Το φως του απογεύματος

Καθόταν στο διπλανό τραπέζι,
είχε δική του παρέα κι όμως κάθε τόσο
γύριζε να με κοιτάξει,
με έψαχνε με τα μάτια.
Πριν καθήσει απέναντί μου
υπήρχε το νωχελικό φως του απογεύματος
που έλουζε τα τραπέζια,
τα καθαρά τραπεζομάντιλα
και πιο πέρα τις πέτρες και τα δέντρα.
Μα πριν συμβούν όλα αυτά
ήμουν βυθισμένη σε μια απέραντη νωχέλεια,
σε μια απέραντη ηρεμία
που προδιέθετε και προετοίμαζε
μια τέτοια απόλαυση :
μέσα στο εξαίσιο φως
ένας άνδρας να με κοιτάζει.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα
από την ανθολογία Το θηλυκό πρόσωπο
της ποίησης στη Θεσσαλονίκη, 2007