Γιάννινα

Γη 
ζυμωμένη με αγριάδα από τα χέρια του Θεού
νοτισμένη από τον κάματο της ηπειρώτικης ψυχής
που μυρίζει χώμα και πέτρα
η πατρίδα μου.

Είπα πολλές φορές να φύγω μακριά σου
να γλιτώσει η ματιά από τη συννεφιά του ορίζοντα
και τη μελαγχολία της κλαίουσας λίμνης.

Όμως, όπου κι αν βρέθηκα
κουβαλάω την εικόνα σου πάντοτε μαζί μου
σαν ατσαλάκωτη παλιά φωτογραφία
σε στέρνο στρατιώτη
σαν καύχημα αρχοντικής καταγωγής
και σαν λουλούδι ευωδιαστό
στο πέτο της ενδότερης σκέψης τη νύχτα, 
λουλούδι που πόθησαν πολλοί κατακτητές να κόψουν
για να στολίσουν το στέμμα
της ματαιοδοξίας.

Πηνελόπη Γιώσα
Από τη συλλογή Ανάδοχοι Καιροί, 2016

Η Φλέβα

Αυτή τη μικρή φλέβα στα δεξιά του καρπού
πώς να την πειθαρχήσω
που έξαλλη τινάσσεται και χτυπά
κάθε φορά που σμίγει με την πένα; 

Απελπισμένα λαχταρά να κάνει έρωτα μαζί της
να στάξουν μελάνι στο χαρτί
να γεννηθεί η ποίηση
ολάκερη η ύπαρξη πίσω απ' τις λέξεις.

Κι εκείνες 
κλειδοκράτορες τοηυ παραδείσου
αμείλιχτοι Κέρβεροι που τους χτυπάς
και δεν ανοίγουν
παρά μονάχα στης ψυχής τ' αναφιλητά.

Μου δείχνετε λίγο έλεος παρακαλώ;
Ποτέ δεν είχα την πολυτέλειο ν' αυτοπροσδιορίζομαι 
η φλέβα πάντα με όριζε,
δείξετε κατανόηση στα έρμαια.
Μήπως κι εσείς δεν είστε έρμαια
των εννοιών
των νοημάτων
του κατά βούληση χρωματισμού της φωνής που υποβόσκει
στο άκουσμα της αρθρωμένης σας οντότητας;

Την εκφορά καλά υπηρετείτε όπως κι εγώ
όργανα εκτελεστικά μια ανωτέρας δύναμης
μιας ανάγκης αδήριτης
μιας τρελής φλέβας που χτυπά.


Πηνελόπη Γιώσα
από τη συλλογή Ανάδοχοι Καιροί, 2016

Ενηλικίωση

Οι δάσκαλοι που γέρασαν
οι γονείς που απέκτησαν ανάγκες δεκανίκια
θυμίζουν ανελέητα τα τριάντα ορφανά χρόνια μου
που ξεπαγιάζουνε γυμνά έξω απ’ την πόρτα.

Με μεγαλώσανε απότομα ή μου φαίνεται;
Οι υπάλληλοι στα μαγαζιά μ’ αποκαλούν κυρία
το ίδιο και τα παιδιά στον δρόμο όταν περνώ.

Οι συνομήλικοι στην πλατεία
σέρνουν καροτσάκια, ζουν συντροφικά
επιμελώς οικογενειακά
αφελώς μεγαλοαστικά
Άραγε στον χρόνο τους χωρά η αναπόληση
με τα ταξίδια της;
Κι εγώ να νιώθω μέσα μου
σαν το παιδί που ήμουνα στα δώδεκα
αυτό που παίζει με τις κούκλες
χτενίζει το μέλλον
ταΐζει τα όνειρα
φασκιώνει τις ρέουσες μέρες της αθωότητας
μην εισχωρήσει απ’ τη σχισμή λαθραία η γνώση
και συγκαούνε πρώιμα μαζί της.

Πηνελόπη Γιώσα

από τη συλλογή Ανάδοχοι Καιροί, 2016

Το Άχρονο του Χρόνου

Φαντάζει η αντάμωσή μας
μια στιγμούλα μέσα στο χείμαρρο του χρόνου.
Μια λιμνούλα χρόνου
στάσιμη μα διόλου ασήμαντη,
γιατί απ’ τη γούβα της ποτίζονται
τα σπουργίτια της νιότης
και της νοσταλγίας…

Κι ακροβατεί περίτεχνα η μνήμη
στο πάντα, στο πάλι, στο ποτέ…

Πηνελόπη Γιώσα

από τη συλλογή Ενδόμυχα, 2011

Η Εκδίκηση

θα σ’ εκδικηθώ μονάχα
όταν θα σ’ έχω ξεχάσει…
Όταν το όνομά σου δε θα σε θυμίζει
κι η εικόνα σου θα είναι αγνώριστη
και μαύρη απ’ τα χιόνια και τα παράσιτα…

Τότε ναι!
θαρρώ πως θα σ’ έχω εκδικηθεί
Ούτε αγάπη, ούτε μίσος, απλά τίποτα…
Ένα τίποτα του σήμερα
που ισούται με τα πολλά όλα του κάποτε…

Όμως, φοβάμαι
πως έτσι αν σ’ εκδικηθώ
θα γίνω ολάκερη εγώ ένα τίποτα…
Μια κενότητα…
Μια άνω και κάτω τελεία
που προλογίζει κάτι που δεν έπεται
και που ποτέ δε θα ‘ρθει…

Δε μου πρέπει τέτοια εκδίκηση.
δε μου ταιριάζει ο νιχιλισμός…
θα προτιμήσω τη γλυκιά εκδίκηση
της συγχώρεσης,
ν’ αναπαυτούν τα μέσα μου…
Κι εσύ αν θέλεις δέξου την,
έστω κι αν δεν τη ζήτησες ποτέ…

Πηνελόπη Γιώσα

από τη συλλογή Ενδόμυχα, 2011

Το Αλφάβητο του Έρωτα

Γράμματα αλφαβήτου ανάκατα,
συλλαβές σπασμένες, λέξεις μισοτελειωμένες,
προτάσεις που ήτανε να γίνουν φράσεις,
αλλά δεν έγιναν…
Αυτό είμαι χώρια σου, μονάχα αυτό.

Κι’ αυτή η απόσταση που μας χωρίζει
κάνει να γίνομαι ολόκληρη,
ένα ουρλιαχτό που κραυγάζει
τ’ όνομά σου…

Και όποιο μέλος μου ν’ αγγίξεις
θα ψηλαφίσεις θες δε θες
κι ένα από τα γράμματα του ονόματος σου…

Μα, όταν έρχεσαι εσύ, ο λεξιπλάστης μου,
η απόστασή μας μηδενίζεται
και σχηματίζεται περίλαμπρο
το όνομά σου στο κορμί μου…
Αυτό που κάθε βράδυ ψιθυρίζεις στ’ αυτί μου σιγανά
μην και τ’ ακούσει η μέρα και ζηλέψει…
Και τότε, συλλαβίζουμε μαζί το όνειρο
κι ορθογραφούμε την αγάπη…

Λεξιπλάστες του έρωτά μας γινόμαστε κι’ οι δυο
και κάθε γράμμα του, κάθε συλλαβή του
αποθεώνεται…

Πηνελόπη Γιώσα

από τη συλλογή Ενδόμυχα, 2011