Φαίη

Σύνθεση εικόνας της Μωβ

Τόσο ωραίο ορεινό μπαλκόνι,
να κοιτάει τον κάμπο και τη χαράδρα,
πώς δεν το αξιοποιήσατε τουριστικά,
ρώτησε ρουφώντας τον καφέ
και γέρνοντας την κόμη στο αεράκι.
Νice, nice, απάντησε στην τωρινή λίνγκουα φράνκα
ένα ζευγάρι Ελβετών
που είχε ανακαλύψει το τοπίο εδώ και χρόνια.
Κάνουν ενέργειες, ο δήμος τώρα πήρε μπρος,
φλυαρούσε η Φαίη κι έδινε εξηγήσεις.
Ήταν χαρούμενη η Φαίη,
όπως οφείλει να είναι η Φαίη στα δεκαεννιά
έστω και με τσεμπεράκι στο κεφάλι
αισιόδοξη για την επόμενη εξεταστική στη Νομική της
όμως εσείς εκεί στο Μεμόριαλ
που μάθατε τυχαία αυτή την ασήμαντη κωμόπολη
τούτης της μικρής χώρας
μέσα από φωτογραφίες εσωτερικών οργάνων
πώς, αφού δεν αποτρέπετε τίποτα σημαντικό,
πώς μπορέσατε να στείλετε τόσο ψυχρά και ανενδοίαστα
την ετυμηγορία σας;

Φυσούσε ένας αέρας.
Περνούσε σαν κινηματογραφική ταινία κι έτρεχε.
Σκισμένο χώμα, ηλιοβασίλεμα –έτρεχε έτρεχε-
μοιρολογούσαν οι γριές
τραχιά βουνά σκαμμένα πρόσωπα
–σαν αέρας, ταινία σε fast forward έτρεχε-
βροχές και χιόνια ως τη Γερμανία έφθανε
πλησίαζε την Ισπανία ονειρευόταν πτήση υπερατλαντική
μοιρολογούσαν οι γριές
κι η Φαίη με το νυφικό και στεφανάκι στα μαλλιά
έφευγε σαν ταινία κι έφεγγε
στην Αριστοτέλους σταμάτησε
τίτλοι του τέλους.
Σαν σουρουπώνει
τώρα θα ξέρεις
τι είναι το φως
που από την παραλία ως το campus
ρόδινη γάζα
αντανακλά στις τζαμαρίες
γίνεται σταλαξιά μελαγχολίας στα φοιτητικά μάτια
και σημαίνει ενός λεπτού σιγή
μισό λεπτό πριν πέσει η νύχτα.

Κυριακή Αδαλόγλου
δημοσιεύτηκε στο περ. Εντευκτήριο,
τεύχ. 80, Ιαν. - Μάρτ. 2008
στην ενότητα Θνητές