Νόστος

Υπάρχει μια λέξη
που κατοικεί τη ζωή μου
Κάθε πρωί
όταν ανοίγω το παράθυρο
φυσάει βροχή
Ό,τι κι αν κάνω
με ακολουθεί σαν σκιά

Μιλάει τα όνειρά  μου
και ντύνεται άνθρωπος
Δεν υπάρχει τρόπος να της ξεφύγω
δεν βρίσκω σχέδιο διαφυγής

Και όλα αυτά 
επειδή γεννήθηκα φθινόπωρο
και νιώθω μια θλίψη
μια άπιαστη έλλειψη που την αγαπώ
κι έμαθα να ζω μέσα της

Ονομάζεται νόστος 
αλλά έχει κι άλλα ονόματα
όπως ύπαρξη, χαμένη ιστορία
Κι αν ποτέ τη δείτε να έρχεται
κάντε της με τα μάτια νόημα 
να καθίσει αναπαυτικά δίπλα σας
Για όλα εκείνα που ήρθαν

αλλά ποτέ δεν είδατε


Μαρία Χρονιάρη
από τη συλλογή Αγέννητη, γη, 2017

Αγέννητη γη

Μες στο δωμάτιο της ψυχής μου
χρόνια τώρα κατοικεί
μια λευκή ξύλινη κούνια

Στο ταβάνι που κοιτά
κρέμασα ήλιους κι αστέρια
κι έναν αθάνατο ουρανό
να μη φοβάται όταν θα σβήνουν τα φώτα

Της αλλάζω τον χρόνο τακτικά
για να μη μάθει ποτέ πως ο πόνος
τη φθείρει
και με τα χέρια μου
χαϊδεύω απαλά το παγωμένο
κενό της

Κι εκείνη ως αντάλλαγμα
μου υπόσχεται πάντα πως θα είναι εκεί
για να ελπίζω πως κάποτε πάνω στο στρώμα της

θα φυτρώσει το χαμόγελό σου


Μαρία Χρονιάρη
από τη συλλογή Αγέννητη γη, 2017

Με κάθε γράμμα

Θα έρθει μια μέρα
που θα πονάς 
με κάθε λυπημένο μου ποίημα
Με κάθε γράμμα 
που τη σελίδα θα χαράζει
Με κάθε γιατί 
που θα θυμάσαι πως δεν ρώτησες

Όμως φωνή δεν θα ακουστεί 
για να απαντήσει

Έτσι πάρε μαζί σου
όλα τα σύμφωνα
όλα τα θλιμμένα φωνήεντα

Κι εκείνο το αύριο 
που σκοτώσαμε
κάνε το μοίρα
για να παίζουν τα παιδιά


Μαρία Χρονιάρη
από τη συλλογή Αγέννητη γη, 2017

Νύχτα χωρίς

Μπαίνει σκοτάδι στα άδεια σπίτια 
Στα κεφαλαία γράμματα των οδών
μέσα στα ψέμματα
στις λέξεις των ανθρώπων

στα κενά σώματα
που ντύνονται σιωπή

Κι εσύ
δεν έρχεσαι ποτέ

να με γεννήσεις


Μαρία Χρονιάρη
από τη συλλογή Αγέννητη γη, 2017

Απόψε μην απομακρυνθείς

Απόψε μην απομακρυνθείς
Η γη έχει αρχίσει να χάνει τη βαρύτητά της
Τα πάντα αλλάζουν θέση σχέση απόσχιση
Δεν ξέρω αν πρέπει να φοβάμαι
Δεν ξέρω αν έμαθα ποτέ να μη φοβάμαι
 
Απόψε μην απομακρυνθείς
Η νύχτα έγινε φέρετρο
κάτω απ’ τα σεντόνια
Τα δάχτυλά μου
αρχίζουν να μοιάζουν με μάρμαρο
Το πρόσωπό μου παίρνει την όψη
μισοτελειωμένου γλυπτού
 
Απόψε μην απομακρυνθείς
Μείνε να τελειώσουμε μαζί
αυτό που δεν ζήσαμε
Μείνε για το τελευταίο σινιάλο
 
Έτσι κι αλλιώς
ποτέ κανείς δεν θα μάθει
τι γεύση έχει το φιλί των εραστών
 
όταν πεθαίνουν ζωντανοί


Μαρία Χρονιάρη
από τη συλλογή Η σκιά μου κι εγώ, 2014

Να έρχεσαι

Να έρχεσαι
Έχουν παγώσει μέσα μου
οι ώρες και οι μέρες
 
Στάζουν πάνω μου
σαν όξινη βροχή
 
Να έρχεσαι
Τα χέρια που θυμάσαι
γίναν κλαδιά για πέτρινα κοράκια
κι έτσι κανένας δεν φωνάζει
« Ποτέ πια »
 
Να έρχεσαι
Γιατί το σώμα αυτό που κουβαλώ
έχει γεμίσει με άρρωστα μπαλώματα
κι εγώ δεν ξέρω
πώς γιατρεύουν τη σήψη
 
Να έρθεις
Γιατί κανείς δεν ξέρει πιο καλά
πώς ν’ αγκαλιάσει την αγάπη
όταν κρυώνει

Μαρία Χρονιάρη
από τη συλλογή Η σκιά μου κι εγώ, 2014

Ένα κόκκινο μπλουζ

Είναι μια θλίψη
που συντροφεύει το δρόμο μου
Κάνει αυτό το μπλουζ
να ακούγεται πιο δυνατά
Είναι μια αύρα σιωπής
μέσα στα δώδεκα μέτρα της μουσικής
που σε ντύνει
 
Κι όλο να βάφω τους τοίχους με φως
Κι όλο να σχίζεται η μέρα στα δύο
Υπάρχουν άγκυρες που όταν κοπήκαν
μας πήραν μαζί
και κάτι καράβια που στον ερχομό τους
ποτέ δεν μας είχαν
 
γιατί το μόνο που είχαμε
ήτανε μερικές σπασμένες χορδές
που τις κάναμε ζωή
για να μπορούμε
να ντυνόμαστε τις νύχτες
 
για το τελευταίο μπλουζ
 
στις όχθες
του δικού μας προσωπικού νότου


Μαρία Χρονιάρη 
από τη συλλογή Η σκιά μου κι εγώ, 2014

Ιδιωτικό φως

                                                      Marc Chagall, The lovers
 
Τα βράδια
όταν η πόλη ερημώνει
κι οι σιωπές των ανθρώπων
αντηχούν
μια λευκή δέσμη φωτός
αχνοφέγγει στο μαξιλάρι μου
 
Την ακούω συχνά
να πλανιέται στο χώρο
Να βαδίζει ήρεμα
όπως πρέπει
στο φως
 
Όταν ξημερώνει
γίνεται σκιά
που ακολουθεί τη σκιά μου
 
Τίποτε άλλο
γι’ αυτήν
δεν υπάρχει να πω
Όσες λέξεις κι αν ξέρω
είναι λίγες
 
Μια ευχή μοναχά
για το τέλος
 
Κάθε φορά
που ο κόσμος ξεφτίζει
να υπάρχεις εκεί
να μου φέγγεις ζωή


Μαρία Χρονιάρη
από τη συλλογή Η σκιά μου κι εγώ, 2014

Απομεινάρια

Οι δρόμοι
πάγωσαν
Ο ουρανός ερήμωσε
 
Ό,τι υπήρχε
να θυμίζει ζωή
έσπασε
έδυσε
 
Κι έμεινα να κοιτώ
σβησμένα ημερολόγια


Μαρία Χρονιάρη
από τη συλλογή Η σκιά μου κι εγώ, 2014

Μια φλεγόμενη χώρα

Έχω μια χώρα μέσα μου
Τη λένε φωτιά
Το φως της μέρας εκπνέει
σαν ξεχασμένη αλήθεια
σαν ρίσκο
που πρέπει να πάρω
 
Χρειάζομαι καταιγίδες ηλιαχτίδων
να μη φοβάμαι
κάθε που το φεγγάρι
 
ξοδεύει το χρώμα του


Μαρία Χρονιάρη
από τη συλλογή Η σκιά μου κι εγώ, 2014

XXVIII Άτιτλο (Αυτό που με πειράζει πιο πολύ ...)

Αυτό που με πειράζει πιο πολύ είναι που μέσα στα μάτια σου σώπασαν τα συνθήματα.


Μαρία Χρονιάρη
από τη συλλογή Εκεί που αλλάζω ζωές, 2010

XXV Άτιτλο (Και ξαφνικά μεγαλώνει το δωμάτιο, χάνονται όλα ...)

Και ξαφνικά μεγαλώνει το δωμάτιο, χάνονται όλα. Πόρτες, παράθυρα, αμπαρωμένα. Κρυώνω, φοβάμαι. Κρατιέμαι από πάνω μου.
 
Το χρώμα μένει. Αύριο το φεγγάρι θα είναι κόκκινο.


Μαρία Χρονιάρη
από τη συλλογή Εκεί που αλλάζω ζωές, 2010

ΧΙ Άτιτλο (Όλοι οι δρόμοι μοιάζουν με καρτ ποστάλ ...)

Όλοι οι δρόμοι μοιάζουν με καρτ ποστάλ. Βρίσκονται τα πάντα στην ίδια θέση, στο πλακόστρωτο τα βήματα ακούγονται το ίδιο σιγανά. Το σιντριβάνι με τα φίδια ακόμα παλεύει. Για τη γιατρειά.
 
Εμείς λείπουμε. Λυπούμαι. Κι όμως, εκεί, ώρες πριν το ξημέρωμα, έζησαν όλα όσα μπορέσαμε ποτέ να υπάρξουμε.


Μαρία Χρονιάρη
από τη συλλογή Εκεί που αλλάζω ζωές, 2010

ΙΙΙ Άτιτλο (τρέχει η μοναξιά απ' τα μάτια μου ...)

Τρέχει η μοναξιά απ’ τα μάτια μου. Κάνει τάφους όπου πέσει. Ισορροπώ χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Το κοινό από κάτω με ανοιχτό στόμα περιμένει να με καταπιεί.
 
Δεν πέφτω.


Μαρία Χρονιάρη
από τη συλλογή Εκεί που αλλάζω ζωές, 2010