Εξ αδιαιρέτου

Τα σπίτια δε γερνούν
εκδικούνται
απλώνουν τα σκελετωμένα τους δάχτυλα
και στοιχειώνουν τον ύπνο μας.
Ξεπηδούν μέσα από τα χαλάσματα
τα ανίσκιωτα όνειρα των παιδιών
που γίναντε τώρα κληρονόμοι
και δεν νοιάζονται πια
για τα δέντρα στην αυλή,
το ραγισμένο πιάτο στον νεροχύτη,
την παλιά φωτογραφία στο σαλόνι

των παιδιών που γίνανε τώρα κληρονόμοι
και εκτελεστές της διαθήκης
που θα μοιράζει εσαεί
αναμνήσεις, γέλιο, κλάματα, πληγές ανοιχτές,
αγκαλιές, φιλιά, δάκρυα

εξ αδιαιρέτου.


Χάρης Μιχαλόπουλος
από τη συλλογή Δεν έρχονται, 2015