν και κανείς τους δεν την βλέπει

«Βαριέμαι  γαμώτο»

Αν και ακουμπούν στον ισχνό κορμό της

Λιλά άνθη ακούγονται στα κάγκελα

«Χαζουλίνι σ’ αγαπώ»

Ανάμεσα στις βρισιές και τα φιλήματα,

 Τις κλωτσιές και τα σπρωξίματα

«Κι εμείς πότε θα κάνουμε έρωτα;»

Επίχρισμα αρχαίας θάλασσας

Τα άτσαλα βαψίματα ασβεστώνοντας

«Να κάψουμε και το τελευταίο βιβλίο»

Κάθε πρωί βρίσκουν κι άλλο γκράφιτι

 (μα πώς ξεπηδούν σα μανιτάρια!)

«Να διαβάζετε τον τοίχο»

Στο διάλειμμα καμιά μπάλα δεν κλωτσάνε

Τη χάσαμε κι αυτή, την πάτησε

Ένα φορτηγό μεταφορών

«Μάνα έφυγα, στέλνε φράγκα»

Εισήγαγε τεράστιες οθόνες ρεύματα

Η συνεδρίαση πασχίζει να τα προσαρμόσει

Στις πρίζες των αιθουσών

Πλωτές οι τάξεις σε μάτια γαλάζια δραπετεύουν,

- Να σας δείξουμε εμείς κυρία,

Μα η κυρία έλειπε, είχε μάθημα σε άλλο νομό,

Την πήραν κι αυτήν τα ραδιενεργά κύματα

 «Θα σε περιμένω στη γωνία

δέκα λεπτά πριν την εξέγερση

Φιλιά,  Σ ΄αγαπάω ΧΧΧ»

Μαργαρίτα Παπαγεωργίου 

από τη συλλογή Μεταπλάσματα, 2017

  

Ξέχνα

Ξέχνα την καλοσύνη

Θυμήσου

καίγεται καίγεται ο ιλαρός ουρανός

Μη ρωτάς για φαινόμενα

Φύγε

Αναπτερώσου

για το λίγο ρόφημα της ζωής

αφή μεσημεριού μέσα στη νύχτα

Μην ψάχνεις στην πάχνη

για κουπιά για σφυριά

Μείνε μικρός και κακός

Αληθινός

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου

αδημοσίευτο

Αξιοπρέπεια

κρατιέμαι απ' τη μπάρα για να σπάσω τη σιωπή

συγχώρεσε με αν μπορείς

λύγισα κάτω απ' το βάρος της αδυναμίας

ο ήλιος του καλοκαιριού είχε αποκοιμηθεί

το φθινόπωρο με κεραίες μελαγχολίας

στην αγκαλιά του μ' έσφιγγε με δύναμη

μες στην ομίχλη με χρώματα ώχρας

στο βάσανο του πόνου ν' αντισταθώ δυσκολεύτηκα

είμαι καλά μην ανησυχείς

υψώνομαι στον στυλοβάτη της αξιοπρέπειας

Κωνστάνς Δημά

από τη συλλογή Σκιά και φως, 1995

Πρώιμη αυτοβιογραφία

Γύρω μου συνεργεία σκληρής δουλειάς
Υδραυλικά μοτοσικλέτες τζάμια  μάντρες
Πρώην καμίνια κι ανταλλακτικά αυτοκινήτων
Λιοσίων πόρτες τροπέτα τιμόνια και παρμπρίζ
(Ψαχτε μαλάκες τώρα τι 'ναι τα τροπέτα). 

Και ρούχα σέκοντ χαντ μισό, ένα ευρώ
(Σε ποια παζάρια, λαϊκές, πού να σου εξηγώ). 
«Ποτέ δε νοιάστηκα για καλοπέραση και λούσα». 

Έπαιξα μπάλα σε οικόπεδα άχτιστα, στους δρόμους
Δούλεψα σ' εργοστάσιο με σόμπες και καλοριφέρ
Πρόλαβα αυτά που κι αν κοιτάξετε, δε θα τα δείτε
Νερό απ' το πηγάδι, στάμνες, λάμπες πετρελαίου
Γυφτάκια με ξύλα καρότσια σούπερ μάρκετ
Στην παράγκα από τζίγκο, χάρμποτ κι ανάπτυγμα του ντενεκέ
(Του ντενεκέ απ' το λάδι - πού να καταλάβεις
Σου μιλάω για φτωχόσπιτα τα πήρ' ο δρόμος
Το 2004, Κύμης και Λούη Σπύρου, 
Και πού να προσέξεις, μες στα κλέη των πέντε κύκλων). 

Ήμουνα αριστερός σα νέος ευκατάστατος
Μα έφυγα απ' τα κόμματα νωρίς, φτωχότερος απ' ό,τι μπήκα:
Σοφότερο σε κάνουν οι μη βεβαιότητες - 

Η φτώχεια όμως να δεις πόσο σοφότερο σε κάνει. 

- «Ποτέ δε νοιάστηκα για καλοπεραση και λούσα» - Δεν το ποίημα της ίδιας συλλογής «Πατήσια - Νέα Ελβετία. 
- 2004, τα κλέη των πέντε κύκλων, Λούη Σπύρου: το 2004 έγιναν στην Αθήνα Ολυμπιακοί Αγώνες, μ' επίκεντρο το ΟΑΚΑ στην οδό Λούη Σπύρου (sic)


Δημήτρης Φύσσας
από τη συλλογή Εμένα μου λες, 
Ποιήματα 1997-2016, 2016

Τα πιο πικρά δάκρυα ...

Τα πιο πικρά δάκρυα είναι εκείνα
που δεν κυλάνε ποτέ από τα μάτια μας.
Οι πιο δυνατοί οργασμοί είναι αυτοί
που δεν ακούγονται. 
Η μεγαλύτερη απελπισία είναι αυτή
που κρύβεται πίσω από ένα χαμόγελο.
Την πιο μεγάλη δύναμη 
τη βρίσκει ο άνθρωπος
όταν έχει παραλύσει από τον φόβο. 
Το πιο έντονο φως 
το βλέπεις μέσα απ' το σκοτάδι του θανάτου. 
Και για τη ζωή σου 
μπορείς να μιλήσεις
μόνο με ό,τι έχεις αφήσει πίσω σου
πεθαίνοντας. 

Τζούτζη Μαντζουράνη
από τη συλλογή Τα αδέσποτα ποιήματα, 2015

Τα καλά λατινικά

Άκουγε ο γραμματικός τον Σιγισμούνδο να μιλά,
Να τραυματίζει τα καλά λατινικά του.
Κύριε, του είπε, τη γλώσσα πρέπει να τη γνωρίζετε καλά
Με τη σωστή και εύρυθμη γραμματική της.
Γι' αυτό το χρόνο μου σας κάνω δωρεά
Τη γνώση της μαζί να μοιραστούμε.
Ο Σιγισμούνδος γέλασε καλόκαρδα
Και στον γραμματικό την τάξη των πραγμάτων είπε:
Ο Αυτοκράτορας είναι πάνω από τη γραμματική
Και απ' τα λατινικά διόλου δεν κινδυνεύει
Άμα στον πόλεμο όμως δεν ορθογραφεί
Και τη γραμματική δεν μάθει του σπαθιού του
Άραγε θα τον σώσουν τα καλά λατινικά
Ή θα σιωπούν μαζί του;

Μαρία Αρχιμανδρίτου
από τη συλλογή Ηλίου Φάος, 2015
 

Εντός του νοός

Προσοχή στα σημάδια

Πίσω μπρος του χάρτη
του νου σου

Ανακαλούν

Δρόμους
Τρόμους

Όρμους

Όλμους

Όρκους

Ορμές

Οσμές

Προκαλούν

Αινίγματα
Μάγια
Ανάγκες
Ρωγμές
Τραύματα
Ιάματα
Εναύσματα
Σκέψης
 
Βασιλική Ράπτη
από τη συλλογή Transitorium, 2015

Πρόβα

                                                 Στον Γιάννη Ιορδανίδη

                  Μια πρόβα όλη η ζωή σου.
Για μια παράσταση που ίσως ποτέ δε θ' ανεβάσεις.
           Για χειροκρότημα αδιάφορο μπορεί.
                  Για μισοαδειανή πλατεία.

              Τίποτα μακρινό δε σε τρομάζει
               Ο δρόμος είναι πάντα η ουσία.
                             Η δοκιμασία.
                          Το μακρύ ταξίδι.

       Το πώς και τα γιατί, τα πρέπει και τα μη,
                      τα φώτα, οι μουσικές,
             τα κλάματα, τα γέλια, οι φωνές.
Οι άνθρωποι που αγάπησες ή μίσησες μέχρι να φτάσεις.
Οι άνθρωποι που φίλησες με το υγρό γαλάζιο βλέμμα.
                   Κι άλλοι που αφουγκράστηκες
                       δίχως να τους γνωρίσεις.

                Η πρόβα τελειώνει με ανακούφιση.
                          Ο θίασος επευφημεί.
                     Καιρός πια να ξεκουραστεί.
      Και τους καρπούς του μόχθου του ν' αδράξει.

                   Μα όταν η παράσταση αρχίζει,
                  της σκηνής η αυλαία σαν ανοίγει,
                 οι προβολείς σαν βάφουν το σανίδι,
                              σκοτάδι μέσα σου
                                 σβήνει το φως.

              Καιρός για άλλες πρόβες να κινήσεις.


Μαρία Πολίτου
από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του Θεού, 2014
 

Κι άλλη μια

Κι άλλη μια κι αλλη μια
βαριές ισορροπούν οι λέξεις.
Στα νύχια κινείται ότι αναπνέει τρυφερά.
Το φως προβάλλοντας ψυχρό, φωτίζοντας
σκασμένους στίχους σάκους
με κάμπιες λαίμαργες.
Τι να περιμένει μονολογώντας το αύριο
μια νότα, μια ομίχλη χλιαρή, λίγο ψωμί
από εκείνο το νόστιμο σκούρο.
Να τραφώ προσπαθώ
και κερδίζοντας χρόνο
να μείνω
με λίγη πείνα ακόμη
γονατίζοντας
σαφώς γηραιότερος
σοφός γεωγράφος
χαράζοντας στο φλοιό της γης
καινούριες παραμέτρους.

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου
από τη συλλογή Ανυψωτική μετακόμιση, 2014

Δάσκαλος σε απορία

 

Διαβάζει στα μάτια τους το αλφαβητάρι της πλήξης

Συλλαβίζει στα χείλη τους το αναγνωστικό της οργής
Μελετά στα πρόσωπά τους το λήμμα «γιατί»
Σπουδάζει στην πράξη την άλυτη εξίσωση

Τώρα μαθητεύει κι αυτός στα θρανία της ενοχής

ελπίζοντας σε μια τιμωρία λυτρωτική,
όπως ο κατά συρροή δολοφόνος
μεθοδεύει  τη σύλληψη του
ή όπως το παιδί που πάτησε το λόγο του
εκλιπαρεί την επίπληξη του πατέρα.
Τώρα συναλλάσσεται καθημερινά κι αυτός  
σε τράπεζα θεμάτων
Κατάθεση κι ανάληψη ψυχής
Μόνιμο χρεωστικό υπόλοιπο συνείδησης
στους τραπεζικούς λογαριασμούς του.

Στα αμφιθέατρα της νιότης  

έγραφε στους τοίχους το ωραίο σύνθημα

«Η φαντασία στην εξουσία»
Στις τάξεις της ενηλικίωσης
έγινε πληρωμένος  δολοφόνος της
Στους δρόμους της οργής  
έστηνε οδοφράγματα στη σοβαροφάνεια
" Ένα γέλιο θα σας θάψει"
Και τώρα αναζητά το δικό του νεκροθάφτη
στα τελευταία θρανία της τάξης
Μάταια.

Θυμάται  που ήθελε την τάξη του καράβι

τη φαντασία  πυξίδα στο σεργιάνι του κόσμου
το Σπαθί του Ωρίωνα ή το Σταυρό του Νότου πλοηγό
για να μη χάσει ούτε στιγμή τη ρότα  
για τη γη της επαγγελίας.
Την είχε υποσχεθεί στους μαθητές
κι ας μην το ήξεραν.

Και  κάπως έτσι, να, κατέληξε κομπάρσος -πρωταγωνιστής

σε ανόητη παράσταση για  έναν ρόλο
Με θεατές αδιάφορους
Με χορηγούς επικίνδυνους
Με μέντορες υστερόβουλους

Στο τέλος της ώρας το κουδούνι ηχεί αναστάσιμα.

Πετά  το προσωπείο της υποκρισίας
και χύνεται στους δρόμους
ουρλιάζοντας
Τον βρίσκει η νύχτα! 

Μάνος Στεφανάκης

αδημοσίευτο, Ηράκλειο 15-6-2014

In medias res

art by Naoto Hatory
Κύκλος Φαιάκων.
Στη μέση ένας τραγόμορφος.
Στην αγκαλιά του ένα κουφάρι.
Μια βέλαζε
μια μίλαγε σαν άνθρωπος.

«Ο Κύκλωπας είχε ένα μάτι,
η πόρτα μια πέτρα.
Εγώ ένα πρόβατο αγκαλιά.

Δευτερόλεπτα μετά
Ο Κύκλωπας έχασε το μάτι του.
Η πόρτα την πέτρα.
Εγώ δέθηκα στο πρόβατο.

Μετά χρόνους ατελείωτους
Ο Κύκλωπας τυφλός.
Η πόρτα ορθάνοιχτη.
Εγώ ζώο».

Ατάκτως τότε αποχώρησαν οι άρχοντες
νοώντας έντρομοι πως
σε ό,τι δένεται ο άνθρωπος
το κάνει Μοίρα του.

Ελένη Αλεξίου
από την ανέκδοτη συλλογή Το πέτρινο σπίτι

Μαθητεία

Ας έχουν άλλοι
μύθους να 
προτάξουν
κι αποφθέγματα.

Εμένα 
μου ιστόρησαν 
το χρόνο 
τα βουνά

η μυρωδιά 
του θυμαριού
με μύησε
στα όνειρα

κόκκινες φέτες
γης
μου έδινε
η γιαγιά 
όταν πεινούσα

κάτω από παλιές
ελιές
μαθήτευσα 
τα μεσημέρια.

Έχω στα 
χέρια μου
αφή από φτερά

με τη βροχή
να ρίχνει
προκηρύξεις
έμαθα να
συντάσσω γράμματα

να γράφω πάνω
στις πλαγιές
πέρδικες και 
κοτσύφια.

Σε πέτρες 
να ορθογραφώ
την άνοιξη. 

Απρίλιος 2008

Ελένη Μαρινάκη
από τη συλλογή Σε ξένο ουρανό, 2011