Μια βόλτα στο φεγγάρι

στον Κώστα
Έγερνε η μέρα αργά αργά
στα δειλινά μας χέρια.
Σπίτια με τοίχους ρόδινους
πόλη μενεξεδένια.
Κεριά που η νύχτα φύσαγε
σβήνονταν ένα ένα.
Σκοτάδι όπου χωνεύονταν
οι πέντε οι σκιές μας.
Φώτα που μόλις φαίνονταν
τρεμόσβηστες φλογίτσες.
Κι όλο πηγαίναμε ψηλά
στου ονείρου τα ουράνια,
κι όλο ψηλά ανεβαίναμε
στων αστεριών τους φάρους.
Μέχρι που πλάι μας έλαμψε
δίσκος πορτοκαλένιος.
Τα χέρια μας απλώναμε
να πιάσουν το φεγγάρι.

Γιώργος Τσιρώνης
από τη συλλογή Κι όμως η ποίηση, 2010
ενότητα Καθεμιά αγάπη

Τα μικρά (επιλογή)

Ι
Κι αν είμαστε
κάποιου θεού
το όνειρο;

V
Σε δροσερό αεράκι
πλέει το καλοκαίρι.
Χαρές που ανεμίζουν.

VII
Μες στο σκοτάδι
ρόδα μυρωμένα.
Μ' άγγιξαν τα μαλλιά σου.

X
Χρόνια μετά
και τ΄' άσχημα αγαπάμε.
Νοσταλγία.

Γιώργος Τσιρώνης
από τη συλλογή Κι όμως η ποίηση, 2010,
ενότητα Τα μικρά

Κάρμεν

(έργο του Ντίνου Παπασπύρου)

Τα στήθη της ανοίγει.
Ένα λουλούδι  βγαίνει
κόκκινο, σκοτεινό.
Το βλέμμα της σαϊτα
μαύρο το φόρεμά της.

Απότομα τα σάλι της
σταυρώνει
και της ματιάς της
το ξυράφι
ματώνει τις καρδιές.

Στον ουρανό
δέντρο που καίγεται
οι τσακισμένες οι ζωές.

Πόδια γυμνά χορέψανε
σε κοφτερά γυαλιά.
Ποτάμι το αίμα χύθηκε,
πράσινο το φεγγάρι.

Είναι η Κάρμεν. Τραγουδά
τη μελωδία του θανάτου.
Σπαραχτικό μου κόκκινο,
βαθύ μου μαύρο.

Γιώργος Τσιρώνης
από τη συλλογή Κι όμως η ποίηση, 2010

Κι όμως η ποίηση

Κι όμως η ποίηση
δεν είναι αυτό
που φυλακίζουμε
στο άσπρο το χαρτί.
Που βαλσαμώνουμε
σ' ένα βιβλίο.

Δεν είναι ποίηση
οι λέξεις
που έκαμαν φτερά
μες στη σιωπή
και ίπτανται.

Δεν είν' τα λόγια
τα ωραία,
λουλούδια καμωμένα
από χαρτί.
Δεν είναι
τα φανταστικά
πουλιά.

Οι αέρηδες
που των βιβλίων
ξέρουνε τις σελίδες
να γυρνούν
δεν είναι.

Ποίηση είναι η ζωή
που ονειρευόμαστε
ότι ζούμε.

Γιώργος Τσιρώνης
από την ομώνυμη συλλογή, 2010

Βίτσα

Μια γκρίζα πέτρα
κι έπειτα κι άλλη.

Η Βίτσα. Παράθυρο
βαρύ, με σκλήθρες.

Μάγουλο μπλαβισμένο
του βουνού.

Ο Παπαφλέσσας στέκει
στου δέντρου τον κορμό.

Τουρίστας επισκέπτης,
πώς να νιώσει;

Κι ούτε στων τοίχων
τα φαντάσματα μιλάει.

Μιλούν
οι πεθαμένοι.

Σερβίρουν
το ζεστό τους αίμα.

Κι όποιος κατάλαβε.

Σφραγίζουνε το στόμα,
τον κοιτούν.

Μέχρι να φύγει.

Γιώργος Τσιρώνης
από τη συλλογή Κι όμως η ποίηση, 2010

Φωτογραφία

Κοιτάζω μια φωτογραφία.

Σ' ένα δωμάτιο,
ο γιος μου
κι' η γυναίκα μου.

Εγώ απ' τη φωτογραφία
λείπω.

Κρατιούνται
αγκαλιασμένοι
και αστράφτουν
στα κόκκινα
και τα πορτοκαλιά.

Ήταν πρωί
σ' ένα ξενοδοχείο μικρό
στο Γαλαξείδι.

Και πάντα,
τη φωτογραφία
όταν κοιτώ,
είναι μέσα μου πρωί.

Και λείπω.

Γιατί εγώ,
είμαι η Φωτογραφία
αυτή.

Γιώργος Τσιρώνης
από τη συλλογή Αφιερώσεις, 2009

Ζεϊμπέκικος χορός

(Τσιτσάνης, Μαρίκα Νίνου και Κομπανία)

Και στις στροφές του
πίσω
γέρνει το κεφάλι.

Τα χέρια του,
σαν να πεθαίνουν
και να υψώνονται.

Ζυγιάζει την καρδιά
κι ύστερα χαμηλά,
σαν τον αητό,
ορμά.

Εξόριστο
πυυλί του Παραδείσου,
ο κάθε άνθρωπος.

Από τον πόνο
σπάει η καρδιά
αρώματα θλιμμένα και
χαρμόσυνα
κάποιας κρυμμένης
Πασχαλιάς.

Κι από τα στήθη της ζωής
η ευωδιά,
στις νότες του χορού
που σβήνονται,
σκορπά.

Γιώργος Τσιρώνης
από τη συλλογή Αφιερώσεις, 2009

Τα πουλιά και τα όνειρά τους

Πίσω από τους ώμους
της κουρασμένης μέρας
γλυκά
το βράδυ κατεβαίνει.

Αχνοί
γίνονται οι λόφοι

και κλαίει
σιγανά
η θάλασσα.

Ανοίγονται όλα τα κλουβιά.

Οι πονεμένες σκέψεις
λεύτερα
γίνονται πουλιά

σκορπίζουν στον αγέρα.

Από των δέντρων
τα κλαδιά
αναπαυμένα,
στέλνουνε στους ανθρώπους
τα όνειρα.

Που φτερουγίζουν
απαλά
στης νύχτας τη γαλήνη.

Γιώργος Τσιρώνης
από τη συλλογή Αφιερώσεις, 2009