(έργο του Ντίνου Παπασπύρου)Ό, τι κι αν οδήγησες,
βέσπα, κοινό αυτοκίνητο, και τώρα τζιπ,
το πρόσφατο απόκτημά σου -
κατοχυρώνονται, γίνονται φετίχ για μένα.
Τα τζιπ που κυκλοφορούν
και τόσο μοιάζουν με το δικό σου
μου προκαλούν ανασκιρτήματα.
Από μακριά χαϊδεύω τις λαμαρίνες τους,
το σκαλοπατάκι της πόρτας και τα χοντρά λάστιχα.
Ο φετιχισμός με κατέλαβε και συνυπάρχουμε,
καταθρονιάστηκε μέσα μου.
Τέτοιες μυσταγωγίες δεν διανοούμαι να καταπνίξω.
Αλεξάνδρα Μπακονίκα
από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας, 2000
Αναρτήσεις
11 σχόλια:
Ομολογώ ότι είμαι κι εγώ φετιχιστής. Ξεκίνησα από τα νυχάκια της, τα δαχτυλάκια και τις παλαμίτσες της, φυσικά τα ματάκια της, τη λακουβίτσα στον λαιμό της, τα γονατάκια της, και συνεχίζω με την τσαντούλα και το ρολογάκι της. Για να μην πω για το γελάκι της και τα ναζάκια της, για όταν αστράφτουν με θυμό τα ματάκια της. Όλα της μου αρέσουν, είναι σοβαρό, γιατρέ μου;
Εντελώς και ολοκληρωτικά, ποιοητή μας. Συστήνω τουλάχιστον τρεις δόσεις ημερησίως, αν όχι περισσότερες.
(όχι) περαστικά!
Σχετικά με το θέμα Τόλη μου, θα πω ότι το φετίχ του Πεντζίκη ( το ξέρω από έγκυρη πηγή), όταν σπούδαζε στο Βέλγιο και τον έζωναν οι μοναξιές χωρίς ερωτική σύντροφο, ήταν μια γυναικεία γόβα...από αυτήν έπαιρνε τη "δόση " του.
Αλεξάνδρα το ξέρω για την γόβα, τη έχει μάλιστα αποθανατίσει ζωγραφικά.
Ε, κάπως έπρεπε να σε βγάλω στην επιφάνεια από το ερημητήριό σου, Αγγελικούλα μου. Τρεις δόσεις ημερησίως είπες; Εντάξει, ευχαριστώ.
Όσο πιο θρησκευόμενος, τόσο και πιο παράξενος είναι κανείς, Αλεξάνδρα και Ντίνο. Συμπαθητικά παράξενος όμως ήταν ο Πεντζίκης. Όταν τον συναντούσα σε προθάλαμο λογοτεχνικών εκδηλώσεων, μου έλεγε ελαφρά σόκιν ανέκδοτα.
Τώρα το μαθαίνω από σένα Ντίνο ότι είχε αποθανατίσει τη γόβα ζωγραφικά..
Συμφωνώ Τόλη...νομίζω ότι ο Πεντζίκης στράφηκε τόσο πολύ προς τη θρησκεία για να βρει αποκούμπι από τα απανωτά ερωτικά αδιέξοδα που είχε με τις γυναίκες.
E, λογικό είναι, Αλεξάνδρα μου, όταν απογοητεύεσαι από τη μια θρησκεία, στρέφεσαι σε κάποια άλλη. Εγώ παραμένω πιστός στις γυναίκες. Και τα αδιέξοδα, αδιέξοδα.
Εγώ προτιμώ για φετίχ εκείνο που κατεβαίνει στην άλλη ζωγραφιά που σου έστειλα, χα, χα, χα....
Ντίνο μου, επειδή αυτή η ιστορία με τα φετίχ δεν τελειώνει τόσο εύκολα, για διάβασε το επόμενο ποίημα της Αλεξάνδρας από την επόμενη της συλλογή.
Και ... καλό ξημέρωμα.
Δημοσίευση σχολίου