Χτες μόλις, βγήκα στη νύχτα από τη μεριά του θάρρους. Πάλι βρήκα μέσα στα νερά από σπασμένα νοήματα τον εαυτό μου όρθιο να πλέκει λουλούδια και πουλιά. Και προχτές, θυμάμαι, τον βρήκα στα ίδια νερά από σπασμένα νοήματα, όρθιο να ξεπλέκει χώματα και ανέμους.
Κάθε φορά, όμως, που αλλάζουν οι λέξεις δέρμα, δεν ξέρω πώς να νιώθω: να αρχίζω ή να τελειώνω σε ακέραιη σιωπή; Οι άλλοι, μονόχρωμοι, παρακολουθούν από μισάνοιχτές αγάπες πόσο εύκολα μπαινοβγαίνω στον θάνατο. Κι ας φοβάμαι.
Διονύσης Καρατζάς
από τη συλλογή Χωρίς εδώ, 2011
6 σχόλια:
κι ας φοβάμαι....
θεωρω πως οι απ έξω.. τρέμουν περισσότερο απ εμάς ...
εμείς σαν παιχνιδι ισως.. σαν συνήθεια ίσως.... εθισμός μονο μην γίνει...
αχ συγχωρεστε με αν βλεπω παντα
σε /απο λαθος μεριες.... το εχω αυτο το κουσουρι..:)))
αγαπητε Τολη καλο μας απογευμα με φιλια πολλαααααααα..
Aγαπημένε μας Poet, σ'ευχαριστώ που μας φέρνεις σ'επαφή με την υπέροχη νέα ποίηση.
Να 'σαι πάντα καλά.
Δεν υπάρχουν λάθος μεριές, Εύη μου. Εσύ συνεισφέρεις τη δική σου οπτική και πολύ καλά κάνεις. Πολυφωνία, πολυχρωμία, ελευθερία.
Καλό απόγευμα, γλυκιά μου.
Yπέροχη νέα ποίηση σαν το παλιό καλό κρασί, Χρωματιστή μου. Το θέμα είναι να τη χαιρόμαστε όλοι.
Σε ευχαριστώ, καλό απόγευμα.
Σαν ύμνος σε ένα αιώνιο αγώνα που πάντα κερδίζει γιατί δεν φοβάται να πιστέψει πως αν σήμερα ξεπλέκει χώματα αύριο θα πλέκει λουλουδια.
υπέροχα αισιόδοξο
τέτοιες "πολύχρωμες τάσεις" τις έχουμε αληθινά ανάγκη
Συμφωνώ απόλυτα, γλυκιά μου Φωτεινή. Και χαίρομαι που δικαιώνεις το όνομά σου.
Καλή σου μέρα.
Δημοσίευση σχολίου