Έτσι καθώς ξεπηδούν
στις πλαγιές μια μια
οι άσπρες σημαδούρες της άνοιξης
η σεπτή σου μορφή
προβάλλει
περιχυμένη φως ιλαρό,
προτομή με δυο δάκρυα
πεταλούδας στα μάτια
απ' τα δακρυγόνα
του χρόνου.
Μάρτης 1977
Λεύκιος Ζαφειρίου
από τη συλλογή Σχεδόν μηδίζοντες, 1977
Συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα 1964 - 2010, 2011
στις πλαγιές μια μια
οι άσπρες σημαδούρες της άνοιξης
η σεπτή σου μορφή
προβάλλει
περιχυμένη φως ιλαρό,
προτομή με δυο δάκρυα
πεταλούδας στα μάτια
απ' τα δακρυγόνα
του χρόνου.
Μάρτης 1977
Λεύκιος Ζαφειρίου
από τη συλλογή Σχεδόν μηδίζοντες, 1977
Συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα 1964 - 2010, 2011
Αναρτήσεις
9 σχόλια:
Ωραίο!
Εκείνη την εποχή γράφανε πιο δυνατά ποιήματα.
Ίσως να φταίει που οι σημερινοί ποιητές, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα τη σημερινή χούντα,
ίσως να φταίει το βόλεμα και το γεγονός πως οι περισσότεροι ζουν ακόμα με τους γονείς τους...
Δεν ξέρω τι μπορεί να φταίει.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις που είναι πολύ δυνατές.
Οι εξαιρέσεις όμως, επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Κι εγώ κοίτα τι έπαθα.
Αντί να σχολιάσω το όμορφο αυτό ποίημα, πιάστηκα από τη χρονολογία και συγκρίνω τους τότε ποιητές με τους σημερινούς.
Είμαι απαράδεκτος.
Ίσως γιατί έχω καιρό να φάω δακρυγόνα...
Καλά κάνεις και συγκρίνεις τους τότε ποιητές με τους σημερινούς, Χρήστο μου. Ήταν εντελώς διαφορετική η δεκαετία του "70, διαφορετική η οπτική των ποιητών, διαφορετικά σε μεγάλο βαθμό και τα ποιήματά τους. Φυσικά πιο δυνατά. Τώρα τι να γράψουν, ότι τους λείπει η μερέντα; Ευτυχώς που υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όπως λες.
Η Ελλάδα είχε λυτρωθεί τότε από τη χούντα (αληθινή), η Κύπρος ζούσε το δράμα της Τουρκικής εισβολής και κατοχής και των αγνοουμένων. Ο Λεύκιος Ζαφειρίου ήταν παρών στην Πανελλήνια Ποιητική Συνάντηση για τους Κύπριους ποιητές στο θέατρο του κήπου της Θεσσαλονίκης στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ακούστηκαν πύρινα ποιήματα τότε. Υπήρχε όμως ιδεολογία, υπήρχε αγώνας, υπήρχε ελπίδα. Τώρα τι υπάρχει;
Τώρα υπάρχει μια άλλη χούντα που την ονομάζουν δημοκρατία και μια απίστευτη οργή που δε λέει να ξεσπάσει γιατί ο κόσμος φοβάται πιο πολύ από ποτέ. Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων κλείνονται στο καβούκι τους και μιλάν για το γλυκανάλατο "εγώ" τους. Δεν υπάρχει πολιτικοκοινωνική ποίηση, ίσως γιατί όλες οι πολιτικές ιδεολογίες κατέρρευσαν - και καλά έκαναν.
Υπάρχει όμως μπόλικο μπαρούτι στην ατμόσφαιρα που περιμένει κάποιον, έστω κι από λάθος, να κάνει πως ανάβει τσιγάρο...
Κι όμως, κάτι θα γίνει. Θα δεις..
Το μπαρούτι στην ατμόσφαιρα το μυρίζω κι εγώ. Θα έλεγα όμως να μην ανάψει αυτός ο κάποιος το τσιγάρο γιατί θα την πληρώσουν πάλι οι αθώοι και τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα απ' ό,τι είναι τώρα. Ξέρεις τι θα πει χειρότερα και ξέρεις τι θα πει χούντα; Μπήκαν οι ασφαλίτες στο σπίτι σου τα χαράματα; Έφαγες τέσσερα χρόνια φυλακή για μια κουβέντα; Είδες τα τανκς έξω από τη βουλή και τα πολυβόλα στα μπαλκόνια της; Κουβαλούσες μέρες πυρομαχικά στην εγκληματική γενική επιστράτευση, άκουσες τα τύμπανα του πολέμου; Έζησες τη φρικτή καταπίεση, τα βασανιστήρια, την προδοσία και τη θυσία της Κύπρου;
Χρήστο μου, με συγχωρείς για τη φρόνηση της ηλικίας μου, τίποτα μέσα μου δεν έχει αλλάξει αλλά ακούω πολλές κούφιες και ανεύθυνες κουβέντες και φοβάμαι το αίμα. Όχι το δικό μου πια, το αίμα των παιδιών σαν κι εσένα. Μην πάτε τζάμπα.
Τόλη μου, με πρόλαβες και είπες όλα όσα ήθελα να πω εγώ. Εύκολο και ανεύθυνο να συγκρίνεις ανόμοιες καταστάσεις ταυτίζοντάς τες. Εύκολο να αποκαλείς αυτούς που σήμερα μας κυβερνούν, όποιοι και νά'ναι, χούντα, χωρίς να έχεις ζήσει καταστάσεις χούντας. Θυμάμαι, παραμονές της
21ης Απριλίου συζητούσαμε μια παρέα για το ότι μυρίζονταν χούντα εν όψει και λέει κάποιος "ε, ας έρθει μωρέ να δούμε πως είναι". Ξανανταμώσαμε όταν γίνονταν όλα όσα περιγράφεις στο σχόλιό σου και τον ρωτώ "κατάλαβες τώρα τι εστι χούντα;"
Το χάσμα των γενεών σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια.
Επειδή λοιπόν αυτή η κουβέντα είναι μάταιη, ας περάσουμε σε ένα ερωτικό ποίημα. Ναι, πιστεύω ακράδαντα ότι οι πολιτικοκοινωνικοί ποιητές έγραφαν τα ωραιότερα ερωτικά ποιήματα.
Εντάξει, τότε ήταν διαφορετικά.
Σήμερα όμως, πρέπει να επαναπαυόμαστε και να υμνούμε το παρελθόν; ή να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, πώς θα πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και πώς θα συνεχίσουμε;
Κάθε εποχή έχει τα δικά της.
Η συζήτηση είναι ατέρμονη και - όντως - μάταιη.
Ας προχωρήσουμε σε ερωτικά ποιήματα που είναι επαναστατικά με τον τρόπο τους και που δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει κανείς
Σύμφωνοι, Χρήστο μου, σε όλα τα σημεία. Ας αποφεύγουμε όμως τις κραυγαλέες υπερβολές, μας φτάνει η τουβούλα. Εκτός βέβαια από τον έρωτα, στον οποίο κάθε υπερβολή επιτρέπεται και ενίοτε επιβάλλεται.
Δημοσίευση σχολίου