Ο διάπλους του καθρέφτη

Σύνθεση εικόνας της Μωβ

Είναι πολλά χρόνια τώρα που κρατώ αυτές τις σημειώσεις για ατομική μου αποκλειστικά χρήση. Γι’ αυτό και ελάχιστες από αυτές δημοσιεύτηκαν ίσα με σήμερα. Άλλες αντιπροσωπεύουν σκέψεις μου και συμπεράσματα μιας ολόκληρης ζωής αφιερωμένης στην ποίηση και στη τέχνη με θρησκευτική ευλάβεια, άλλες απηχούν απόψεις που αποθησαύρισα από μελέτες μου και άλλες απλώς τις αντέγραψα και τις μετέφερα αυτούσιες γιατί βρήκα πώς ταίριαζαν απόλυτα με τις δικές μου … Υπάρχουν ακόμα και μερικές άλλες σημειώσεις μου που, καθώς έχουν περάσει τόσα χρόνια, δεν είμαι βέβαιος ότι μου ανήκουν εξ ολοκλήρου. Δεν νομίζω ότι αυτό έχει καμιά σημασία αφού θα μπορούσαν να είναι και δικές μου, αλλά να διαφέρουν μόνον ως προς τον τρόπο έκφρασής τους…. Είμαστε όλοι , όπως φαίνεται, συγκοινωνούντα δοχεία κι έτσι επιβεβαιώνεται αυτό που είπε ο Reverdy, ότι «δεν παίρνει ποτέ κανείς από έναν άλλο συγγραφέα παρά μόνο ό, τι ήδη του ανήκει».

από τον πρόλογο του Τάκη Βαρβιτσιώτη στο βιβλίο του Ο διάπλους του καθρέφτη, Σημειώσεις για την ποίηση, 2008

Θεωρώ αυτές τις σημειώσεις εξαιρετικά σημαντικές και πολύτιμες. Για όλους εμάς, τα ισόβια μαθητούδια της ποίησης, αλλά και για τους άλλους φίλους της. Θα παραθέτω λοιπόν επιλεγμένα αποσπάσματα από το βιβλίο, αρχίζοντας σήμερα και, πιστεύω, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Ίσως έτσι εμείς συνειδητοποιήσουμε καλύτερα ποιοι είμαστε και τι είναι αυτό που μας συμβαίνει και οι άλλοι το μυστήριο και το θαύμα του ποιητικού φαινομένου.

Τι είναι ένα ποίημα; Το αίμα σου πού αστράφτει συμπυκνωμένο σε μια λέξη. Και τι σημαίνει να είσαι ποιητής; Σημαίνει, πριν απ’ όλα, να αγαπάς ολοένα και πιο πολύ, ξεπερνώντας τον εαυτό σου. Να είσαι αδιάκοπα ερωτευμένος με όλα τα πράγματα κι ακόμα να είσαι η άκρα ταπεινοφροσύνη.

Η καταγωγή της ποίησης βρίσκεται πριν απ’ όλους τους καιρούς και θα τελειώσει ύστερα απ’ αυτούς.

Στην τέχνη δεν υπάρχουν σχολές. Υπάρχει καλή και κακή τέχνη.

Αντιγράφω από τον Vicente Huidobro. «Όλη η ιστορία της τέχνης δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ιστορία της εξέλιξης από τον άνθρωπο-καθρέφτη προς τον άνθρωπο-θεό. Ο καλλιτέχνης, δημιουργός απόλυτος, ένας μικρός θεός».

Το έργο τέχνης, και βέβαια το ποίημα, είναι όπως ένας κεραυνοβόλος έρωτας. Πρέπει να γοητεύει ή μάλλον να συγκλονίζει, να σε κάνει να παραλύεις από την πρώτη στιγμή. Αν δεν συμβαίνει αυτό, όλες οι κριτικές και οι εξηγήσεις δεν έχουν καμιά σημασία και δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα.

Υπάρχει ένα πέπλο που καλύπτει τον κόσμο και που μπορεί να ανασύρει μονάχα ο ποιητής για να μας δείξει την ομορφιά που κρύβεται πίσω του.

Τι σκοτεινός θα ήταν ο κόσμος αν δεν υπήρχαν η ποίηση, ο έρωτας, τα παραμύθια, οι νεράιδες, τα παιδιά!