Παρουσίαση του μυθιστορήματος του Τόλη Νικηφόρου, Έρημο νησί στην άκρη του κόσμου, στο βιβλιοπωλείο Κυριακίδης, Τετάρτη, 3 Ιουνίου 2009

Η διαρρύθμιση του βιβλιοπωλείου είναι κάπως άβολη. Μακρόστενο ισόγειο σε δύο επίπεδα και πατάρι. Με τους ομιλητές, τη μηχανή προβολής και το πιάνο στο πατάρι και με δύο οθόνες, πάνω και κάτω, για τις εικόνες της Τζούλιας. Ήταν όμως όλοι εκεί. Φίλοι από τη γειτονιά, φίλοι από το σχολείο, από τον στρατό, από την επαγγελματική μου εργασία, από τη λογοτεχνία, από το διαδίκτυο, από παντού. Φίλοι παλιοί και φίλοι νέοι, φίλοι γνωστοί και φίλοι άγνωστοι. Φίλοι καλοί. Αυτό ήταν το σημαντικό.

Η εκδήλωση άρχισε με μια σύντομη παρουσίαση των ομιλητών από την κοπέλα του βιβλιοπωλείου. Ακολούθησαν : 1. H ομιλία του Ηλία Κουτσούκου, 2. Σύντομη ομιλία της Τζούλιας Φορτούνη, 3. Το κυρίως μέρος, με ανάγνωση αποσπασμάτων από τη Τζούλια Φορτούνη και τον Τόλη Νικηφόρου. Ταυτόχρονα προβάλλονταν εικόνες που εμπνεύστηκε η Τζούλια από το βιβλίο. Ο Γρηγόρης Καρανικόλας έπαιζε ενδιαμέσως κομμάτια κλασσικής μουσικής στο πιάνο. 4. Σύντομη ομιλία του Τόλη Νικηφόρου.

Η βραδιά έκλεισε με την παρέα των ομιλητών προσκεκλημένη σε ουζερί της Αριστοτέλους από τον σούπερ βιβλιοπώλη Ιορδάνη.


erimo_nisi_fotos

Publish at Scribd or explore others:

πρόβα θανάτου

(πίνακας: "the secret double" by Rene Magritte)

δεν ξέρω αλήθεια
αν ο ήχος είναι παφλασμός
ή νυστέρια
αν το γαλάζιο είναι τ' ουρανού
αν πουλί φτερουγίζει
ή ψυχή απομακρύνεται
αν όλοι οι κόκκοι άμμου
είναι ύβρις

όμως τα χείλη μου
δεν υπάρχουν πια ερωτευμένα
κάτι ξύλα μόνο

προσποιούμαι λοιπόν την ωραία κοιμωμένη
αφού κανείς δεν βρέθηκε
να με φιλήσει


Τζούλια Φορτούνη
από τη συλλογή Δήγμα γραφής, 2015

τις Κυριακές το απόγευμα

Και ξαφνικά το απόγευμα της Κυριακής
Με πιάνει μια αδέσποτη λύπη
Γιατί τι άλλο είναι
Αυτό το παρδαλό σκυλί
Που γλείφεται από το πρωί στα πόδια μου
Και που δεν νοιάζεται για τα ψέματα
Για τις μεγάλες υποσχέσεις
Για τις κραυγές των ειδήσεων
Αλλά γαυγίζει αλλόκοτα
Μες στης αργίας την αβάσταχτη νωθρότητα
Καθώς μουδιάζω ολόκληρη
Από μία και μοναδική αλήθεια

Γιατί είσαι αλήθεια καθολική
Μες στα ψέματα που σε χλωμιάζουν
Απρόβλεπτη λύπη
Σαν της Κυριακής το απόγευμα
Απαστράπτον δέος
Που σιχτιρίζει το βέβαιο
Κι ας αιωρείται το σύνηθες
Και ας αντιδρούν τα λόγια
Κι ας ξεβολεύονται οι σκέψεις
Ολόκληρη την εβδομάδα

Εγώ για σένα πάντα έτσι θ' αλυχτώ
Τις Κυριακές το απόγευμα

Τζούλια Φορτούνη
από τη συλλογή Φυσικό αντίδοτο, 2013

θα γράφω τις νύχτες

θα γράφω τις νύχτες
δίχως μελάνι
μες στις κραυγές αυτού του κόσμου
όταν στο δάσος
θ΄ απλώνεται πηχτό σκοτάδι
 
θα γράφω τις νύχτες
σ΄ ένα ξέφωτο
κοντά σε μια πηγή
που θ’ αναβλύζει δροσερό νερό

και θα μαζεύονται κοντά μου
όλες οι λέξεις
όλα τ΄ αγρίμια
να πιουν να ξεδιψάσουν

εκεί αν θες
μπορείς να με συναντήσεις
με τις αιχμές του γέλιου σου
ν΄ αγγίξεις τους μικρούς ελέφαντες
την ώρα που σκύβουν
στην παλάμη μου

να τους εξημερώσεις

θα γράφω τις νύχτες
για ένα δειλινό  στη Ζιμπάμπουε
πάνω από την κρεμαστή γέφυρα
και τις χρωματιστές ομπρέλες

γύρω μου χιλιάδες
ουράνια τόξα θα εκλιπαρούν
την αιωνιότητα

Τζούλια Φορτούνη

από τη συλλογή Φυσικό αντίδοτο, 2013 

Φωτεινά παράθυρα

\

Τριάντα τέσσερα ποιήματα, χίλιες ιστορίες: κλεφτές ματιές στα «Φωτεινά παράθυρα» του Τόλη Νικηφόρου από τη Τζούλια Φορτούνη~

Ακούγοντας για πρώτη φορά τον τίτλο της νέας ποιητικής συλλογής του Τόλη Νικηφόρου «Φωτεινά παράθυρα», ταυτίστηκε στο μυαλό μου σχεδόν με τον δημοφιλή πίνακα του Νταλί «Γυναίκα στο παράθυρο» ή και με το «Φίλημα» του Νικηφόρου Λύτρα. Στη συνέχεια αφαιρέθηκαν τα πρόσωπα, τα πλαίσια κι έμεινε μόνο ένα φως. Εκείνο που έμπαινε γυμνό από το παράθυρο. Κι επειδή με γοητεύουν οι ιστορίες και οι κρυπτογραφικές αναγωγές, σκέφτηκα πως ένα παράθυρο ή κάποιος που κοιτάζει μέσα από αυτό είναι απλώς το πλαίσιο, το θέμα. Η ουσία είναι το φως. Αυτό το ανέσπερο που διεισδύει από το τίποτε και δίνει οντότητα στα πρόσωπα, χρώματα στα άψυχα και διεγείρει αισθήσεις και σκέψεις. 

Κι επειδή «όψις γαρ των αδήλων τα φαινόμενα» -φράση του Αναξαγόρα που επέλεξε για προμετωπίδα ο ποιητής- παίρνω το θάρρος, αφού πρώτα άγγιξα το καλαίσθητο βιβλίο, μύρισα το χαρτί, αφουγκράστηκα τον ερωτικό ύμνο για το μολύβι, πίσω από τα τυπογραφικά του στοιχεία, γέμισα εικόνες λέξεις συναισθήματα , να πλάσω τη δική μου «αυθαίρετη» ιστορία. 

Η αρχή πάντα είναι ένα ερώτημα. Κι εδώ είναι προφανές: Πώς το σκοτάδι γίνεται φως; Γιατί δεν είναι φυσικά καθόλου τυχαίο που η λέξη «φως» είναι η πιο συχνά επαναλαμβανόμενη λέξη συνολικά στην ποίηση του Τόλη. Και πώς το φως αυτό εισβάλει από το παράθυρο; Και δεν είναι μόνο η εικόνα και οι χίλιες λέξεις της. Είναι και ο κρότος που κάνει το παράθυρο όταν ανοίγει ορμητικά για να υποδεχτεί τη νέα μέρα. Και είναι και άλλοι ήχοι. Του δάσους ή της θάλασσας, ή της γειτονιάς στην πλατεία Δικαστηρίων. Και η μια εικόνα, ένας πίνακας γεννάει άλλες, ατέλειωτες και η ιστορία που αρχίνησα να πω γίνεται συνεχώς ρευστή και απρόβλεπτη, όπως και τα ποιήματα…

Σίγουρα, όπως λέει και ο ποιητής τα ποιήματα επιλέγουν το δικό τους χρόνο για να γεννηθούν, αλλά και τα παράθυρα ανοίγουν ξαφνικά διάπλατα. Και τι άλλο είναι το φως που αλώνει το σκοτάδι, παρά ή ίδια η ποίηση, που βρίσκει εκείνη τη ρωγμή, τη χαραμάδα και διαχέεται στα σκοτάδια της ψυχής και του μυαλού; Είναι η στιγμή που το ποίημα γεννιέται με «εκείνες τις σκληρές τις ιδρωμένες λέξεις».

Γεννιέται και μεγαλώνει. Παίρνει μαθήματα. Το πιο σπουδαίο, το Άλφα της Αγάπης. Αλλά κι εκείνο της Απώλειας. Δυναμώνει, επιβιώνει, προχωράει σε ανώτερες σπουδές, αλλά πάντα το Άλφα το καθορίζει. Αυτό που σιγά σιγά μετουσιώνεται σε Αθωότητα. Αλλά και τ’ άλλα γράμματα το διαμορφώνουν. Το «ε» του Έρωτα. Το «φ» της Φύσης κι εκείνο το απειλητικό θηρίο «Μη» της Ματαιότητας. Το «χ» του Χρέους, το παγερό «θ» του θανάτου»…

Έτσι το ποίημα-φως ενηλικιώνεται παραμένοντας όμως πάντα παιδί. Που πάντα θα παίζει με τους βόλους του στο πολύχρωμο χαλί και πάντα θα ανοίγει ερμητικά το παράθυρο στον κόσμο…

Κι επειδή οι ιστορίες και τα ποιήματα δεν τελειώνουν ποτέ, ξαναγυρίζω στις εικόνες. Επιτρέψτε μου να ρίξω τις δικές μου κλεφτές κι αυθαίρετες ματιές στα τριάντα τέσσερα «Φωτεινά παράθυρα» του Τόλη Νικηφόρου.

το κόκκινο σπίτι

                    στην Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

τρίζουν οι σκάλες
στα παλιά σπίτια
σκουριάζουν τα λουκέτα
φυτρώνουν συκιές
σαν ερημώνονται
κατοικούν σκιές και σκοτάδι

μα στο κόκκινο σπίτι
μπαίνει φως απ' τα σπασμένα παράθυρα
σε κάθε γωνιά παίζει ένα παιδί
- όσοι το βλέπουν
ντρέπονται

στο κόκκινο σπίτι
δεν υπάρχει λουκέτο
σκουριάζει μόνο η μνήμη
η ξύλινη σκάλα
ανεβαίνει

στις φιστικιές
ο άγγελος
τις νύχτες κλέβει το ποδήλατο
- βλέπουμε τις διαδρομές του στα όνειρά μας -
μα το πρωί ο χρόνος σκάει τα λάστιχα

τίποτα
όλα είναι στη θέση τους

στο κόκκινο σπίτι κατοικούν μόνο ποιήματα
λίγες φωτογραφίες μια μουσική πιάνου
οι άλλοι απλώς πηγαίνουν
οι άλλοι απλώς έρχονται

στο κόκκινο σπίτι
δεν σκεπάζουν τους καθρέφτες
η σκόνη
ακατέργαστο υλικό
κρατάει ακέραιο
για πάντα
το κόκκινο σπίτι


Τζούλια Φορτούνη
από τη συλλογή Δήγμα γραφής, 2015

morning cafe

καθόμαστε σ' ένα κοσμικό καφέ
κάτω από τις ριγέ τέντες
φοράω ανοιχτό πράσινο παντελόνι
κι εσύ μια καλοκαιρινή υπόσχεση

φλυαρούμε για την επικαιρότητα
και ένας ήλιος μαγιάτικος
φωτίζει τις άγνωστες πτυχές του γέλιου σου

δυο φλιτζάνια που αχνίζουν ακόμη
δυο τσιγάρα νωχελικά στο τασάκι
μια μικρή απόσταση ανάμεσα στα γόνατά μας
ορίζει την ευτυχία μας

χαμογελάς
και τίποτα δεν μπορεί
να διώξει τη γαλάζια πεταλούδα
που ήδη φτερουγίζει στη ματιά μου

Τζούλια Φορτούνη
από τη συλλογή Φυσικό αντίδοτο, 2013

απόψε δε μιλάς ...

μα στη σιωπή σου έμαθα
να ντύνομαι αστραπή
και τους φλεγόμενους ορίζοντες
των δύσεων εντός σου να διασχίζω
πιο σιωπή κι απ’ τη σιωπή σου
το μέσα των ονείρων σου ν΄ αγγίζω

Τζούλια Φορτούνη
Οκτώβριος 2008
δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο της

Μυστικά και ντοκουμέντα

Καλώ τους φίλους μου να επισκεφτούν το νέο ιστολόγιο
                 Μυστικά και ντοκουμέντα
      (http://secrets-and-documents.blogspot.gr),
που έχουμε δημιουργήσει μαζί με την πάντα πολύτιμη
Τζούλια Φορτούνη.

Ο τίτλος του προέρχεται από το γνωστό τραγούδι
του Δήμου Μούτση με τη Σωτηρία Μπέλου και το
ιστολόγιο θα περιλαμβάνει επιστολές που μου έστειλαν
σημαντικοί ποιητές και πεζογράφοι, ίσως και κριτικοί,
κατά τον σχεδόν μισό αιώνα της λογοτεχνικής πορείας
μου, δικές μου επιστολές, αναγγελίες εκδηλώσεων,
χαριτωμένα ή δραματικά περιστατικά και στιγμιότυπα,
ό,τι δεν περιορίζεται στο αυστηρά προσωπικό, θίγει
ευρύτερα λογοτεχνικά και κοινωνικά θέματα και μπορεί
να ενδιαφέρει τους αναγνώστες της λογοτεχνίας κατά
τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα.

Αρχίζουμε με ένα γράμμα της Ρίτας Μπούμη Παπά με
ημερομηνία 25 Νοέμβρη 1966 και θα συνεχίσουμε με ένα
δεύτερο δικό της γράμμα, με μια επιστολή του Ρένου
Αποστολίδη και με μια παρουσίαση από τον Μανόλη
Αναγνωστάκη δύο νέων τότε ποιητών και ενός νέου
πεζογράφου σε αμφιθέατρο του Α.Π.Θ.  Από κει και πέρα,
ειλικρινά δεν ξέρω τι θα βγει στη επιφάνεια από ...
μυστικά και ντοκουμέντα, όταν σκαλίσω τα 20-25 κλασέρ
των επιλεγμένων αρχείων της λογοτεχνικής αλληλογραφίας
μου. Καλή ανάγνωση.

 

birth mark

( artwork by Judith Kindler)
μια ρωγμή σχηματίστηκε
και πέρασα σχεδόν άθικτη
μέσα από τη φλεγόμενη βάτο

μ' ένα μικρό σημάδι στον αριστερό γοφό
και μελανά τα χείλη
δεν ξέρω αν ήταν η Λάχεσις ή η Κλωθώ
που μ' έσωσε από την καταιγίδα

η Άτροπος όμως σίγουρα
ήταν αυτή που επέβαλε
οριστικά και αμετάκλητα
τις δέκα πληγές του Φαραώ
και γλίτωσε η ζωή μου

αλλά εσένα
ποιος σε όρισε
και έγινες
η πιο δικιά μου μοίρα
το μαγικό ραβδί
ο από μηχανής θεός
η ελάχιστη αποζημίωση
της πιο μεγάλης περιπέτειας

το «μ» αμετανόητο
στη μέση του Νοέμβρη

Τζούλια Φορτούνη
από τη συλλογή Φυσικό αντίδοτο, 2013

παγκόσμιος χάρτης

αρπακτικό της στέπας πάνω από τους τροπικούς μου
εισβάλλεις
μαύρος πάνθηρας στο ολόλευκο τοπίο μου
συστρέφεσαι
ηδονικά γύρω από τον ισημερινό μου
μου χαρίζεις
εντελβάις από τις Άλπεις
και ενθύμια μακρινά από τα φιορδ της Νορβηγίας

αν και μιλάς με βρυχηθμούς
σε ερμηνεύω
από τη μυρωδιά της πυρκαγιάς στο δέρμα σου
βυθίζεις τα νύχια σου στη σάρκα μου

μπαίνεις μέσα μου και αλλάζω γλώσσα

Τζούλια Φορτούνη
από τη συλλογή Φυσικό αντίδοτο, 2013

the end

εκείνη τη νύχτα έπρεπε
να σκεπάσω τους καθρέφτες με λευκά σεντόνια
να σκουπίσω τα ίχνη μου στο πόμολο της πόρτας
να σφαλίσω τα παράθυρα
απ' έξω να μείνει η θαλασσινή αύρα
να εκτρέψω τον καταρράκτη οπυ έβγαινε απ' το κάδρο
να μη σχηματιστεί η λιμνούλα με τα νούφαρα
στο σαλόνι μας
ν' αφήσω τον κύκνο να δραπετεύσει απ΄το φωταγωγό

εκείνη τη νύχτα έπρεπε
να καθίσω δίπλα σου στον καναπέ
στο ξέφωτο του δάσους μας
με κείνη τη χελώνα να σέρνεται στα πόδια μας
την ώρα που έβλεπες τις ειδήσεις
τ' όνομά μου και τη φωτογραφία μου στους εκλιπόντες
να σου δώσω ένα φιλί στο μάγουλο και να σου πω
«μη φοβάσαι
δεν είμαι νεκρή
απλώς σε προετοιμάζω για το χαμό μου»

δεν πρόλαβα
πάντα έρχεται πιο γρήγορα
πάντα πιο αιφνίδιο
το τέλος

Τζούλια Φορτούνη
από τη συλλογή Φυσικό αντίδοτο, 2013

Ίσως συναντηθήκαμε

σε πέρασμα αλεπούδων
στη ρίζα μιας βελανιδιάς
τη νύχτα που ξωθιές το ρίγος σκόρπιζαν
στο στοιχειωμένο δάσος

ίσως συναντηθήκαμε
στων αστεριών τις μακρινές συνομιλίες
την ώρα που μετάγγιζε η άρκτος
με τη φαρμακερή ουρά της
τα απρόσιτα, τ' ανέσπερα

ίσως συναντηθήκαμε
στα μυστικά του βυθού
σ΄ ένα ναυάγιο ή θαλασσοσπηλιά
την ώρα που η ψυχή μας μάθαινε
το απέραντο ή το ελάχιστο

ίσως συναντηθήκαμε σε σύρματα ηλεκτρικά
την ώρα που αποδημούν τα χελιδόνια
ή στο σκαρί του Οδυσσέα
στον γυρισμό σε μια πατρίδα

ίσως πάλι συναντηθήκαμε
σε πολιτεία έρημη
σ' ένα δωμάτιο σκοτεινό
σ' ένα διπλό κρεβάτι
σ' ένα σταθμό

στο χάος
στη θάλασσα
στον ουρανό

ίσως συναντηθήκαμε
για πάντα

Τζούλια Φορτούνη
αδημοσίευτο

Παυλίνα Παμπούδη - Ένα αφιέρωμα

Η Παυλίνα Παμπούδη γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής και μαθηματικών. Μέχρι σήμερα, έχει εκδώσει 13 ποιητικές συλλογές, 3 πεζογραφήματα, περισσότερα από 30 βιβλία δήθεν για παιδιά και πάνω από 20 μεταφράσεις λογοτεχνικών έργων. Ανήκει στην τρίτη μεταπολεμική ποιητική γενιά ή γενιά του 1970 ή «γενιά της αμφισβήτησης».

Τα ποιήματα που θα περιληφθούν στο αφιέρωμα αυτό προέρχονται από το Μικρό Ανθολόγιο, Τιμαλφή, Εκδόσεις Ροές, 2007, και αποτελούν φυσικά προσωπική μου επιλογή. Θα συνοδεύονται από πίνακες ζωγραφικής τις ίδιας της ποιήτριας που επέλεξε η Τζούλια Φορτούνη.

(πτήση, πλαστικό, 25Χ35, έργο της Παυλίνας Παμπούδη)

Είχα ένα αγόρι

Είχα ένα αγόρι, έν' άγριο άνεμο.
Ένα ποτάμι που έγινε αναφιλητό.

Τώρα,
Μια παπαρούνα
Σημάδεψε τη θέση της καρδιάς του
Τώρα,
Είν' η φωνή του
Ένα σπουργίτι που πετά για τον νοτιά.

Τώρα,
Δυο ηλιοτρόπια
Τα μάτια του που τόσο είχα φιλήσει
Τώρα,
Τα όνειρά του
Χάνονται μες στα χόρτα, σαν δροσιά.

Την τρίτη μέρα δεν αναστήθηκε.
Είκοσι μέρες κοιμάται κάτω απ' τη βροχή.

από τη συλλογή Τα νεαρά τραγούδια, 1971

(για ν΄ακούσετε το βίντεο, κλείστε τη μουσική του ιστολογίου, στο κάτω μέρος της σελίδας)

η κιβωτός του ονείρου

Σύνθεση εικόνας της Μωβ

λάμνεις μοναδικός μες στα πλωτά μου μάτια
μισός άλμπουρο μισός βουή του ανέμου

ένα νιογέννητο φεγγάρι που θηλάζει φως
στην αγκαλιά της νύχτας
μια οκαρίνα που δονεί τα ματοτσίνορα
στην ενύπνια αγωνία τους
ένα χελιδόνι που μοναχό ραμφίζει
το ιώδες από το γκρίζο του χειμώνα
ή όστρακο μισάνοιχτο
με το θαμπό μαργαριτάρι του
έκπληκτο πάνω στην παλάμη μου
ένα κοχύλι της μαδαγασκάρης
στις παρυφές του απείρου

είσαι μια ρίζα μέσα στην καρδιά μου
που απλώνεται σ' όλο το κορμί
ακολουθείς τα χνάρια πέρδικας
που φτερουγίζει εντός μου
στέλεχος, φύλλο από κυκλάμινο
μονοπάτι υγρό πάνω στο δέρμα
μικρός δρυοκολάπτης κρυμμένος
στη φτέρη των ονείρων μου
δέντρο αιωνόβιας αφής στα απαλά μου βρύα
φυλλορροείς αινίγματα στ' ανήσυχα μου χέρια
δάσος που στοίχειωσε με μεθυσμένους ψίθυρους
σμάρι φιλιών που πέταξαν απ' τα κλαδιά
στην αιφνίδια τουφεκιά της μνήμης
μια πυρκαγιά που ανάβει στην ψυχή
και λόγια που πετάγονται στα χείλη
σαν διψασμένα ελάφια
μια ικεσία, μια υπόσχεση παντοτινή
σαν άσπρο φως

δέντρο ή πουλί
άνεμος ή όστρακο
κισμέτ
σε μυστικά κιτάπια από παλιά γραμμένο

λάμνεις μοναδικός μες στα πλωτά μου μάτια
μισός άλμπουρο μισός βουή του ανέμου
το ένα σου η κιβωτός του ονείρου

Τζούλια Φορτούνη
αδημοσίευτο, Δεκέμβριος 2008

οι φίλοι μου

οι φίλοι μου
τώρα σ' ένα σπίτι
δίχως πόρτες και παράθυρα

κανείς δεν φαίνεται
κανείς δεν χάνει

οι φίλοι μου
αποδημούν
έρημη η φωλιά τους
τα αυγά τους
η μνήμη μου


Τζούλια Φορτούνη
από τη συλλογή Δήγμα γραφής, 2015

επικινδύνως

ζούμε σ' ένα παράξενο ενυδρείο
γεμάτο λέξεις και χρυσόψαρα
που πηγαινοέρχονται
μας μιλούν και μας χαιρετούν
λες και γνωριζόμαστε από παλιά
από ναυάγια άλλα

σ' ένα υποβρύχιο ζούμε
έξω από το φινιστρίνι μας
ενεδρεύουν τα μγάλα κήτη

τίποτα δεν ανιχνεύει τις προθέσεις τους
τις άναρθρες κραυγές τους δεν ακούμε
εμείς κι αυτά
συγκατοικούμε παράλληλα

ώσπου να σπάσει η γυάλα
κι ό,τι είναι έξω
εντός μας να βρεθεί

κι όλες οι λέξεις
και τα τιμαλφή μας
στο στόμα του κήτους

Τζούλια Φορτούνη
από τη συλλογή Φυσικό αντίδοτο, 2013

μαθητεία

Κύριε, εσύ γνωρίζεις τα όνειρά μου
καθώς αμετανόητα αιωρούνται στο διάστημα
απρόσιτοι πλανήτες, ακατοίκητοι

τι κι αν χρόνια στα σκοτάδια σου μαθήτευσα
αν χρόνια μ' έμαθες ν' ανάβω σαν φωτιά
κι έτσι καλύτερα τον κόσμο σου να βλέπω

αν τύλιγα τους φόβους μου τις νύχτες
σκίζοντας επιδέσμους απ΄τ' ανοιχτό γαλάζιο σου
αν τις ρωγμές μου μάτιζα
με σύννεφα από τη δύση του ήλιου σου

ποτέ το κόκκινο των λαθών μου δεν κατάλαβε
την ορθογραφία των άστρων σου
ο τόπος και ο χρόνος σου
όριζαν τελεσίδικα το αδύνατο

Κύριε, ούτε μια στάλα έλεος
δεν έκρυψες στη ξηλωμένες τσέπες μου
ούτε ένα χάδι σου δεν γλύκανε
τα κουρασμένα μάτια μου
κι απέμεινε η ζωή μου
ένα λάθος στον επίγειο ισολογισμό σου

Κύριε, τόσο κοντά και μακριά
πώς να στηρίξω τη σκαλωσιά του ονείρου
στα πολυψήφια μηδενικά των άστρων σου;

Τζούλια Φορτούνη
από τη συλλογή Φυσικό αντίδοτο, 2013

το σπίτι πλάι στη θάλασσα

(artwork by Richard Diebenkorn, Interior with View of the Ocean, 1957)

Πάντα ήθελα ένα σπίτι στη θάλασσα. Όχι για τους ορίζοντες, όχι για τους παφλασμούς των κυμάτων. Μόνο για τη φθορά. Να σκεβρώνουν τα παράθυρα. Να σκουριάζουν οι μεντεσέδες.
Να τρίζει ανελέητα η μνήμη. Να εισρέουν επιθυμίες. Να ανασύρω αμφορείς με νομίσματα.

Εσύ, αμετανόητος, με μια τρίαινα.
Να γράφω με αναφιλητά.

Πάντα ήθελα ένα σπίτι στη θάλασσα. Εγώ και όλα τα χαλασμένα μου ρολόγια.
Εσύ, αμετανόητος - μια τρίαινα.


Τζούλια Φορτούνη
από τη συλλογή Δήγμα γραφής, 2015

Αλκοολούχος αφή

στο λευκό ταξίδι σώμα σου

με φευγαλέο το περίγραμμα

κι ένα πλανόδιο διαβήτη πόθο

χάραζα με σιωπές αδρές

φυγόκεντρη

τη μέδουσα φθορά

την περίμετρο της λύπης σου μόνο ζητούσα

κι εσύ μου χάρισες όλα τα τετραγωνικά

του ονείρου

κι εκείνο …

το μονόπετρο της απουσίας βλέμμα σου

πώς έλαμνε στις περιγραφές των δύσεων!

με όλα τα πλεούμενα των οριζόντων

βυθισμένα στη γραμματοσειρά των κυμάτων

κι αν ήρθες;

κι αν δε σ΄ άκουσα;

πώς κατοίκησες ερήμην μου εντός μου;

Τζούλια Φορτούνη
Μάϊος 2008
δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιό της