(“Stones” Oil Painting by NZ Artist)Να 'ταν να γίνουν οι πέτρες φιλενάδες
η Αννούλα, η Μαρία, η Χριστίνα
εκεί στην πλαγιά, να μοιάζουν τα λιθάρια
με τα κεφάλια μας
σαν σκύβαμε πάνω στα βιβλία, στο σίδερο
τα φουστάνια να σιδερώσουμε για το χορό
να καίμε ολόκληρες σαν τα βότσαλα
όπως όταν μαυρίζαμε στην άμμο,
κυλάγαμε, γελάγαμε με γέλια πνιχτά
γιατί νιώθαμε νύχια αντρικά αρπαχτικά
να γαντζώνονται πάνω μας
για να ισορροπήσουν τα φανταστικά φτερά τους.
Και για τον έρωτα θα μιλάμε
οι πέτρες φιλενάδες
και θα ζηλεύει η μια την άλλη
για την αγάπη του ήλιου
που πάνω μας τρέχει
γλιστράει και φεύγει
χωρίς ποτέ να σταθεί
χωρίς ποτέ σε καμιάς
τη λίθινη αμασχάλη να κουρνιάσει.
«Να, οι καινούργιες φιλενάδες μου
οι εξομολογήτρες πέτρες»
θα πω στον ουρανό
σαν έρθει η στιγμη να τις συστήσω.
Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ
από τη συλλογή Μεταφράζοντας σε έρωτα
της ζωής το τέλος, 2003
δημοσιεύτηκε στο περ. Νέο Επίπεδο, τεύχ. 1. Μάιος 2012
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
Τόλη μου, με εξωθείς στην κλοπή! Το παίρνω για το fb.
Τα ποιήματα γενικά τρελαίνονται να τα κλέβουν, Μαρία μου. Μπορεί να μην έχουν πολλούς, έχουν όμως εκλεκτούς εραστές. Και κατά τρόπο μοναδικό, είναι πιστά στον καθένα από αυτούς.
Για μια φορά ακόμη έπαινος στη Τζούλια μας για τους εκπληκτικούς πίνακες που ανακαλύπτει για τα ποιήματα στο Λιβάδι και όχι μόνο.
Τι όμορφο, τι νοσταλγικό, τι «κοριτσίστικο»… Και πού δεν με πήγε αυτό το ποίημα… Εφηβεία, πρώτα σκιρτήματα, πρώτα φλερτ, πρώτα ραντεβού, πρώτα «μυστικά και ψέματα»… Και πάντα αυτή η βιασύνη μοιράσματος της κάθε συγκίνησης με τις φιλενάδες. Και πόσο μεγεθύνονταν το κάθε τι σ’ αυτές τις κρυφές κουβεντούλες…
Και θα συμφωνήσω απόλυτα για την επιλογή του πίνακα! Εξαιρετική!!!
πολύ όμορφα λόγια,και υπέροχος πίνακας!!!!
τα φιλιά μου-)))
Άντε τώρα εμείς να καταλάβουμε τα κοριτσίστικά σας! Μάταιος κόπος, ιδίως πριν τα σχολεία γίνουν μικτά. Άγνωστος πλανήτης ήσασταν για μας την εποχή εκείνη της αθωότητας.
Μου έφερες στον νου ένα ποιηματάκι του Σημηριώτη, Μελίνα μου:
«Κι αν ήταν τη ζωή να ξαναζήσουμε
και δυο φορές τα νειάτα να χαρούμε
ποιος για τη γνώση, θεε μου, θα νοιαζότανε
τις τρέλες μας θα τρέχαμε να βρούμε».
Καλωσόρισες, Κρίστα. Καιρός ήταν, δεν χρειάζεται πια να κοιτάζεις από τη κλειδαρότρυπα -)))
Δημοσίευση σχολίου