Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

Φωτεινά παράθυρα

\


Τριάντα τέσσερα ποιήματα, χίλιες ιστορίες: κλεφτές ματιές στα «Φωτεινά παράθυρα» του Τόλη Νικηφόρου από τη Τζούλια Φορτούνη~


Ακούγοντας για πρώτη φορά τον τίτλο της νέας ποιητικής συλλογής του Τόλη Νικηφόρου «Φωτεινά παράθυρα», ταυτίστηκε στο μυαλό μου σχεδόν με τον δημοφιλή πίνακα του Νταλί «Γυναίκα στο παράθυρο» ή και με το «Φίλημα» του Νικηφόρου Λύτρα. Στη συνέχεια αφαιρέθηκαν τα πρόσωπα, τα πλαίσια κι έμεινε μόνο ένα φως. Εκείνο που έμπαινε γυμνό από το παράθυρο. Κι επειδή με γοητεύουν οι ιστορίες και οι κρυπτογραφικές αναγωγές, σκέφτηκα πως ένα παράθυρο ή κάποιος που κοιτάζει μέσα από αυτό είναι απλώς το πλαίσιο, το θέμα. Η ουσία είναι το φως. Αυτό το ανέσπερο που διεισδύει από το τίποτε και δίνει οντότητα στα πρόσωπα, χρώματα στα άψυχα και διεγείρει αισθήσεις και σκέψεις. 


Κι επειδή «όψις γαρ των αδήλων τα φαινόμενα» -φράση του Αναξαγόρα που επέλεξε για προμετωπίδα ο ποιητής- παίρνω το θάρρος, αφού πρώτα άγγιξα το καλαίσθητο βιβλίο, μύρισα το χαρτί, αφουγκράστηκα τον ερωτικό ύμνο για το μολύβι, πίσω από τα τυπογραφικά του στοιχεία, γέμισα εικόνες λέξεις συναισθήματα , να πλάσω τη δική μου «αυθαίρετη» ιστορία. 


Η αρχή πάντα είναι ένα ερώτημα. Κι εδώ είναι προφανές: Πώς το σκοτάδι γίνεται φως; Γιατί δεν είναι φυσικά καθόλου τυχαίο που η λέξη «φως» είναι η πιο συχνά επαναλαμβανόμενη λέξη συνολικά στην ποίηση του Τόλη. Και πώς το φως αυτό εισβάλει από το παράθυρο; Και δεν είναι μόνο η εικόνα και οι χίλιες λέξεις της. Είναι και ο κρότος που κάνει το παράθυρο όταν ανοίγει ορμητικά για να υποδεχτεί τη νέα μέρα. Και είναι και άλλοι ήχοι. Του δάσους ή της θάλασσας, ή της γειτονιάς στην πλατεία Δικαστηρίων. Και η μια εικόνα, ένας πίνακας γεννάει άλλες, ατέλειωτες και η ιστορία που αρχίνησα να πω γίνεται συνεχώς ρευστή και απρόβλεπτη, όπως και τα ποιήματα…


Σίγουρα, όπως λέει και ο ποιητής τα ποιήματα επιλέγουν το δικό τους χρόνο για να γεννηθούν, αλλά και τα παράθυρα ανοίγουν ξαφνικά διάπλατα. Και τι άλλο είναι το φως που αλώνει το σκοτάδι, παρά ή ίδια η ποίηση, που βρίσκει εκείνη τη ρωγμή, τη χαραμάδα και διαχέεται στα σκοτάδια της ψυχής και του μυαλού; Είναι η στιγμή που το ποίημα γεννιέται με «εκείνες τις σκληρές τις ιδρωμένες λέξεις».


Γεννιέται και μεγαλώνει. Παίρνει μαθήματα. Το πιο σπουδαίο, το Άλφα της Αγάπης. Αλλά κι εκείνο της Απώλειας. Δυναμώνει, επιβιώνει, προχωράει σε ανώτερες σπουδές, αλλά πάντα το Άλφα το καθορίζει. Αυτό που σιγά σιγά μετουσιώνεται σε Αθωότητα. Αλλά και τ’ άλλα γράμματα το διαμορφώνουν. Το «ε» του Έρωτα. Το «φ» της Φύσης κι εκείνο το απειλητικό θηρίο «Μη» της Ματαιότητας. Το «χ» του Χρέους, το παγερό «θ» του θανάτου»…


Έτσι το ποίημα-φως ενηλικιώνεται παραμένοντας όμως πάντα παιδί. Που πάντα θα παίζει με τους βόλους του στο πολύχρωμο χαλί και πάντα θα ανοίγει ερμητικά το παράθυρο στον κόσμο…


Κι επειδή οι ιστορίες και τα ποιήματα δεν τελειώνουν ποτέ, ξαναγυρίζω στις εικόνες. Επιτρέψτε μου να ρίξω τις δικές μου κλεφτές κι αυθαίρετες ματιές στα τριάντα τέσσερα «Φωτεινά παράθυρα» του Τόλη Νικηφόρου.

1 σχόλιο:

Poet είπε...

Με το δικό της φως η Τζούλια Φορτούνη προσέγγισε τα ποιήματά μου, έγραψε το εμπνευσμένο κείμενό της και προχώρησε στις ωραίες συνθέσεις της. Την ευχαριστώ μ' όλη μου την καρδιά για το φωτεινό παράθυρο της ψυχής της.