Μέσα στο πούσι
έρχεται από πολύ μακριά
δίχως στέγη,
με τα περιστέρια στο γείσο -
είναι το ξυπόλυτο παιδί
με τη σπασμένη φυσαρμόνικα
που περνάει στον δρόμο,
είναι το πέτρινο σπίτι με τ' άδεια
δωμάτια κι οι παράξενες αγελάδες
που έχουν μετακινηθεί
μέσα στην ομίχλη
είναι τα παράθυρα χωρίς
πλαίσιο στο πέτρινο σπίτι
με τα περιστέρια στο γείσο,
είναι το παιδί που δεν βλέπει
με τη φυσαρμόνικα
χωρίς ήχο -
απαγορεύεται η μουσική
και το εμβατήριο της θλίψης
έτσι καθώς διασχίζει τον δρόμο
με το πέτρινο σπίτι
ο μικρός Ζαχαρίας
μόλις δύο ετών,
ενθάδε κείται
στο κοιμητήριο Ριζοκαρπάσου.
6.12.2004
Λεύκιος Ζαφειρίου
από τη συλλογή Η θλίψη του απογεύματος, 2007,
Συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα 1964 - 2010, 2011
έρχεται από πολύ μακριά
δίχως στέγη,
με τα περιστέρια στο γείσο -
είναι το ξυπόλυτο παιδί
με τη σπασμένη φυσαρμόνικα
που περνάει στον δρόμο,
είναι το πέτρινο σπίτι με τ' άδεια
δωμάτια κι οι παράξενες αγελάδες
που έχουν μετακινηθεί
μέσα στην ομίχλη
είναι τα παράθυρα χωρίς
πλαίσιο στο πέτρινο σπίτι
με τα περιστέρια στο γείσο,
είναι το παιδί που δεν βλέπει
με τη φυσαρμόνικα
χωρίς ήχο -
απαγορεύεται η μουσική
και το εμβατήριο της θλίψης
έτσι καθώς διασχίζει τον δρόμο
με το πέτρινο σπίτι
ο μικρός Ζαχαρίας
μόλις δύο ετών,
ενθάδε κείται
στο κοιμητήριο Ριζοκαρπάσου.
6.12.2004
Λεύκιος Ζαφειρίου
από τη συλλογή Η θλίψη του απογεύματος, 2007,
Συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα 1964 - 2010, 2011
Αναρτήσεις
9 σχόλια:
Με το ποίημα αυτό ολοκληρώνεται και η συμπληρωματική ανθολόγηση του ποιητή Λεύκιου Ζαφειρίου.
Αυτό το ποίημα συνάδει με το συναίσθημα της εποχής. Θλίψη..
Μόλις διάβασα και τον διάλογο που είχατε στο "η μάνα μου την Άνοιξη" Χρειαζόμαστε την εμπειρία της δική σας ζωής Τόλη μου μα ερχόμαστε σε αδιέξοδο. Γι αυτό και η αγωνία, γι αυτό και η θλίψη..
Καλή βδομάδα να έχουμε
Όμορφο
και...
θλιβερό.
Γιατί άραγε αντλούμε τόση ομορφιά από τη θλίψη;
Μα, κι εγώ ζω στο ίδιο περιβάλλον, Μαρία μου κι εγώ έχω τα ίδια συναισθήματα. Μόνο που η θλίψη μερικές φορές οδηγεί στη κατάθλιψη και εκείνη ... Αδιέξοδη είναι η θλίψη και όχι οι δύσκολες περιστάσεις μιας χώρας.
Λοιπόν, η δική μου εμπειρία από πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις είναι ότι η μοναδική διέξοδος είναι η αγωνιστική αντιμετώπιση
των προβλημάτων. Να δοθεί η έμφαση στις πραγματικές αξίες της ζωής και όχι στην οικονομική άνεση (έως χλιδή). Πραγματικές αξίες όπως η απλότητα και η λιτότητα, η αγάπη, η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη, η δημιουργικότητα. Νομίζω ότι συμφωνούμε.
Καλή εβδομάδα, Μαρία μου.
Νομίζω ότι είναι κι αυτό στην ανθρώπινη φύση, Χρήστο μου. Ίσως θλίψη να είναι η επίγνωση της ανθρώπινης κατάστασης. Η σφραγίδα του πεπρωμένου μας.
Α, εσείς πάτε, σώνει και καλά, να με κάνετε να μελαγχολήσω όπως στα παιδικά μου χρόνια.
Μια ποιητική φωνή της Κύπρου με αξιόλογη προσφορά στα λογοτεχνικά δρωμενα του νησιού. Φιλόλογος, εκτός από τις πέντε ποιητικές του συλλογές, έχει επιμεληθεί την έκδοση του Ανθολόγιου σύγχρονης κυπριακής ποίησης.
Θα σταθώ στο ποίημα αυτό και θα πω ότι όταν μιλάμε, όταν γράφουμε για τη κατεχόμενη Κύπρο πάντα θα υπάρχει η θλίψη.
Ανδρέα μου, η θλιμμένη μου καρδιά είναι στην Κύπρο από τις διαδηλώσεις στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ως τη γενική επιστράτευση μετά την Τουρκική εισβολή του 1974 και τη γνωριμία μου με τους Κύπριους ποιητές στο Θέατρο του Κήπου και ως την πρόσφατη ανανέωση της γνωριμίας μου με τον Λεύκιο. Και όχι μόνο η τραυματισμένη μου καρδιά αλλά και ο ίδιος ο καρδιολόγος μου είναι Κύπριος από την Αμμόχωστο που ζει στη Θεσσαλονίκη.
Ο Λεύκιος Ζαφειρίου, Τόλη μου, έχει γράψει ένα διήγημα "Οι συμμορίτες" όπου μιλά για μια ομάδα παιδιών και το πως βίωσε την αγγλική κατοχή στη Κύπρο τη δεκαετία του 1950. Όσο για την εμπειρία σου με τις διαδηλώσεις για τη Κύπρο τη δεκαετία του 1950, είμαι από τους τυχερούς που σε άκουσα να τις περιγράφεις. Μήπως δικαιούται ένα διήγημα ξεχωριστό εκείνη η ταραγμένη με τη Κύπρο εποχή και με όσα έζησες?
Το έχω διαβάσει αυτό το διήγημα, Ανδρέα μου, μου το έστειλε ο Λεύκιος.
Καλή ιδέα αυτή για ένα δικό μου διήγημα σχετικά με τις διαδηλώσεις για την Κύπρο στα εφηβικά μου χρόνια (έφαγα γερό ξύλο από τους χωροφύλακες τότε). Θα πρέπει όμως να βρω το θάρρος να βουτήξω και πάλι στο σκοτεινό ποτάμι της μνήμης.
Δημοσίευση σχολίου