("Messenger of death" by John Sparacio)Εκεί που βυθίστηκα για να σε βρω
έχει χαθεί πια το ον
κι άλαλος ο προφήτης της καρδιάς μου.
Είσαι σε μια μορφή απόλυτη
απρόσιτη και στη ζωή την ίδια
μια άσπρη κηλίδα είσαι
λίγο θολό νερό.
Θέλω να φθείρω
το τελευταίο μου φως
εκεί που τίποτα
δε σταματάει το μάτι :
ούτε χελιδόνι θέλω στον ορίζοντα
καμιά αυταπάτη.
Θα 'χει πεθάνει η καρδιά μου
κι ακόμα θα ζω
θα πρσβλέπω στη φύση
και θα σε λέω καλοκαίρι
χωρίς μνήμη πια
θα σε λέω ανθό, ώσπου
ο μύθος να τραβήξει
πίσω μου την κουρτίνα:
απέναντι ο άσπρος τοίχος
όλα τεντωμένα και λευκά
κι εγώ μια πατημένη κατσαρίδα.
Χειμώνας΄"75-Άνοιξη "76
Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ
από τη συλλογή Τα σκόρπια χαρτιά της Πηνελόπης, ΄1977
δημοσιεύτηκε στο περ. Νέο Επίπεδο, τεύχ. 1, Μάιος 2012
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
"...όλα τεντωμένα και λευκά
κι εγώ μια πατημένη κατσαρίδα."
Τρυφερότητα (και χαμόγελο) μου βγάζει αυτή η κατάληξη
της προσφιλούς μου ποιήτριας.
"Θα 'χει πεθάνει η καρδιά μου
κι ακόμα θα ζω
θα προσβλέπω στη φύση
και θα σε λέω καλοκαίρι
χωρίς μνήμη πια"
Α, δεν ξέρω γιατί, αλλά μου αρέσουν οι στίχοι της (χωρίς "διότι").
Είναι αρκετό άραγε;
Κουράστηκα να εξηγώ τα πάντα.
Αφήνω πλέον στον εαυτό μου την πολυτέλεια να νιώθει.
Χωρίς λόγια.
Αφού έτσι κι αλλιώς, χάνω τα λόγια μου μπροστά στην Ομορφιά,
όσο ταπεινή κι αν είναι, από όπου κι αν προέρχεται...
Μου επιτρέπετε, Poet, my Poet?
κ.κ.
Ευχαριστώ για την προσφώνηση, καλή μου περίπου ανώνυμη κ.κ.
Αν είχα υπακούσει στη λογική, θα είχα γίνει διευθυντής επιχείρησης ή καταστηματάρχης στην κεντρική αγορά και όχι ποιητής. Δεν χρειάζεται λοιπόν καμία εξήγηση η φλόγα της καρδιάς, καμία εξήγηση η αθωότητα και η ομορφιά. Η ίδια η ποίηση είναι ένα ερωτικό φαινόμενο που δεν ορίζεται, απλώς αναγνωρίζεται. Ένα ερωτικό φαινόμενο και μια απόπειρα να προσεγγίσει κανείς το απρόσιτο, να αγγίσει το ανέγγιχτο, να εκφράσει το άρρητο. Πέρα από τη λογική.
Να νιώθεις πάντα λοιπόν, να νιώθεις, ν' αγαπάς, να κλαις και να γελάς. Σαν το μικρό παιδί. Και να μένεις βουβή μπροστά στο θαύμα.
Δημοσίευση σχολίου