Δεν έρχονται

Δεν έρχονται.
Τις νύχτες, λέω, δεν
έρχονται. Ούτε στα όνειρα.
Το ξύλινο πάτωμα και
η παλιά σκάλα δεν τρίζουν.
Ο αέρας είναι που χτυπά τα παντζούρια.
όχι χέρι αγαπημένο.
Το σπίτι άδειο. Άδεια
η μοναξιά υπακούει
κι απόψε στο ξεχαρβαλωμένο συντακτικό της.

Στερείται ευκτικής ο πόνος.

Δεν έρχονται.
Τις νύχτες, λέω, δεν έρχονται.
Δεν μας μιλούν. Τι έμεινε να πουν;
Δεν κινούν στο πέρασμά τους τις κουρτίνες.
Δεν στέκονται πίσω από πόρτες κλειστές.
Δε μας χαϊδεύουν στο μέτωπο
όταν αποκοιμιόμαστε στον καναπέ
και η τηλεόραση μένει ανοιχτή.
Δεν τσιμπολογούν από το πιάτο
που από συνήθεια (και κρυφή ελπίδα)
ακουμπάμε παραπανίσιο στο τραπέζί.

Σιχαίνονται τους καθρέφτες.
Κουράστηκαν. Φτάνει πια.
Δεν έρχονται.
Τις νύχτες, λέω, δεν έρχονται
πια

οι αγαπημένοι νεκροί.


Χάρης Μιχαλόπουλος
από τη συλλογή Δες έρχονται, 2015