Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Ανθολόγιο Ερωτικής Ποίησης

Με μεγάλη χαρά ενημερώνω τους φίλους της ποίησης
ότι η καλή μου φίλη και εξαιρετική ερωτική ποιήτρια
της Θεσσαλονίκης, Αλεξάνδρα Μπακονίκα, έχει
δημιουργήσει το δικό της καλαίσθητο και πολύ
ενδιαφέρον ιστολόγιο στη διεύθυνση
http://bakonika.blogspot.com/

Είχα ήδη αναρτήσει στο Λιβάδι μερικά ποιήματα
της Αλεξάνδρας και, φυσικά, θα προσθέσω κι άλλα
στο μέλλον. Η πηγή είναι όμως πλέον το ιστολόγιό της.

Καλωσόρισες στο διαδίκτυο, στον κόσμο των ιστολογίων
και στην παρέα μας, Αλεξάνδρα.

Με κριτικό μάτι

(πίνακας του Ντίνου Παπασπύρου)

Ούτε συντριβή, ούτε αγάπη
μόνο πόθο και λαγνεία έδειξες για μένα
με τον τρόπο που έκανες έρωτα.
Πρόβαλε ξανά η γνώριμη ορμή σου,
ένας κατακλυσμός ακολασίας
που σε παρέσυρε και σε αφιόνιζε.
Με ξεζούμισες από πόθο για το σώμα μου,
και ήταν ένα είδος αποθέωσης
που γενναιόδωρα μου χάρισες.
Ούτε αγάπη, ούτε αφοσίωση περίμενα από σένα,
γι' αυτό όταν μετά από ώρα
σηκώθηκα από το κρεβάτι για να ντυθώ,
καθώς παρέμενες ξαπλωμένος
παγερά με έβλεπες,
τώρα με κριτικό μάτι για τις ατέλειες
στο γυμνό σώμα μου.
Η αποθέωση που μου χάρισες είχε ήδη τελειώσει.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα
από τη συλλογή Το τραγικό
και το λημέρι των αισθήσεων, 2012

Συνομιλία

(vishinsky art blog)

Χάρμα το γραφείο σου
έτσι όπως το έστησες και το διακόσμησες.
Οι δύο μικρές βιβλιοθήκες με το ασυνήθιστο
λουλακί χρώμα τους δεσπόζουν.
Κάποια αντικείμενα από τα υπερπόντια ταξίδια σου,
κι ένα παράξενο υφαντό κρεμασμένο στον τοίχο,
είναι κομμάτια κάλλους από το αλάνθαστο
αισθητήριό σου επιλεγμένα.
Είμαι ερωτοκτυπημένη μαζί σου,
με τα μάτια ανοίγω συνομιλία
και με το πιο μικρό στολίδι στο γραφείο σου.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα
από τη συλλογή Πεδίο πόθου, 2005 

Όσο ποτέ άλλοτε

Από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες της πόλης,
φιλόδοξος, πραγματιστής.
Στα σαλόνια και τις δεξιώσεις
βρισκόταν στο επίκεντρο της προσοχής,
συνήθιζε να περιαυτολογεί για τις επιτυχίες του
στις δουλειές και πολλοί τον πλησίαζαν με δέος.

Στην αίθουσα του σινεμά κάθισε μόνος του
μερικές σειρές πιο μπροστά από μένα.
Ερωτική η ταινία, καλογυρισμένη,
ένα έργο τέχνης.
Τον είδα μελαγχολικό, με την ανάγκη
να βυθιστεί στην πλοκή της ερωτικής ιστορίας,
την ίδια ανάγκη που είχε ο καθένας
μέσα στην αίθουσα.
Τον είδα μελαγχολικό και όσο ποτέ άλλοτε ανθρώπινο.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα
από τη συλλογή Ηδονή και εξουσία, 2009

Το αστραφτερό σου τζιπ

(έργο του Ντίνου Παπασπύρου)

Ό, τι κι αν οδήγησες,
βέσπα, κοινό αυτοκίνητο, και τώρα τζιπ,
το πρόσφατο απόκτημά σου -
κατοχυρώνονται, γίνονται φετίχ για μένα.
Τα τζιπ που κυκλοφορούν
και τόσο μοιάζουν με το δικό σου
μου προκαλούν ανασκιρτήματα.
Από μακριά χαϊδεύω τις λαμαρίνες τους,
το σκαλοπατάκι της πόρτας και τα χοντρά λάστιχα.
Ο φετιχισμός με κατέλαβε και συνυπάρχουμε,
καταθρονιάστηκε μέσα μου.
Τέτοιες μυσταγωγίες δεν διανοούμαι να καταπνίξω.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα
από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας, 2000

Αδέκαστος κριτής

Έχω προδιάθεση στη θλίψη,

σαν μελαγχολικό σκοτάδι με διακατέχει.

Εξετάζω τα ποιήματά μου

να βρω ποιο χωλαίνει στο περιεχόμενο

και να το απορρίψω.

Ο πιο αδέκαστος κριτής για τους στίχους μου

είναι η θλίψη μου -

γυρεύει τα ουσιώδη.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα
από τη συλλογή Πεδίο πόθου, 2005

Σεκλέτι

Όπως ένας άρρωστος νιώθει αδυναμία
κι ούτε λεπτό δεν αντέχει χωρίς να ξαπλώσει -
έτσι κι εγώ,
κατακαλόκαιρο, μεσημέρι και με κλειστά παντζούρια,
ολομόναχη μέσα στο σπίτι,
ξάπλωσα σε μια άκρη τυο κρεβατιού
από αβάσταχτο σεκλέτι, από νταλκά για σένα.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα
από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα, 2018

Το κρησφύγετο

Στο δωμάτιό σου που κάναμε έρωτα
κυριαρχούσε ένα σκούρο, καφέ χρώμα,
από τη μοκέτα, τα έπιπλα, τα σκεπάσματα.
Σχετικά σκοτεινά ήταν,
γιατί όταν μπήκα - απομεσήμερο, τέλη Μαϊου-
είχες ήδη κατεβάσει τα ρολά,
και οι κουρτίνες μπροστά στα παράθυρα
δεν άφηναν κανένα φως.
Σαν σκοτεινή σπηλιά και κρησφύγετο κολασμένων
έμοιαζε το δωμάτιό σου,
σε συνδυασμό με την ηδονή στο κρεβάτι.
Μετά, όταν κατέβηκα στο δρόμο
και περπάτησα αρκετή ώρα,
το δυνατό και διάχυτο φως του Μαϊου,
η πανδαισία των χρωμάτων παντού,
και η ζεστή ατμόσφαιρα
που τόσο ταίριαζε με τη διάθεσή μου.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα
από τη συλλογή Το τραγικό και το λημέρι
των αισθήσεων, 2012

Το σβήσιμο

Χήρα και άτεκνη,
από ραγδαία αρρώστια ο θάνατος την πλησίαζε.
Τα ερωτικά γράμματα που της έστελνε ο άνδρας της
πριν από δεκαετίες,
τα έκαψε στο πίσω μέρος του κήπου της.
Σαν ιεργουργία που εξαγνίζει,
με συντριβή τα έκαψε
για τη δυνατή αγάπη τους μέσα στα χρόνια.

Μακρινοί συγγενείς θα κληρονομούσαν το σπίτι της
τα ερωτικά γράμματα κι άλλα αντικείμενα
με αδιαφορία θα τα πετούσαν στα άχρηστα.


Αλεξάνδρα Μπακονίκα
από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα, 2018

Με κριτικό μάτι

(Έργο του Ντίνου Παπασπύρου)

Ούτε συντριβή, ούτε αγάπη
μόνο πόθο και λαγνεία έδειξες για μένα
με τον τρόπο που έκανες έρωτα.
Πρόβαλε ξανά η γνώριμη ορμή σου
ένας κατακλυσμός ακολασίας
που σε παρέσυρε και σε αφάνιζε.
Με ξεζούμισες από πόθο για το σώμα μου
και ήταν ένα είδος αποθέωσης
που γενναιόδωρα μου χάρισες.
Ούτε αγάπη, ούτε αφοσίωση περίμενα από σένα
γι' αυτό όταν μετά από ώρα
σηκώθηκα από το κρεβάτι για να ντυθώ,
καθώς παρέμενες ξαπλωμένος
παγερά μ' έβλεπες
τώρα με κριτικό μάτι για τις ατέλειες
στο γυμνό σώμα μου.
Η αποθέωση που μου χάρισες είχε ήδη τελειώσει.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα
δημοσιεύτηκε στο περ. Μανδραγόρας,
τεύχ. 42, Μάιος 2010

Αναζωπυρώσεις

Διάπυρη η έλξη
μέχρι θανάτου λαβώθηκα.
Η ομορφιά σου με κυκλώνει,
ένθεη γίνομαι.
Στα ίχνη της έλξης κυκλοφορώ και διαμένω. 
Οι αναζωπυρώσεις της ανεξέλεγκτες,
δεν έχουν τέλος.

Είσαι το θαύμα
ακλόνητο, αναλλοίωτο.


Αλεξάνδρα Μπακονίκα
από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα, 2018

Το φως του απογεύματος

Καθόταν στο διπλανό τραπέζι,
είχε δική του παρέα κι όμως κάθε τόσο
γύριζε να με κοιτάξει,
με έψαχνε με τα μάτια.
Πριν καθήσει απέναντί μου
υπήρχε το νωχελικό φως του απογεύματος
που έλουζε τα τραπέζια,
τα καθαρά τραπεζομάντιλα
και πιο πέρα τις πέτρες και τα δέντρα.
Μα πριν συμβούν όλα αυτά
ήμουν βυθισμένη σε μια απέραντη νωχέλεια,
σε μια απέραντη ηρεμία
που προδιέθετε και προετοίμαζε
μια τέτοια απόλαυση :
μέσα στο εξαίσιο φως
ένας άνδρας να με κοιτάζει.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα
από την ανθολογία Το θηλυκό πρόσωπο
της ποίησης στη Θεσσαλονίκη, 2007

Ελάχιστη επιφάνεια

Στην παραλία αντί για άμμο
υπάρχει μικρό, λευκό βότσαλο.
Πονάει να περπατήσεις πάνω του με γυμνά πόδια
και να ξαπλώσεις χωρίς πετσέτα.

Τον παρατηρώ που μόλις βγήκε
από τη θάλασσα και ξάπλωσε δίπλα μου.
Λέει αστεία, είναι ευδιάθετος
και οι άλλοι ανταποκρίνονται.

Μέσα στη γενική ευθυμία
λίγο αργώ ν' αντιληφθώ πως σέρνεται,
αναδιπλώνεται και ξαναπέφτει πότε πλάγια
και πότε ανάσκελα.
Μ' αναζητάει, μετατοπίζεται
και κάνει κύκλους γύρω μου,
πάνω στα σκληρά βότσαλα,
χωρίς να νοιάζεται αν τρυπιέται και πονάει.
Γέμισε σημάδια να τ' ανακατεύει,
να χώνεται  βαθιά τους.
Κάποτε κάνει πως μπερδεύεται,
στηριγμένος στη πλάτη σηκώνει τα πόδια στον αέρα
και με δεξιοτεχνία τα φέρνει δίπλα στα δικά μου.
Μόλις αγγιζόμαστε στ' ακροδάχτυλα.
Μου αρκεί που σε μία ελάχιστη επιφάνεια μ' αγγίζει:
μέσα απ΄αυτήν δίνομαι και αποδέχομαι.
Αμοιβαία μέσα από τα ακροδάχτυλα επικοινωνούμε.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα
από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας, 2000

Ανυπεράσπιστη

Για να μεταφέρω πράγματα
ανέβηκα ψηλά στην ταρατσα της πολυκατοικίας.
Ιούλιος, μέσα στο λιοπύρι,
πανοραμικά είχα μπροστά μου τη θέα της πόλης,
που απλωνόταν ατέλειωτα με χιλιάδες κτίρια.
Κι όμως αυτή η πανοραμική θέα ενέτεινε τη μοναξιά μου.
Η μοναξιά σαν μια τεράστια επιδρομή
κι ωστικό κύμα με ισοπέδωνε -
έγινα ένα κατακερματισμένο,
παραπεταμένο άθυρμα,
μια ανυπεράσπιστη κουκίδα.
Ιούλιος. Η ζέστη έκαιγε τους τοίχους.
έκαιγε τον αέρα, την πόλη. 

Αλεξάνδρα Μπακονίκα
από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα, 2018

Η επισκέπτρια

( by David Downton)

Με τον αέρα της λυγερής και ωραίας γυναίκας,
προχωρούσε στο διάδρομο της μεγάλης επιχείρησης.
Γνώριζε αρκετά καλά τον διευθυντή
από κύκλους και δεξιώσεις.
Με αυτοπεποίθηση και φόρα
μπήκε στο γραφείο του
- η πόρτα ήταν μισάνοικτη -
κάτι να ζητήσει.
Την έβγαλε έξω με άγριες φωνές
επειδή δεν κτύπησε την πόρτα.
Εξάλλου στους χώρους της εξουσίας
μπαίνουν με κάποιο σεβασμό,
με κάποια συστολή.

Όταν στις δεξιώσεις της έκανε τα γλυκά μάτια
ούτε μια ελάχιστη ελπίδα δεν του έδινε.
Γι' αυτό σαν δηλητήριο εναντίον της
οι άγριες φωνές του.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα
από τη συλλογή Το τραγικό
και το λημέρι των αισθήσεων, 2012

Η πρόβα

Στο θίασο που έκανε πρόβα για τη θεατρική παράσταση
ο σκηνοθέτης συχνά επαναλάμβανε
στους ηθοποιούς του
«Άμεσα βγάλτε έξω τον πυρήνα των συναισθημάτων,
άμεσα εκτεθείτε».

Σκέπτομαι:
Ό, τι εξουθενωτικά ζητάει και η ποίηση,
τον απόκρυφο εαυτό σου να εκθέτεις,
μέχρις εσχάτων.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα
από τη συλλογή Το τραγικό
και το λημέρι των αισθήσεων, 2012

Στον ανθό της ηλικίας

............................................................................... Στον Κώστα Ριζάκη ...................................................... ............................................................................... Στον διάδρομο του νοσκομείου/ από ένα μεγάλο ανοιχτό παράθυρο/ βλέπω τη μέρα να γλυκοχαράζει./ Μέσα στη δροσιά της φθινοπωρινής νύχτας/ το σκοτάδι διαλύεται στο φως./ Οι θόρυβοι που έρχονται από τον δρόμο/ υπενθυμίζουν τον ακατάλυτο παλμό της ζωής./ Βογγητά ακούγονται από τα δωμάτια./ Νιάτα στον ανθό της ηλικίας τους/ βασανιστικά παραδίδονται σοτν θάνατο.// ............................................................................... Ληστρικός μακελάρης ο θάνατος. ............................................................................... Αλεξάνδρα Μπακονίκα/ από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα, 2021

Στήνουν καρτέρι

                                                           (photo by Lentaro92)
Οι δήθεν φιλίες να τελειώνουν.
Για να έχεις τα πρωτεία βήμα δεν κάνεις πίσω.
Το θράσος και η μοχθηρία σου στήνουν καρτέρι.

Η υποκρισία και οι δήθεν φιλίες να τελειώνουν.
Είσαι σαν τις κακοτοπιές και τα αγκάθια,
σαν μια απειλή πάνω από το κεφάλι μου.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα
από τη συλλογή Το τραγικό
και το λημέρι των αισθήσεων, 2012

Εύνοια

Μπήκε στη μεγαλειώδη επικράτεια του πάθους./ Καταξιώθηκε στον έρωτα και αγαπήθηκε./ Ρύνοια της έτυχε./ Σε συναρπαστικούς κόσμους πέρασε./ Τη συγκλόνισε υπέρτατη μυσταγωγία./ Τα υπέροχα από εδώ ξεκίνησαν: ότι αγαπήθηκε.// ........................................................................ Αλεξάνδρα Μπακονίκα από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα, 2021

Στην αγορά

(photo by tokidokikashikoi)

Περπάτησα μαζί της μέχρι το κοσμηματοπωλείο της
στην πλατεία Άθωνος.
Και στην αγορά Μοδιάνο και στο Καπάνι
που περάσαμε, κάποιοι πωλητές
με ασυγκράτητο λίγωμα στη φωνή τους
την πείραξαν.
«Μαγεύτρα είσαι, χαλνάς, κομματιάζεις κόσμο»
ένας από τους πρώτους της φώναξε.
Έφαγε τη ζωή με το κουτάλι,
μέστωσε στην ηλικία,
και απ' όπου περάσει, αυτό το λίγωμα
στη φωνή των ανδρών σαν αύρα την ακολουθεί.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα
από τη συλλογή Πεδίο πόθου, 2005