Ουράνιο ερωτηματικό

Στην ερώτηση αν θα 'ρθεις, θα 'ρθεις αύριο από εδώ,
η απάντηση είναι να έρθω πού.  

Μου αρέσει η σύνταξη της αντιστροφής,
η συγκατάνευση που επιβιώνει στο να έρθω
για να χαθεί σε μια λέξη τέλους σαν ουράνιο ερωτηματικό.

Συλλαμβάνοντας την απουσία τόπου να σε υποδεχθώ,
το μεγαλείο σκέφτηκα της γλώσσας, ας προστάξει
θάνατο σε μικρές κυρίες δίχως καρδιά,
σε φράσεις σειρήνες νοημάτων.
Δεν πρέπει άλλο να έχω
την πολυτέλεια αγγίγματος ρωγμών.

Όμως τα χείλη μου θα έμεναν
δίχως περιεχόμενο ως προς εσένα.
Σαν στρίφωμα από φόρεμα που λείπεις
στα χέρια μου ανατρίχιασε των λέξεων η σιωπή.
Δεν έχω - Δεν έχω άλλο
πλήν ένα νόημα από εσένα.

Κι έτσι, να έρθω όπου, γράφω φρενιασμένα,
να έρθω όπου. Κι αν συμβεί
ένα επιφώνημα χαράς να με συντρέξει
όταν σε δω να 'σαι μαζί μου όπου κι αν είμαι
(ώ, πού θα έρθεις, πού θα έρθεις, Όπου
κι αν είσαι !)
θα 'χει από κάτω του λευκή πνοή, θα είναι
σαν φύσημα σε γύρη μαύρη, θα σκορπούν
οι λέξεις σαν παιδιά στο διάλειμμα,
στον ουρανό.

Λευκή πνοή θα πλέουμε μαζί
σε θάλασσα από γάλα, κι η βροχή
θα είναι τα γέλια τους, ρινίσματα φωτός, θα μπλέκουν
σαν πεταλούδες, χέρια, χιόνι
στα μαλλιά σου. 

Αλέξανδρος Μηλιάς
από τη συλλογή Στην αψίδα των νεκρών θριάμβων,. 2014

Αποκάλυψη

Μέσα να παίζει η παλαιά μουσική,
έσβηναν τα κεριά στα μάτια μου
σαν τις πυγολαμπίδες τ' ουρανού στο δικό της σώμα.

Θυμάμαι κόσμος που ήταν μαζεμένος,
δεν ήξερα τον λόγο μόνο φανταζόμουν
κι έτρεμα να φανώ γιατί ως συνήθως
ήμουν σ' ευαίσθητη ισορροπία με το μέσα μου.
Σκεφτόμουν τα οράματα φλεγόμενα ν' αγγίζουν
την χάρη του ορατού κόσμου.

Έτοιμη να χαθεί απ' το σώμα η καρδιά μου,
έκλαιγε, σπίτι ερημωμένο.
Αν δεν υπήρχε εκείνη που ήταν νόημα
για την ζωή και για τον θάνατό μου,
αν δεν υπήρχε εκείνη που στο φύλαγμά της
θα 'ριχνα τις σελίδες και του πυρετού μου για διασκέδαση,
θα είχα τη λύπη ν' αναλογιστώ τι ευθύνη,
κρύβει μια αίθουσα σπιτιού γεμάτη κόσμο;
Ποιος λογαριάζει να μιλώ, να εκτροχιάζω
για λίγο την πορεία του χρόνου.

Τα μάτια μου έτριβα να ξεχωρίσουν
μία-μία τις πιο λεπτές διακλαδώσεις της γιορτής,
την ψυχή μου πάσχιζα να φωτίζει η γνώση,
χίλιες πνοές φωτός,
τα μάτια μου άστρα της αφής μου.

Όταν σήκωσα το βλέμμα ήταν όλα
στο πρόσωπό της ανανεωμένα.
έτσι δεν δίστασα να προχωρήσω δίχως ν'αφουγκραστώ
την αίσθηση του πλήθους καθώς έτεινα
το χέρι μου στο χέρι της και είπα:

Θέλω μαζί να κοιμηθούμε, από αύριο
θα 'μαστε ο κόσμος όλος και ο χρόνος.

Αλέξανδρος Μηλιάς
από τη συλλογή Στην αψίδα των νεκρών θριάμβων, 2014

Έως ότου όλα να σβήσουν

Διότι πάλι δεν θα 'μαι
στις λεύκες το άφθαρτο ασήμι,
χυμένη γύρη στο λεπτό δάκρυ της μέρας. 
Δεν θα ΄μαι του δειλινού η αγκαλιά,
η αυλή στο ξέπλυμα της σκόνης,
τα χέρια μου που ξύπναγαν τις ρίζες να χορεύουν.

Να μεγαλώνει πρέπει η χαρά των άλλων,
να μεγαλώνει η χαρά μου ωσότου
φτάσει το γέλιο ως την νύχτα της μητέρας
και στο σκοτάδι η ανάσα μου επιστρέψει
άγγιγμα των χεριών της.

Διότι πάλι δεν θα 'μαι λάμψη χάδι των νερών,
ρήγμα στο σώμα κι απροσδόκητη φωνή,
ο ήχος, η απόκρισή του. 
Δεν θα 'μαι η αόρατη σκέπη του ύπνου
στα μαύρα πέταλα το βράδυ, η τρυφερή ματιά
κισσός στα χέρια, στον λαιμό
της πιο λευκής ημέρας.

Να μεγαλώνει πρέπει η χαρά των άλλων.
να μεγαλώνει η χαρά μου ωσότου
ανοίξει χώρο μες στην νύχτα και για μένα
κι ο ίσκιος που στο φως τώρα με βρέχει
γίνει παιχνίδι σε καμένο μεσημέρι. 

Αλέξανδρος Μηλιάς
από τη συλλογή Στην αψίδα των νεκρών θριάμβων, 2014

Απαλή άκρη

Μπορώ κι αλλιώς
να ξεχωρίσω τους ανθρώπους.
Έστω για λίγο προσφορά μου
η σπίθα των ματιών
το δροσερό
πέρασμα του ίσκιου
ένα χαμόγελο.

Μπορώ κι αλλιώς
να ξεχωρίσω τους ανθρώπους.
Απ' τα φιλιά
που είναι παιδιά κι επιθυμούν
φως της σαρκός
να τα κοιμίσει.

Είναι το βλέμμα που κυλά
στα μάγουλα ζεστό
για να το πιω.
Ξανθά μαλλιά
σαν τη φωτιά
με κράτησαν το απόγευμα.

Απ' το λεπτό
δέρμα ξανά
μπορώ κι αλλιώς
να ξεχωρίσω τους ανθρώπους
την απαλή
άκρη του στήθους
σαν μια ανάσα
εσπερινή.

Αλέξανδρος Μηλιάς
από τη συλλογή Ό,τι φέρει η βροχή, 2011

Λευκή σελίδα

Λευκή σελίδα
που είσαι η ελπίδα για το ποίημα
σε ξύνω αργά
με την μεταλλική μου άκρη.
Τόσο στα σοβαρά σε παίρνω που νομίζω
ότι αγγίζω στο χλωμό
τροχόσπιτο κι από το τζάμι μέσα βλέπω
εμένα ολόχαρο να παίζω
μ' αστραφτερά σκαθάρια.
Αστραφτερά σκαθάρια οι λέξεις
κοιμούνται σε λευκό πανί
μα όταν ξυπνήσουν θα με σκεπάσει
ένα λαμπρότατο σεντόνι.

Αλέξανδρος Μηλιάς
από τη συλλογή Ό,τι φέρει η βροχή, 2011