Τρωκτικά παιχνίδια

Είχε εξοικειωθεί, σχεδόν έπαιζε, με τα τρωκτικά της ψυχής της. Καθόταν σε μια γωνιά της αγωνίας της και τα καλούσε με τα μικρά τους ονόματα : αν, μήπως, γιατί, πότε, πού, εφόσον, μα, ίσως. Εκείνα γυρόφερναν μέσα της και κάποτε ανέβαιναν ως το λαιμό. «Δεν γίνονται φίλοι», μονολογούσε θυμωμένη, «γίνονται θηρία εκεί που δεν το περιμένεις». Την άλλη μέρα όμως πάλι παιχνίδια με τις μνήμες, με παραμύθια και με αλλαγές ρόλων και χρόνων.Ένα βράδυ, που είχε άπλετο φως αλήθειας, τα τρωκτικά ροκάνισαν όλα το ψέμα της ζωής της. Έμειναν μόνο κάτι σκιές στερεές από πείσμα, που μέσα στο καταχείμωνο ανθίζουν ακόμη απορίες. 

Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Ακοιμήτων, 2015

Ανατροφή ονείρων

Στις μικρές νύχτες
συχνά τα νεογέννητα όνειρα με ξυπνάνε
πεινασμένα για τρυφερό σκοτάδι.
Τους δίνω φρέσκο παρελθόν
με όλες τις ουσίες αυταπάτης.
Το πρωί σκορπίζουν σε λόγια και σ' ελπίδες.
Κι εγώ βγαίνω στις ανάγκες
πεινασμένος γι' αδιάψευστο φως.
Άλλοι το λένε αγάπη
γιατί εμπιστεύεται το μέλλον.

Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Χωρίς εδώ, 2011

Σώμα σε αναμονή

Άργησε ν' αγκαλιάσει από χαρά και να πονέσει από αγάπη. Έμεινε αμάθητος στο βάθος. Παρατηρεί σκιές και μετράει φοβισμένα τα βήματα του χορού και τις ώρες της νύχτας. Βάζει τις λέξεις σε σειρά ανάγκης και κρατάειτ το σώμα του διαρκώς σε αναμονή. Κινείται μόνο στην άκρη των νερών και των τραγουδιών. Σε κατάσταση θαυμασμού και απειλής απέναντι στα άλλα σώματα, στα δέντρα, στα ζώα και στη θάλασσα, κερδίζει στημένα παιχνίδια θάρρους. Άργησε να πονέσει από αγάπη και ν' αγκαλιάσει από χαρά.

Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Ακοιμήτων, 2015

Λάθος ορισμός

Δοκίμασε να λύσει σταυρόλεξα στον ύπνο του. Σε τρισδιάστατες λέξεις χώρεσε καταιγίδες κι ολόσωμα χάδια. Κάποτε μπλέχτηκε σε αινίγματα κι έγειρε κατάκοπος σε απορίες. Όταν ξύπνησε, θυμήθηκε μόνο πως όλη νύχτα πάλευε να περάσει στα όνειρά της. 

Διονύσης Καρατζάς
απο τη συλλογή Ακοιμήτων, 2015

Μυστική γλώσσα

Όταν θέλει να μιλήσει,
ανοίγει δυνατά τα μάτια του.
Μέσα τους φτερουγίζουν τα νοήματα.
Όσοι διαβάζουν τα νερά και τη φωτιά,
τον καταλαβαίνουν
και του κάνουν χώρο στην καρδιά τους.
Όταν όμως δακρύζει,
θολώνει ο καθρέφτης της ψυχής του
και δεν ξεχωρίζουν τα όνειρα από τους εφιάλτες.
Λάμπει τότε και σβήνει μόνος
με βλέμμα ραγισμένο.

Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Ταξίδια εσωτερικού, 2009

Ο πατέρας μου

π

Ο πατέρας μου πέθανε όταν οι νεκροθάφτες απεργούσαν. Μάταια τον περίμεναν η μάνα μου κι ο αδερφός μου στον βαθύ κάμπο των σκιών. Μαραίνονταν στον πόνο και στις προσευχές. Όταν άκουγαν πέταγμα πουλιών, έτρεχαν στα δέντρα μήπως κατέβει από τις ρίζες. Στη συννεφιά άνοιγαν λαγούμια μήπως έρθει από τη βροχή. Κι ας μην ταξίδεψε ποτέ του σε νερά. Κι ας απόφευγε τα σκοτάδια και τα παραμύθια. Ίσως μπέρδεψε τις σκάλες κι ανέβηκε σε κήπο. Πάντα αποζητούσε τις γιορτές για ν' αναστενάζει ανοιξιάτικα (οι άλλοι έλεγαν πως του άρεσαν τ' αστεία). Ίσως πάλι καθυστέρησε για ν' αφήσει το σπίτι καθαρό, καμαρώνοντας στους γείτονες για τη νοικοκυροσύνη του. Τέσσερις μέρες κράτησε η απεργία. Την πέμπτη μέρα το μεσημέρι ο πατερας μου δροσερός πέρασε κάτω αδιαμαρτύρητα. 

Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Ακοιμήτων, 2015

Πρώτη ανάγνωση

Από ήτα σε ήττα έγινα φωνήεν μακρύ και δασύ, κατά τη γραμματική της αγάπης, καμάρα στα μικρά και γέφυρα στα κεφαλαία. Έτσι περνάω στα βαθιά και γέρνω στα χαμένα. Με ήταν αρχίζω την ημέρα, με ήττα χωράω στη μνήμη. Και όποτε θέλω όνειρα, μεταβάλλομαι σε δίχρονο γιώτα. Στον κάτω χρόνο πλένομαι, στον μέσα χρόνο αληθεύω. Τα άλλα φωνήεντα τα έχω έτοιμα για κάθε ξαφνικό: α για τη χαρά, ε για κάλεσμα, ο για βλέμμα, ω για θαύματα και υ για πάθος και σιωπή. 

Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Ακοιμήτων, 2015

Εσπερινό

Όταν φεύγει η μέρα,
τα πουλιά αφήνουν τους ανέμους
και διαλέγουν δέντρο αγκαλιά.
Εκεί σχεδιάζουν τις θάλασσες
που δεν πρόλαβαν να χορτάσουν.
Εκεί πλέκουν τα τραγούδια τους
με μυστικά φιλιά.
Εσύ;

Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Ταξίδια εσωτερικού, 2009

Βραδινό ρούχο

Για τις νύχτες έραψε βροχή,
μ' άσπρη κλωστή κεντώντας αστραπές.
Έχει κι άλλα φορέματα,
αφόρετα από τα χρόνια των ονείρων:
το θαλασσί με λυμένους τους ανέμους
για εκδρομές έξω από τους χάρτες,
το τριανταφυλλί με τα φτερά στους ώμους,
που δεν άντεξε την αγκαλιά,
υπ κόκκινο εφαρμοστό με τους γκρεμούς
και το άλλο, το φαρδύ σταχτί
που χωρούσε μοναξιές.
Όποτε βρέχει, τη θυμάμαι ν' αστράφτει. 


Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Πρόβα εαυτού, 2019

Αιώνες τώρα ζητάω του Θεού ...

       ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ ζητάω του Θεού να μου δώσει δικαίωμα φωτός, να μπορώ δηλαδή άφοβα να πηγαινοέρχομαι στις ηλικίες των ανθέων. Έχει λόγους να με κρατάει σε αβεβαιότητα, λέει. Και επιμένει ότι χρειάζομαι ακόμη να λογαριάζω τις ομορφιές με ενοχές, για να ελευθερωθώ κάποτε από την ιδέα της αθανασίας και να πιστέψω στη δύναμη της προσωρινότητάς μου.
        Γυρίζω λοιπόν τον κόσμο κι όπου βρω δάκρυ, εκεί ραγίζω για να περάσει μέσα μου η ευωδία του πάθους. Έχω ήδη πειστεί για την αξία του ελάχιστου. Άλλωστε, το ελάχιστο - σπόρος, σπέρμα, σταγόνα, λέξη - παράγει το μέγιστο, ζωή και θάνατο.

Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Χωρίς εδώ, 2011

Φωτογραφία

Ακίνητη μείνε με χαμόγελο ημέρας
κοιτώντας ευθεία στην καρδιά μου.
Εγώ θα έχω τον νου μου στο όνειρο
μην πάρει φως και γίνει χρόνος
και χαθείς.

Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Ταξίδια εσωτερικού, 2009

Άγγελος υπήκοος

Υπήρξα αυτοφυής άγγελος
επί βασιλείας του Νερού.
Ακόμη θυμάμαι τη μάνα μου στην αυλή,
που έβγαζε τις φωνές της τρυφερές
να μην εμποδίζω με όνειρα
τη ροή των δακρύων,του ιδρώτα
και των ποτιστικών υδάτων.
Επί βασιλείας του Χώματος
η μάνα μου έφυγε βαθιά
κι εγώ άλλαξα ιθαγένεια.
Έγινα υπήκοος των πουλιών.
Έκτοτε,
αυτοβούλως κρατώντας τον ρόλο του αγγέλου,
σηκώνω τα σκοτεινά και τα κρυφά
σε ύψος προσευχής.

Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Ταξίδια εσωτερικού, 2009

Κι ας σ' έχω βρει

Σε άκουσα να λούζεσαι νύχτα.
Κατέβηκα ποτάμι να σε ψάξω
κι ας σ' έχω βρει. 
Την άλλη μέρα η θάλασσα μοσχοβολούσε. 


Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Πρόβα εαυτού, 2019

Nύχτα άνευ όρων

Έπιασα τη νύχτα από ψηλά
και κατέβαινα το σκοτάδι αμέριμνος.

Πρόσεξε, μου είπες,
η νύχτα μοιάζει με παιχνίδι κι εκδρομή.
Εσύ όμως να 'σαι πάντα έτοιμος
γι' αγάπη και για πόνο.
Πάρε, λοιπόν, απ' την αρχή τη νύχτα
με πάθος και μ' αλήθεια
κι όπου σε βγάλει, σε πατρίδα ή σε ξενιτιά.

Κι εγώ σε ακολούθησα.

Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Χωρίς εδώ, 2011

Οι λέξεις

Τις λέξεις όσο παλιώνουν,
να τις ρίχνετε στα ποιήματα.
Μέσα σ' αυτά θα ξαναβρούν την αλήθεια
και τη λάμψη τους.
Αν όμως σας πέφτει μακριά η ποίηση,
να τις κρατάτε σε βαθιά σιωπή
και σε υγρασία σώματος.
Να προσέχετε να βρίσκονται διαρκώς
κοντά σε παιδιά, σε φωτιά και σε έρωτα.
Προπάντων να τις συντηρείτε σε κατάσταση γραφής.

Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Ταξίδια εσωτερικού, 2009

Αυτό το δέντρο

Αυτό το δέντρο έχει έναν άνεμο ωραίο στις ρίζες

κι έχει ονόματα νερών,

κλαριά και φύλλα,

ονόματα κοριτσιών και αγοριών

ονόματα σωμάτων.

Αυτό το δέντρο ανοίγει κάθε πρωί

όταν τα παιδιά καθαρίζουν τα όνειρα στους δρόμους

με τα παιχνίδια της βροχής

που τρέφει τις μέρες,

κι εγώ σκέφτομαι μάτια και θάλασσες -

ανάμεσά τους περνάει ο Θεός

όμορφο παιδί

χαράζοντας τους χρόνους

με το μικρό του δάχτυλο, τον Έρωτα.

Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Χρώματα φωνήεντα, 1986

Ο εμπρηστής

Στο δάσος με τις σκιές μόνος του πήγε.
Από περιέργεια πενίας κινήθηκε,
καθότι ήταν ορφανός αγάπης.
Όταν τον συνέλαβαν για εμπρησμό,
ομολόγησε μόνο την άγνοια του κινδύνου.

Οι φλόγες είχαν ανάψει μέσα μου
και το φως τους ήθελα για να θυμάμαι,
υποστήριξε.

Αργότερα, τον άφησαν ελεύθερο
με τον όρο να φέρει διαρκώς μαζί του λήθη.
Γιατί, του υπενθύμισαν, η αλήθεια καίει.

Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Χωρίς εδώ, 2011

Με τα χρόνια απόκτησα την τάση ...

Με τα χρόνια απόκτησα την τάση να συλλέγω πολύτιμους ιριδισμούς παντός σώματος και αίματος.
Χτες μόλις, βγήκα στη νύχτα από τη μεριά του θάρρους. Πάλι βρήκα μέσα στα νερά από σπασμένα νοήματα τον εαυτό μου όρθιο να πλέκει λουλούδια και πουλιά. Και προχτές, θυμάμαι, τον βρήκα στα ίδια νερά από σπασμένα νοήματα, όρθιο να ξεπλέκει χώματα και ανέμους.
Κάθε φορά, όμως, που αλλάζουν οι λέξεις δέρμα, δεν ξέρω πώς να νιώθω: να αρχίζω ή να τελειώνω σε ακέραιη σιωπή; Οι άλλοι, μονόχρωμοι, παρακολουθούν από μισάνοιχτές αγάπες πόσο εύκολα μπαινοβγαίνω στον θάνατο. Κι ας φοβάμαι.

Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Χωρίς εδώ, 2011

Το μπαλόνι

Από σύννεφο πιάστηκα
να μετρήσω τον χρόνο μου.
Εσύ, Έλλη, κρατώντας τον άνεμο, 
με έπαιζες σαν το μπαλόνι 
στην αυλή της χαράς σου.
Ανέβαζες τους φόβους μου σ' ασπρόμαυρες απορίες
και μαζί με ήθελες στα χρώματα
της πρώτης ομορφιάς σου. 
Και με τραβούσες σ' ανήλικα μέρη 
εκεί που φτάνουν τα πουλιά
κι εκεί που ξημερώνουν τα νερά,
ώσπου πέσαμε σ' αληθινό βλέμμα. 
Από όνειρο ήρθα και σ' όνειρο με βρήκες. 


Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Πρόβα εαυτού, 2019

Για το καλό του πόνου

Στον τόπο μου
τα δέντρα τα κλαδεύουν μέχρι να πονέσουν.
Έτσι, λένε, 
αγαπούν πιο πολύ τις ρίζες τους
και φτάνουν σε βαθύτερο ουρανό. 
Και τα πουλιά, 
που ζουν από αλήθεια,
φωλιάζουν στα αγκάθια. 
Ξέρουν πως δίχως πόνο δεν βρίσκουν την αγάπη.
Και περιμένουν. 


Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Πρόβα εαυτού, 2019