Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Ένας καλός λόγος για να επισκεφτεί κανείς τη Θεσσαλονίκη αυτές τις μέρες είναι η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου στο Εκθεσιακό Κέντρο HELEXPO, Περίπτερο 15-13, από σήμερα ως την Κυριακή (22-25 Απριλίου 2010). Τιμώμενη χώρα η Κίνα.

Από την πληθώρα των εκδηλώσεων, επιλέγω μερικές που θα ενδιέφεραν ιδιαίτερα τους φίλους της ποίησης. Ήδη έχει αναρτηθεί επάνω δεξιά η πρόσκληση στις εκδηλώσεις του Σταύρου Ζαφειρίου και των Χλόης Κουτσουμπέλη και Έλσας Κορνέτη. Άλλες ποιητικές παρουσιάσεις είναι οι εξής :

Παρασκευή 23 Απριλίου, 13.00 – 14.00, αίθουσα Ν. Καββαδίας, περίπτερο 15

Παρουσίαση των συλλογών «Τω αγνώστω», «Στυμφαλίδες όρνιθες», «Μότορσιπ “Προκρούστης” του Απόστολου Λυκεσά από την Πολυξένη Βελένη, διευθύντρια του Αρχαιολογικού Μουσείου, και τον Τόλη Νικηφόρου, ποιητή και πεζογράφο. Οργάνωση : Εκδόσεις Νησίδες.

19.30 – 21.00 Φιλολογικό καφενείο, περίπτερο 15

Παρουσίαση των βιβλίων «Ενοχικόν – Ο μονόλογος ενός δράστη» του Σταύρου Ζαφειρίου, «Κινέζικο» του Δημήτρη Λεοντζάκου, «Χιόνι-Χιόνι» της Αγγελικής Σιγούρου, « … Πιο μουσική απ’ τη μουσική» της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου. Οργάνωση : Εκδόσεις Νεφέλη.

Σάββατο 24 Απριλίου, 11.30 – 12.30 Γαλλικό Ινστιτούτο, Λεωφόρος Στρατού 2Α (παράλληλη εκδήλωση στην πόλη)

Παρουσίαση του βιβλίου «Au creux de mon etre – Στα άδυτα της ύπαρξης μου» του Julien Kilanga-Musinde και της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου, από τη Μαρία Αρχιμανδρίτου, ποιήτρια, τον Σταύρο Καμαρούδη, ε. καθηγητή Παιδαγωγικού Τμήματος Πανεπιστημίου Φλώρινας, και την Jin Siyan, ποιήτρια. Οργάνωση : Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης.

17.00 – 18.00 Αίθουσα Ν. Καββαδίας, περίπτερο 15

Παρουσίαση του βιβλίου «Μικρές ανάσες» του Θανάση Μαρκόπουλου. Ομιλητής : Μιχάλης Γκανάς. Οργάνωση : Εκδόσεις Μελάνι.

Στο γκρίζο φως

(έργο του Ντίνου Παπασπύρου)

Ο θρυμματισμένος κόσμος
της Κύπρου
κι οι τελευταίες λέξεις
του Τσέζαρε Παβέζε
«δεν θα ξαναγράψω πια»

Στη Σαλαμίνα και στην Έγκωμη
η κατάστικτη σελήνη
μέσα στην παγωμένη νύχτα,

ανασαίνουμε το σκοτεινό
ρίγος της άνοιξης

11.12.2004
Λεύκιος Ζαφειρίου
από τη συλλογή Η θλίψη του απογεύματος, 2007
ενότητα Νερά της Κύπρου ...

Ηλικία στο φως

α'

Τότε απλώθηκε ο Λόγος σαν ιστός
και παγιδεύτηκε στο κέντρο του ο χρόνος,
προσμένοντας την αδηφάγο αράχνη.
Εκείνη δρασκέλισε το νεύρο του πράσινου φύλλου,
εκεί όπου διάφανο φώλιαζε το νερό,
με πόδια εμπρός και πόδια πίσω ισορροπώντας,
σέρνοντας και προσθέτοντας το βδελυρό ένδυμά της,
ξεκίνησε απ' τον ίσκιο του Λόγου,
κατεβαίνοντας στη μεριά μας,
μια κι εμείς ορίζουμε τις διαστάσεις του κόσμου
κι ο κόσμος υφαίνει το σχήμα του γύρω από εμάς,
μια κι εμείς είμαστε ο ίδιος ο χρόνος
κι ο χρόνος εκκρίνει τον χρόνο χάρη σ' εμάς.

Σταύρος Ζαφειρίου
από τη συλλογή Η άτροπος των ημερών, 1998

Δημοσιευμένο στο Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης

Ο Σολωμός Σολωμού στη μνήμη μιας γυναίκας

λέξεις που έρχονται σε όνειρο
η μνήμη μιας πατρίδας
σε άλλη εποχή ένα τοπίο ανάγλυφο
χωρίς τη θάλασσα τα όστρακα
κι αυτός με το μονόκλ ακάλυπτος
και το παιδί που σκίζει τη φωτογραφία κλαίγοντας
χωρίς να ξέρει γιατί

είναι λέξεις και λέξεις
γνωστές και άγνωστες που έρχονται
στον ύπνο ύστερα τις ξεχνάς
είναι λέξεις του Σολωμού και του Κάλβου
λατρευτής του ήλιου
και γλυκεία ελπίς
που έρχονται από άλλη γλώσσα
στο Λονδίνο στη Γενεύη
στο Παρίσι και στην Κέρκυρα
όταν στην Αθήνα αργόσχολοι
μελετούν μια ουτοπία

λέξεις που τις βρίσκει κανείς στα λεξικά
λέξεις που τις ακούς στο σινεμά
λέξεις που τις ψιθυρίζει η κυρία Όλγα
για τον Σολωμό Σολωμού
ελευτεριά και θάνατος
που της ήρθε πολύ κρίμα
για τον κυπριώτη
λέξεις που τις πληκτρολογείς στο κινητό
στη μαύρη νύχτα κι έρμη

λέξεις που τις ψιθυρίζουνε διπλωμάτες
για το αναθεματισμένο νησί
λέξεις κοινόχρηστες
νταβατζής κοβάλτιο εξόρυξη
και τραπεζίτες με παρενδυσία

λέξεις πέτρα χρυσή ξερό χορτάρι
στην ολόμαυρη ράχη

Λεύκιος Ζαφειρίου
αδημοσίευτο

Πόλεις με χιόνι

Κοιτάζεις διαρκώς το πρόσωπό της
περνούν εικόνες μιας άλλης εποχής ασπρόμαυρες
σε τρένα και σταθμούς
πόλεις με χιόνι με κρύο και καμινάδες στην ομίχλη
οι προβολείς καθώς πέφτουν στο πρόσωπό της
σ’ αφήνουν έκθετο στο φως
κι εσύ κοιτάς το χειμωνιάτικο παλτό
με το ‘να χέρι στην αριστερή τσέπη
τα μάτια τριγωνικές σχισμές και βαθυγάλανα
στους δρόμους γύρω ένας αγέρας
τής σηκώνει τα μαλλιά
τα σιάχνει με τ’ άλλο χέρι
καθώς φυσάει μέσ’ στη νύχτα
όπως τότε στο επαρχιακό ξενοδοχείο
με τα σπασμένα παράθυρα
ήταν χειμώνας πάλι κι ο τυφλός υπάλληλος
ρωτούσε τι ώρα είναι
την κοιτούσες χρόνια αδέξιος κι ερασιτέχνης του έρωτα
στα μάγουλα στα φρύδια στο λαιμό κι ύστερα έφευγες
στις μύτες των ποδιών

ό, τι μένει απ’ τη μορφή της
λύπη του έρωτα
μέσα στη νύχτα η ομορφιά της

Λεύκιος Ζαφειρίου
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό η λέξη,
αφιέρωμα στην κυπριακή λογοτεχνία,
τεύχ. 203 – 204, ιανουάριος – ιούνιος, 2010

Οι λέξεις

Ξερίζωσε από μέσα μου όλες τις λέξεις
δώσε τους μια όποια σημασία
κι ύστερα προσπάθησε να τις βάλεις πάλι
με μια δική σου τάξη μέσα μου.

Ωστόσο εγώ θα επιμένω να λέω
την ελευθερία ελευθερία
το φόνο φόνο
την ενοχή ενοχή
μ' ένα πείσμα τρελού που σκαλίζει
στον τοίχο τ' όνομά του
με τα νύχια.

Λεύκιος Ζαφειρίου
από την ανθολογία του Αντώνη Φωστιέρη
Η λέξη στη σύγχρονη ελληνική ποίηση
περ. Η λέξη, τεύχ. 200, Απρίλιος - Ιούνιος 2009

Η μάνα μου την άνοιξη

Έτσι καθώς ξεπηδούν
στις πλαγιές μια μια
οι άσπρες σημαδούρες της άνοιξης
η σεπτή σου μορφή
προβάλλει
περιχυμένη φως ιλαρό,
προτομή με δυο δάκρυα
πεταλούδας στα μάτια
απ' τα δακρυγόνα
του χρόνου.

Μάρτης 1977

Λεύκιος Ζαφειρίου
από τη συλλογή Σχεδόν μηδίζοντες, 1977
Συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα 1964 - 2010, 2011

Με τα μάτια

ιδ'

Θα σου τσακίσω τα φωνήεντα ένα-ένα.
Τότε να δω (ν' ακούσω πες),
με σύμφωνα μονάχα μες στο στόμα
πώς θα ταΐζεις του έρωτά σου τις φωνές.


Σταύρος Ζαφειρίου
από τη συλλογή Τα κατοικίδια, 1997

Δημοσιευμένο στο Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης

Εωθινόν

Κάθε φορά που κατεβάζει ο κυνηγός ένα πουλί
κάτι επαναλαμβάνεται στον χρόνο.
Δεν είναι μόνον η ηχώ της ντουφεκιάς,
(το αίμα ράβει σαν κλωστή την ενδυτή του αέρα)
μα και η πτώση της ζωής που κάνει κύκλους.
Που κάνει κύκλους, κύκλους, κύκλους,
κύκλους, κύκλους,
το άβατο ξετυλίγει τ' ουρανού,
τυλίγοντας του εωθινού τα μετακόσμια ξόρκια.

Κάθε φορά που κατεβάζει ένα πουλί ο κυνηγός,
μες στον καθρέφτη του πρωϊνού
αποτραβιέται ο χρόνος.

Έξω αφήνει μόνο μια στιγμή
μετέωρη, σαν κόκκινο φτερό
πάνω απ' το σώμα.

Μια ολομόναχη στιγμή,
ν' αντανακλά τον θάνατο στο σώμα.

Σταύρος Ζαφειρίου
Από τη συλλογή Σώματος λόγος, 2004

Ο Καρυωτάκης στο Παρίσι και στο καφενείο «Ο Ουράνιος Κήπος»

(έργο του Ντίνου Παπασπύρου)

Πρώτη παραλλαγή

Μόνος
στο Hotel de la Sorbonne
γράφει στον αδερφό του:
«Χθες ήμουν στο Moulin Rouge».
Την άλλη μέρα στην Αθήνα
αποφασίζουν τα γνωστά : «Μετετέθητε
εις την Νομαρχίαν Πρεβέζης».

«Ξέρει πως είναι τίποτε όλα αυτά»
όταν κάθεται στο καφενείο
«Ο Ουράνιος Κήπος»
δυο βήματα απ' τη θάλασσα,
όπως τότε στο Παρίσι στον έρημο δρόμο βημάτιζε
με βέβαιη τη θλίψη στο ανεστραμμένο πρόσωπο
- μόλις δυο βήματα από το θάνατό του.

Δεύτερη παραλλαγή

Εν αγνοία τους
ο αγρότης Ταξιάρχης Νίτσας,
το οπλοπωλείο Αναγνωστοπούλου,
ο Νιόνιος Καλλίνικος με τον τελευταίο
καφέ και το χαρτί που του ζήτησε
συνέδραμον
(εν αγνοία τους)
να τραβήξει τη σκανδάλη.

Λεύκιος Ζαφειρίου
από τη συλλογή Η θλίψη του απογεύματος, 2007

Νεφέλη

Ποια μπόρα σ' έχει ρίξει
μέσα μου
και χρόνο με τον χρόνο ριζώνεις
πιο βαθιά στην κάθε μου ίνα
στο κάθε αιμοσφαίριό μου -
τραγούδι δαιμονισμένο
ανάγλυφη πληγή η αφή σου
στροβιλιζόμενη σκέψη
επίμονα με καθηλώνει,
το πείσμα σου
κάθετος βράχος
που ρίχνεται μέσα στη θάλασσα
τα μάτια σου σε διαστολή
κάτω από κραδασμούς ηλεκτροσόκ
ενεδρεύουν αδυσώπητα
και θλιμμένα το σκοτάδι,
προσποιούμαι τον ανήξερο
ένας αδαής σαλτιμπάγκος
κι η διεισδυτικότητά σου
με ξαφνιάζει
ουρλιάζω στην ανυποψίαστη αίσθηση
της απουσίας σου, 
κάτω από αψίδες μια άχρονης
ελευθερίας μετακινείσαι και
μετατοπίζεσαι μέσα μου κορίτσι
κάτω απ' τις λεύκες αυλής
ερειπωμένου σπιτιού μεταλλάσσοντας
το σκοτάδι σε φως
την οδύνη σε τραγούδι
κρατώντας τα χρόνια της εφηβείας σου
κάτω απ' το χώμα
σε λήκυθο υπόγεια
να τρέχει το αίμα σου
στις φλέβες μου μέσα.

Λεύκιος Ζαφειρίου
από τη συλλογή Απομαγνητοφώνηση, 1978
Συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα 1964 - 2010, 2011

Δήλωση της μάνας του Γρηγόρη Αυξεντίου λίγο πριν πεθάνει Ή ωδικά πτηνά υπερίπτανται της Αθήνας

Στη μνήμη του Γιώργου Τσικουρή

Δηλώνω υπεύθυνα
πως για το δικό μου χάλι
ευθύνομαι μόνη εγώ
η μαραζωμένη Αντωνού Πιερή Αυξεντίου.
Σε λιβάδια άνυδρα
η απόγνωσή μου σε αόμματης
εποχής εικοσιτετράωρα λάμπει.

Παλιότερα
ο χρόνος σε μυρωμένα γιασεμιά
εκάθετουν και τώρα εννόησα
τι φρίκη ανάγλυφη κουρνιάζει
μέσα μου
καθότι φθόγγοι ξεκολλάνε
από τη γλώσσα μου
Αμμόχωστος
Κερύνεια
Πενταδάκτυλος

Περιστερώνα
Μια Μηλιά
Κυθρέα.

Τι κοτσύφια παρδαλά
μου λέτε πως περνάνε πάνω
απ' την Αθήνα;

Βουλιάζει ο τόπος.

22.6.1983

Λεύκιος Ζαφειρίου
από τη συλλογή Η θλίψη του απογεύματος, 2007
ενότητα Νερά της Κύπρου ...

Από την ενότητα Με τα μάτια

ι

'Ανοίγω πάλι εκείνον το χάρτη
με τους θαμμένους θησαυρούς
Τον απλώνω στο σώμα σου και
προσπαθώ να ερμηνεύσω τα σύμβολα.
Το δέντρο, τη μάσκα, το κόκκινο Χ.
Μετρώ απ' την κοιλιά σου βηματίζοντας
με τα δάχτυλα.
Μια πάνω, μια κάτω,
μια στις θερμές σου θάλασσες.

Όλη τη μέρα καρφώνω τα σημάδια.
Όλη τη νύχτα υποθέτω τα χώματα.

Σταύρος Ζαφειρίου
Από τη συλλογή Τα κατοικίδια, 1997

Διήγηση χωρικού σε μικροαστό νέο

Dance Around the Golden Calf, by Emil Nolde - 1910

Τις νύχτες που ο άνεμος καθαρίζει τους ήχους
Ακούς ν' αδειάζουν τα χωριά
Φεύγουνε οι ξωθιές κι οι αρκουδιάρηδες
Φεύγουν οι σαλεμένοι
Πίσω τους μαγεμένα ακολουθούν
Τα παιδιά μας με το φεγγάρι στα μάτια

Κι αφού διαβούν τα πέτρινα γεφύρια
Σταυρώνοντας ψηλά τα δάχτυλά τους
Στα μέρη εκείνα φτάνουν που τα λένε
Των άσαρκων η χώρα
Εκεί οι γύφτοι στήνουν τις φωτιές τους
Και με τα ντέφια τους κρατάνε τους ρυθμούς
Εκεί οι μάγισσες τ' αγόρια ξελογιάζουν

Κι όταν του τράγου πέφτει το κεφάλι
Γυμνώνουν οι κοπέλες τα βυζιά τους
Και τα μαλλιά τους άσεμνα τα λύνουν
Τότε γεννιούνται τα παιδιά τους
Αλαφροΐσκιωτα με την τρίχα στην πλάτη
Αλαφροπάτητα μην τύχει και ταράξουν
Το δείπνο των δαιμόνων

Σαν επιστρέφουν πριν απ' την αυγή
Έχοντας κόμπο στο μαντήλι τους δεμένο
Το μάτι του διαβόλου
Πια δε μιλούν
Κάθονται στο κατώφλι και κοιτούν
Τους τόπους που φουσκώνουν τα ποτάμια
Σ' τα λέω αυτά κι ας μην καταλαβαίνεις
Γιατί εσύ ποτέ σου δεν ημέρεψες
Με το βλέμμα το βλέμμα του σκύλου
Όταν γυρίζει μέσα του το αγρίμι
Γιατί κι εσύ μες στις δικές σου νύχτες
Καθώς στερεύουν όλα τα κανάλια
Αυτά που δεν καταλαβαίνεις ονειρεύεσαι

Σταύρος Ζαφειρίου
Από τη συλλογή Η δεύτερη πεταλούδα και η φωτιά (1992)

Το πέτρινο σπίτι με τα περιστέρια

Μέσα στο πούσι
έρχεται από πολύ μακριά
δίχως στέγη,
με τα περιστέρια στο γείσο -

είναι το ξυπόλυτο παιδί
με τη σπασμένη φυσαρμόνικα
που περνάει στον δρόμο,

είναι το πέτρινο σπίτι με τ' άδεια
δωμάτια κι οι παράξενες αγελάδες
που έχουν μετακινηθεί
μέσα στην ομίχλη

είναι τα παράθυρα χωρίς
πλαίσιο στο πέτρινο σπίτι
με τα περιστέρια στο γείσο,

είναι το παιδί που δεν βλέπει
με τη φυσαρμόνικα
χωρίς ήχο -

απαγορεύεται η μουσική
και το εμβατήριο της θλίψης
έτσι καθώς διασχίζει τον δρόμο
με το πέτρινο σπίτι
ο μικρός Ζαχαρίας
μόλις δύο ετών,

ενθάδε κείται
στο κοιμητήριο Ριζοκαρπάσου.

6.12.2004

Λεύκιος Ζαφειρίου
από τη συλλογή Η θλίψη του απογεύματος, 2007,
Συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα 1964 - 2010, 2011

Με τις σκιές

β'

Τα βράδια βγαίνω με λαστιχένιες μπότες
και ρούχα της δουλειάς.
Σκαλίζω στον κήπο τους σβόλους της μνήμης,
τους φουφουλιάζω, να δεχτούν τη βροχή.

Βάρυνα εφέτος. Δε φύτεψα ούτε ένα θαύμα.
Κάτι ρίζες μονάχα,
η γλώσσα ίσα-ίσα μην ξεχαστεί.

Σταύρος Ζαφειρίου
από τη συλλογή Τα κατοικίδια, 1997

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης

Εξάστιχα

Ι

Σαν ένα ιερό εικόνισμα
παρελθόντων αιώνων
σε φυλάσσω στη μνήμη μου
και προσέχω ο χρόνος
να μη σβήσει τα χαρακτηριστικά σου
γνωρίσματα.

ΙΙ

Η μάνα μου βγήκε
στο μπαλκόνι,
ένας άνεμος από τρέμοντα
άστρα την παρέσυρε
και φέγγει στη σκέψη μου
σαν καιόμενη βάτος.

ΙΙΙ

Δεν είμαι τίποτα
παρά μόνο ο αυτοκράτορας
της χαμένης γαλήνης,
ο αυτοκράτορας
μιας ατέλειωτης νύχτας
που δεν ταξιδεύει.

Λεύκιος Ζαφειρίου
από τη συλλογή Ποιήματα, 1975
Συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα 1964 - 2010, 2011

Η θλίψη του απογεύματος

Στον Λευτέρη Παπαλεοντίου

Είναι το ρημαγμένο Δημοτικό Σχολείο
στην Αγία Τριάδα
με τις ετοιμόρροπες αίθουσες διδασκαλίας

είναι οι άδειοι μαυροπίνακες
και το πέτρινο σιντριβάνι
χωρίς νερό
στην αυλή του

μόνο ο μικρός ποδηλάτης
ανεβαίνει
στους έρημους δρόμους
πατώντας τα πετάλια του χρόνου
μέσα στη θλίψη του απογεύματος -

πλάι στις ξύλινες αγελάδες
που κρύβουν το ψηφιδωτό δάπεδο
με τα γεωμετρικά σχήματα
και τ΄άνθη από υακίνθους

κανείς δεν το βλέπει
έτσι που ανεβοκατεβαίνει μέσα τους έρημους δρόμους
το παιδί με τα ξανθά μαλλιά
που τ' ανεμίζει
ένας θλιβερός άνεμος

21.1.2005
Λεύκιος Ζαφειρίου
από τη συλλογή Η θλίψη του απογεύματος, 2007

Σταύρος Ζαφειρίου

Το συγκλονιστικό ποίημα που διανυκτερεύει απόψε ανήκει σε έναν από τους καλύτερους ποιητές της γενιάς του '80. Ας μείνει το Εωθινόν εκεί για να μας θυμίζει ότι τα πουλιά δεν βρίσκονται στο ουρανό για να ασκείται στη σκοποβολή ο κάθε ψυχοπαθής που ονομάζεται κυνηγός αλλά για να πετάνε ελεύθερα και να συμβολίζουν το ταξίδι, το όνειρο, την ουτοπία.

Ένα λογοτεχνικό καφενείο

Τα λογοτεχνικά καφενεία έχουν μεγάλη ιστορία στην Ελλάδα. Εδώ κι ένα χρόνο περίπου λειτουργεί ένα ακόμη, με δεόντως αναρχοαυτόνομο τρόπο, στο βιβλιοπωλείο του Κυριακίδη,
Αγίας Σοφίας 40, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Υπεύθυνος (και καφετζής) ο σούπερ βιβλιοπώλης Ιορδάνης Τουρσόγλου.

Στο συνωμοτικά φιλόξενο (καπνιστικό) πατάρι του (ανεβαίνει κανείς από σιδερένια σκάλα), συγκεντρώνεται κάθε Σάββατο πρωί μια ανδρική παρέα, με κατά διαστήματα εκλεκτές γυναικείες παρουσίες (όσες αντέχουν το λεξιλόγιο). Εκτός από μένα, άλλοι τακτικοί θαμώνες από τον λογοτεχνικό χώρο είναι ο πεζογράφος (και δημοσιογράφος) Ηλίας Κουτσούκος, ο ποιητής Σταύρος Ζαφειρίου, ο πεζογράφος Σίμος Οφλίδης, ο ποιητής (και δημοσιογράφος) Γιώργος Καλιεντζίδης, που έχει τη λογοτεχνική εκπομπή Βουστροφηδόν στον FM 9.58. Την εμφάνιση τους έχουν κάνει κατά διαστήματα οι ποιήτριες Χλόη Κουτσουμπέλη, Έλσα Κορνέτη, Κατερίνα Καριζώνη, Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, η πεζογράφος Λένα Οφλίδου και ο ποιητής Ανδρέας Καρακόκκινος,

Ο φωτογράφος μας είναι ο Φώτης, ο γιατρός μας ο Τάσος και άλλα εκλεκτά μέλη ο Γιώργος, ο Σήφης και ο Σωκράτης. Σατιρικός ποιητής της παρέας είναι ο φιλόλογος Άρης Μπιτσιώρης. Αφήνω τον Άρη να επισημάνει στιχουργικά ένα από τα μέγιστης σοβαρότητας θέματα που μας απασχολούν (πέρα από την επίλυση των παγκόσμιων προβλημάτων).

Κουλτούρα και τσόντα

Απ’ το στέκι του Ιορδάνη
έλειψα ένα Σάββατο
και μου φάνηκε πως ήταν
το φαϊ ανάλατο.

Που ‘ναι ο Γιώργος, που ‘ναι ο Φώτης
Τόλης, Σίμος και Γιατρός
Σήφης, Σταύρος και Σωκράτης
κι ο Ηλίας ο κοντός.

Εμβαπτίστηκα μαζί τους
σε κουλτούρας νάματα
ποίηση, φωτογραφία
λόγο και θεάματα.

Πλάι τους την Ιλιάδα
όλη την ξεσκόνισα,
στον αστερισμό της Τζούλιας
πλήρως αυτομόλησα.

Δίπλα τους εν κατακλείδι
έλαβα το μήνυμα :
«η κουλτούρα και η τσόντα
είναι αδέρφια δίδυμα»

Άρης 13.3.2010