(έργο του Ντίνου Παπασπύρου)
Μόνος
στο Hotel de la Sorbonne
γράφει στον αδερφό του:
«Χθες ήμουν στο Moulin Rouge».
Την άλλη μέρα στην Αθήνα
αποφασίζουν τα γνωστά : «Μετετέθητε
εις την Νομαρχίαν Πρεβέζης».
«Ξέρει πως είναι τίποτε όλα αυτά»
όταν κάθεται στο καφενείο
«Ο Ουράνιος Κήπος»
δυο βήματα απ' τη θάλασσα,
όπως τότε στο Παρίσι στον έρημο δρόμο βημάτιζε
με βέβαιη τη θλίψη στο ανεστραμμένο πρόσωπο
- μόλις δυο βήματα από το θάνατό του.
Δεύτερη παραλλαγή
Εν αγνοία τους
ο αγρότης Ταξιάρχης Νίτσας,
το οπλοπωλείο Αναγνωστοπούλου,
ο Νιόνιος Καλλίνικος με τον τελευταίο
καφέ και το χαρτί που του ζήτησε
συνέδραμον
(εν αγνοία τους)
να τραβήξει τη σκανδάλη.
Λεύκιος Ζαφειρίου
από τη συλλογή Η θλίψη του απογεύματος, 2007
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Τρομερές αντιθέσεις, Παρίσι, Moulin Rouge, Πρέβεζα, οπλοπωλείο, σκανδάλη, θάνατος. Μου άρεσε Τόλη.
Ναι, Ντίνο μου. Ο Λεύκιος έχει μια δική του, εντελώς διαφορετική οπτική.
ποιητή μου κλείνω τα μάτια και φτάνω κατευθείαν στα σχόλια για μια γλυκιά καλημέρα !
(Αδύνατον να βρεθώ σε στοιχειώδη κατάσταση ηρεμίας να διαβάσω ποιήματα τελευταίως...περαστικά μου...)
Τα ξωτικά από τη φύση τους βρίσκονται διαρκώς σε κατάσταση έξαρσης, ποτέ ηρεμίας. Από την έξαρση αυτή προέρχεται και η ακτινοβολία τους, συνήθως νυχτερινή, πάντοτε ποιητική. Μη διαβάζεις λοιπόν, σε διαβάζω εγώ. Καλημέρα, γλυκιά μου.
Το ποίημα λίγο βαρύ είναι ο θάνατος που το κάνει είναι και η διάθεση ίσως..
δεν μπορώ όμως να μη παρατηρήσω τον πίνακα του Ντίνου που με ταξίδεψε νοερά..
Καλημέρα σε όλους!
Ναι, ο πίνακας του Ντίνου είναι μια πολύχρωμη αντίθεση στη μελαγχολική ατμόσφαιρα του ποιήματος. Ευπρόσδεκτη φυσικά.
Καλή σου μέρα, Μαρία μου.
Δημοσίευση σχολίου