Η ευλογία της έλλειψης

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου
ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από κείνο που θα χάσω
όλες οι ικανότητές μου
που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής
με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό
άχρηστες, ανούσιες.
Ό,τι μου λείπει με διδάσκει
ό,τι μου 'χει απομείνει
μ' αποπροσανατολίζει
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ' το παρελθόν
σαν να 'ταν υποσχέσεις για το μέλλον.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ
ούτ' έναν άγγελο περαστικό
να φανταστώ γιατί εγώ
σ' άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.
Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν
έγινε φίλη καλή
μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με - παρακαλώ το Άγνωστο -
στέρησέ με κι άλλο
για να επιζήσω.

Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ
από τη συλλογή Η ανορεξία της ύπαρξης, 2011

Λέσχη Αναγνωσης της Ποίησης

                                           Ερατώ, η μούσα της ποίησης

Λέσχη Ανάγνωσης της Ποίησης
Θεματικές ανθολογίες - 8η εκδήλωση
          «Μαθητεία»

Μετά τα Ποιήματα Ποιητικής, τα Ποιήματα για τον;Έρωτα, Θάνατο και την Αγάπη, τα Ποιήματα για το Όνειρο και την Ουτοπία, τα Ποιήματα για την Κοινωνία και την Επανάσταση, τα ποιήματα για τον Χρόνο και τη Μνήμη, τα ποιήματα για για τη Μητέρα και τον Πατέρα και τα ποιήματα για το Παιδί και την Αθωότητα,

η Μούσα Ερατώ σας προσκαλεί στα Ποιήματα για τη Μαθητεία την Παρασκευή, 6 Μαρτίου, 2020 στις 8.00 το βράδυ, στη Στέγη της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, Δημοσθένους, 4 (πλάι στην Πλατεία Αριστοτέλους).

Εισηγήτρια η πεζογράφος και ποιήτρια Αρχοντούλα Διαβάτη, συντονιστής ο Τόλης Νικηφόρου. Μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης και οι ίδιοι οι ποιητές θα διαβάσουν ποιήματα
των Μαρίας Αρχιμανδρίτου, Μαρίας Πολίτου, Ελένης Μαρινάκη, Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, Μανόλη Ξεξάκη, Τίτου Πατρίκιου, Μάρκου Μέσκου, Ανέστη Ευαγγέλου, Νικου Γρηγοριάδη, Μυρτώς Αναγνωστοπούλου, Ελένης Αλεξίου, Αντώνη Φωστιέρη, Βασίλη Καραβίτη,Θανάση Γεωργιάδη και Γιώργου Θέμελη, ενώ ταυτόχρονα θα προβάλλονται πίνακες ζωγραφικής εμπνευσμένοι από τη μαθητεία. Κατά διαστήματα θα προβάλλονται/ακούγονται τραγούδια πάνω στο ίδιο θέμα.

Θα ακολουθήσει συζήτηση. Όλοι οι φίλοι της ποίησης είναι όπως πάντα ευπρόσδεκτοι στην εκδήλωση.

 

Έρωτας η σκληρή απελπισία

Το πρωινό ανοίγει πάλι
τους λάκκους των έργων του
από πάνω κρέμεται
το κάθε τέλος
λουρίδες με κολλημένες
τις μύγες της ευαισθησίας μας
τα λεπτότατα αυτά έντομα
της εσωτερικής φθοράς μας.
Αλλά ο έρωτας είναι
η πιο σκληρή απελπισία
δεν περιέχει το τέλος του
σαν όλα τα παρήγορα πράγματα
της φύσης
διαβιώνει πριν από τη λύτρωση
σαν λύτρωση να μην υπήρχε
και τέλος να ΄ταν μόνο
της αρχής η οδύνη ...
Α! τίποτα δεν κάνω πια
να σηκωθεί ξανά
το αεράκι της ύπαρξής μου
μόνο θαυμάζοντας τη σωστή
γεωμετρία του αόρατου χρόνου
που μέσα του σε περιμένει να περάσεις
έρχομαι σε έναν παράφορο θάνατο
κοντά σου
κι αποκαλώ φως
το μαύρο φτερό που με αγγίζει.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
από τη συλλογή Οι μνηστήρες, 1984

Ποιητικό υστερόγραφο

Τα ποιήματα δεν μπορούν πια
να 'ναι  ωραία
αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει.
Η πείρα είναι τώρα
το μόνο σώμα των ποιημάτων
κι όσο η πείρα πλουταίνει
τόσο το ποίημα τρέφεται και ίσως δυναμώσει.
Πονάν τα γόνατά μου
και την Ποίηση δεν μπορώ πια να
προσκυνήσω,
μόνο τις έμπειρες πληγές μου
μπορώ να της χαρίσω.
Τα επίθετα μαράθηκαν,
μόνο με τις φαντασιώσεις μου
μπορώ τώρα την Ποίηση να διανθίσω.
Όμως πάντα θα την υπηρετώ
όσο βέβαια εκείνη με θέλει
γιατί μόνο αυτή με κάνει λίγο να ξεχνώ
τον κλειστό ορίζοντα του μέλλοντός μου.

Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ
από τη συλλογή Η ανορεξία της ύπαρξης, 2011
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νέο Επίπεδο, τεύχ. 1, Μάιος 2012

το κόκκινο σπίτι

                    στην Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

τρίζουν οι σκάλες
στα παλιά σπίτια
σκουριάζουν τα λουκέτα
φυτρώνουν συκιές
σαν ερημώνονται
κατοικούν σκιές και σκοτάδι

μα στο κόκκινο σπίτι
μπαίνει φως απ' τα σπασμένα παράθυρα
σε κάθε γωνιά παίζει ένα παιδί
- όσοι το βλέπουν
ντρέπονται

στο κόκκινο σπίτι
δεν υπάρχει λουκέτο
σκουριάζει μόνο η μνήμη
η ξύλινη σκάλα
ανεβαίνει

στις φιστικιές
ο άγγελος
τις νύχτες κλέβει το ποδήλατο
- βλέπουμε τις διαδρομές του στα όνειρά μας -
μα το πρωί ο χρόνος σκάει τα λάστιχα

τίποτα
όλα είναι στη θέση τους

στο κόκκινο σπίτι κατοικούν μόνο ποιήματα
λίγες φωτογραφίες μια μουσική πιάνου
οι άλλοι απλώς πηγαίνουν
οι άλλοι απλώς έρχονται

στο κόκκινο σπίτι
δεν σκεπάζουν τους καθρέφτες
η σκόνη
ακατέργαστο υλικό
κρατάει ακέραιο
για πάντα
το κόκκινο σπίτι


Τζούλια Φορτούνη
από τη συλλογή Δήγμα γραφής, 2015

Το τελευταίο φως

("Messenger of death" by John Sparacio)

Εκεί που βυθίστηκα για να σε βρω
έχει χαθεί πια το ον
κι άλαλος ο προφήτης της καρδιάς μου.
Είσαι σε μια μορφή απόλυτη
απρόσιτη και στη ζωή την ίδια
μια άσπρη κηλίδα είσαι
λίγο θολό νερό.
Θέλω να φθείρω
το τελευταίο μου φως
εκεί που τίποτα
δε σταματάει το μάτι :
ούτε χελιδόνι θέλω στον ορίζοντα
καμιά αυταπάτη.
Θα 'χει πεθάνει η καρδιά μου
κι ακόμα θα ζω
θα πρσβλέπω στη φύση
και θα σε λέω καλοκαίρι
χωρίς μνήμη πια
θα σε λέω ανθό, ώσπου
ο μύθος να τραβήξει
πίσω μου την κουρτίνα:
απέναντι ο άσπρος τοίχος
όλα τεντωμένα και λευκά
κι εγώ μια πατημένη κατσαρίδα.

Χειμώνας΄"75-Άνοιξη "76

Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ
από τη συλλογή Τα σκόρπια χαρτιά της Πηνελόπης, ΄1977
δημοσιεύτηκε στο περ. Νέο Επίπεδο, τεύχ. 1, Μάιος 2012

Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε όλοι εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ' αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ' ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει ...
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυσμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο,
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω,
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό του τίποτα
με ελάχιστα.

Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ
από τη συλλογή Στον ουρανό του τίποτα
με ελάχιστα, 2005
δημοσιεύτηκε στο περ. Νέο Επίπεδο, τεύχ. 1, Μάιος 2012

Η απολυταρχία της νιότης

("Big woman at mirror" by Michael Guinn)

Σαν σκωροφαγωμένα υφάσματα
απλώνουν την ασχήμια τους τα γεράματα
ακόμη κι αν είχαν μεταξωτό παρελθόν.
Αλύγιστα πάντα τα νιάτα
όσο άκομψα κι αν είναι
όσο κι κολυμπούν 
ανέραστα, σε θολά νερά
κάπου, λάμπουν σαν αστέρια.
Την ομορφιά
το σώμα της δικής μου νιότης
δεν την γνώρισε ποτέ
αλλά ξέρω τώρα
πως κρυφά την κράταγ' αγκαλιά.
Μακριά απ' τον καθρέφτη
με τη φύση μοιραζόμουνα
άνθιση και καρποφορία,
σε θάλασσες επιθυμίας ταξίδευα
με θεία πλεούμενα
τα πρόσωπα των αγοριών.
Η ιδέα του θανάτου
υπήρχε μόνον σαν έμπνευση
και το ποίημα που τότε γεννιόταν
σκέπαζε ακόμη και τη φοβερή υποψία
ότι ο πόθος τελικά υποχωρεί
μπρος στην αλήθεια
του χρονοδαρμένου σώματος.
Ναί, το ξέρω, θα 'ρθει η στιγμή
που αδιαίρετα το όμορφο και το άσκημο μαζί
θα με συνοδεύσουν στου τέλους την αρχή
την αρχή του τίποτα.

Αθήνα 16/4/2011

Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ
δημοσιεύτηκε στο περ. Νέο Επίπεδο, τεύχ. 1, Μάιος 2012

Αυτοσχέδια προφητεία

Ο εαυτός μου, αυτός ο άγνωστος
αυτός που κολυμπάει σε μυστήρια νερά
σκαρφαλώνει, κατρακυλάει και ματώνει ...
Έχασε ακόμη μια χαρά
τις επιτυχίες του πια δεν απολαμβάνει
τις κακές στιγμές του μόνο αναλύει,
ξέχασε τις γλυκές αναμνήσεις
και σχέδια για το μέλλον
έχει καιρό να κάνει.
Ξαφνικά βελούδο άγγιξε
και μάντεψε τ' αγκάθια από κάτω.
Ήταν σα να 'ξερε
πως κι η αφή μπορεί να 'ναι απατηλή
ενώ η νύχτα πιο συχνά
ένα κλέφτη τώρα κρύβει
παρά ηδονικά μυστήρια.
Αλλά, να, που μια στάλα ευλογίας
σα να στάζει στην ψυχή:
βρήκε ο εαυτός μου
μια καινούρια δεξιοτεχνία
την προφητεία
κι ας προλέγει μόνο το τέλος

Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ
δημοσιεύτηκε στο περ. Νέο Επίπεδο, τεύχ. 1, Μάιος 2012

Επίλογος αέρας

Ο αέρας σηκώνει τα κρίματά μας ψηλά,
τα στροβιλίζει για λίγο μακριά
απ' τις κουτές σκευωρίες μας
και τ' αφήνει να πέσουν πάλι στη γη,
εκεί ν' ανθίσουν.
Νωπές ακόμη παίρνει τις λεξούλες
να, εκεί έλα,
τις ακουμπάει στις κορφές
των αισιόδοξων δέντρων
και τις καθίζει μετά στο χώμα
σαν αναμνηστικά ξεραμένα τίποτα.
Ο αέρας σηκώνει τα σχισμένα φύλλα
της μικρής νουβέλας
κι όπως ανεβαίνουν, γίνεται ευανάγνωστη
η σελίδα της ζωής μας, για να διαβαστεί
κάποτε στη νηνεμία
σαν ένα νόημα που μας δόθηκε ακέραιο.

Αϊόβα (Η.Π.Α.), 1974 - Αθήνα 1989

Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ
από τη συλλογή Επίλογος αέρας, 1990
δημοσιεύτηκε στο περ. Νέο Επίπεδο, τεύχ. 1, Μάιος 2012

Οι πέτρες φιλενάδες

(“Stones”  Oil Painting by NZ Artist)

Να 'ταν να γίνουν οι πέτρες φιλενάδες
η Αννούλα, η Μαρία, η Χριστίνα
εκεί στην πλαγιά, να μοιάζουν τα λιθάρια
με τα κεφάλια μας
σαν σκύβαμε πάνω στα βιβλία, στο σίδερο
τα φουστάνια να σιδερώσουμε για το χορό
να καίμε ολόκληρες σαν τα βότσαλα
όπως όταν μαυρίζαμε στην άμμο,
κυλάγαμε, γελάγαμε με γέλια πνιχτά
γιατί νιώθαμε νύχια αντρικά αρπαχτικά
να γαντζώνονται πάνω μας
για να ισορροπήσουν τα φανταστικά φτερά τους.

Και για τον έρωτα θα μιλάμε
οι πέτρες φιλενάδες
και θα ζηλεύει η μια την άλλη
για την αγάπη του ήλιου
που πάνω μας τρέχει
γλιστράει και φεύγει
χωρίς ποτέ να σταθεί
χωρίς ποτέ σε καμιάς
τη λίθινη αμασχάλη να κουρνιάσει.

«Να, οι καινούργιες φιλενάδες μου
οι εξομολογήτρες πέτρες»
θα πω στον ουρανό
σαν έρθει η στιγμη να τις συστήσω.

Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ
από τη συλλογή Μεταφράζοντας σε έρωτα
της ζωής το τέλος, 2003
δημοσιεύτηκε στο περ. Νέο Επίπεδο, τεύχ. 1. Μάιος 2012

To τελευταίο φως

Εκεί που βυθίστηκα για να σε βρω

έχει χαθεί πια το ον

κι άλαλος ο προφήτης της καρδιάς μου.

Είσαι σε μια μορφή απόλυτη

απρόσιτη και στη ζωή την ίδια,

μια άσπρη κηλίδα είσαι

λίγο θολό νερό.

Θέλω να φθείρω

το τελευταίο μου φως

εκεί που τίποτα

δεν σταματάει το μάτι:

ούτε χελιδόνι θέλω στον ορίζοντα

καμιά αυταπάτη.

Θα ΄χει πεθάνει η καρδιά μου

κι ακόμα θα ζω

θα προσβλέπω στη φύση

και θα σε λέω καλοκαίρι

χωρίς μνήμη πια

θα σε λέω ανθό, ώσπου

ο μύθος να τραβήξει

πίσω μου την κουρτίνα:

απέναντι ο άσπρος τοίχος

όλα τελειωμένα και λευκά

κι εγώ μια πατημένη κατσαρίδα.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
από τη συλλογή Τα σκόρπια χαρτιά
της Πηνελόπης, 1977