Ο αέρας σηκώνει τα κρίματά μας ψηλά,
τα στροβιλίζει για λίγο μακριά
απ' τις κουτές σκευωρίες μας
και τ' αφήνει να πέσουν πάλι στη γη,
εκεί ν' ανθίσουν.
Νωπές ακόμη παίρνει τις λεξούλες
να, εκεί έλα,
τις ακουμπάει στις κορφές
των αισιόδοξων δέντρων
και τις καθίζει μετά στο χώμα
σαν αναμνηστικά ξεραμένα τίποτα.
Ο αέρας σηκώνει τα σχισμένα φύλλα
της μικρής νουβέλας
κι όπως ανεβαίνουν, γίνεται ευανάγνωστη
η σελίδα της ζωής μας, για να διαβαστεί
κάποτε στη νηνεμία
σαν ένα νόημα που μας δόθηκε ακέραιο.
Αϊόβα (Η.Π.Α.), 1974 - Αθήνα 1989
Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ
από τη συλλογή Επίλογος αέρας, 1990
δημοσιεύτηκε στο περ. Νέο Επίπεδο, τεύχ. 1, Μάιος 2012
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Κρατάω τα λόγια σας -Ο Poet! My Poet!-
και νιώθω γητεμένη θα έλεγα από την ατμόσφαιρα του ποιήματος,
που, ομολογώ, δεν το ήξερα.
Απλά, εκπληκτικό!!!
(Έκθαμβη εγώ, μάτια και αυτιά ορθάνοιχτα, καρδιά γεμάτη!)
κ.κ.
Α, ωραία, έτσι ακριβώς σε θέλω. Με βάζεις μάλιστα στον πειρασμό να παραθέσω ένα παλιό μου ποίημα που ίσως να ισχύει και για άλλους ποιητές.
ανταμοιβή
και μην παραγνωρίζετε τον κίνδυνο
εγώ αμείβομαι πλουσιοπάροχα
έχω μεγάλα δικαιώματα συγγραφικά
είμαι ένα σάυλωκ παράξενος
σας δίνω την ψυχή μου δώρο
και παίρνω τη δική σας την ψυχή
προσάναμμα μια φωτιάς πάντα καινούριας
Ο μεθυσμένος ακροβάτης, 1979
Ευχαριστώ για το ωραίο ποίημα-απάντηση,
που σημαίνει πολλά για τη σχέση ποιητή και αναγνώστη.
Τα ευήκοα ώτα είναι η ανταμοιβή εκατέρωθεν.
(Μέγας πόνος η φωνή βοώντος εν τη ερήμω...)
Πώς το λέει ο Ρίτσος:
"Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη
απ’ τη χαρά που δίνεις."
κ.κ.
Ομολογώ ότι υπήρξε εγωιστικό πλάσμα και ανακάλυψα τη χαρά της προσφοράς κάπως καθυστερημένα. Εδώ και χρόνια όμως ξέρω ότι είναι μεγαλύτερη χαρά να δίνεις παρά να παίρνεις. Στην ποίηση και σε κάθε τι άλλο.
Μέσα από χίλια δυο προβλήματα, εμπόδια, αμφιβολίες, αγώνες, οδηγούμαστε όλοι στα ίδια συμπεράσματα, στις ίδιες αλήθειες. Τουλάχιστον όσοι έχουν καθαρή καρδιά, περίπου ιδανική αναγνώστρια κ.κ.
Δημοσίευση σχολίου