Μια υδρορρόη παραληρεί

(Mariusz Lewandowski, Girl in the rain)

Η βροχή κρεμάστηκε
στο λαιμό της βεράντας
αδιέξοδη επίκληση
στη ρευστότητα που την περιέχει.
Μια υδρορρόη παραληρεί.
Μια χύτρα εκπέμπει σήμα κινδύνου.

Πάψε
η βροχή έχει τη λογική της
υπακούει σε ρυθμούς μυστικούς
και απαράγραπτους
γλαφυρή πονετική περιπαθής.
Έχει την αισθητική της
μια ανεπίκαιρη επικαιρότητα
την οδηγεί ενίοτε σ' εξέγερση
κι ας ξέρει, όπως ο φυλακισμένος
το αποτέλεσμα της στάσης του.
Εμένα είναι φίλη μου η βροχή
με αντιγράφει και τη μιμούμαι
στη διαλεκτική της σημασία.
Εμένα με γνωρίζει η βροχή
έχουμε μια κοινή αδυναμία
και μια αυτονόητη λύπη.

Έλλη Γιαννοπούλου
από τη συλλογή Πήλινο σώμα, 1998
Συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα, 2011

Ποιητής

(Henriette Browne, 'A Girl Writing')

Γράφω ποιήματα,
άρρητα ρήματα,
για τους πολλούς.
Γύρω μου θαύματα
κι εγώ οράματα
με τους τυφλούς.

Γράφω ποιήματα
πέφτω στα σύρματα
σαν το πουλί.
Με το δοξάρι μου
μετρώ τα θάρρη μου,
παλιό βιολί.

Μ' όλα τα κύματα
στέλνω μηνύματα
κάποιος πονά
και τα ποιήματα
παραποιήματα
στα σκοτεινά.

Κόσμος πορεύεται
πόνος γιατρεύεται
καιρός περνά.
Κι εγώ διλήμματα
και διαβήματα
στο πουθενά.

Γράφω ποιήματα
- χειροκροτήματα
δεν θ' αξιωθώ.
Γράφω για μένα,
γράφω για σένα,
για να σωθώ.

Έλλη Γιαννοπούλου
από τη συλλογή Μη ρωτήσεις γιατί βρέχει, 2004
Συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα, 2011

Αποστήθιση ονείρου

Πιο ζωντανό κι από ζωντανό εκείνο το όνειρο

που σ' έφερε στον ύπνο μου αύτανδρο.

Μάταια πάσχισα να κρατήσω. Άδικα.

Όπως σ' όλη μου τη ζωή προσπάθησα

η πείσμων, το ακατόρθωτο.

Ανώφελη σκιαμαχία αφού στην πόρτα

εμφανίστηκε ο μεγάλος αδελφός

με το δάκτυλο υψωμένο, έτοιμος

να δείξει τον ένοχο.

(το 'χεις ξαναπεί αυτό, πρόσεχε).

Ανώφελη σκιαμαχία με το υπερπέραν.

Και νάμαι τώρα εγώ απ' την πλευρά των ζωντανών

ολομόναχη.

Μη φύγεις, όνειρο ηδονικό, μείνε μαζί μου

τώρα που η μοναξιά είναι όντως

και η απουσία είναι του θανάτου.

Έλλη Γιαννοπούλου
από τη συλλογή Μεθεόρτια της λύπης, 2008

Η απουσία

(Karakatsani Vasiliki, Receiver)

Η απουσία είναι παντού, δεν ακούγεται,
κυκλοφορεί στο σπίτι ανυπόδητη,
θωπευτικά με πλήττει
και μου απευθύνεται με άηχα λόγια.
Ένα είδος μονόλογου με χειραγωγεί
όπως το ποντίκι το χέρι του χρήστη
στους μαιάνδρους του υπολογιστή.
Στεφάνια, λιτανείες, αγιασμοί -
των ζωντανών εξιλασμοί -.
Μετενσαρκώσεις, μεταμορφώσεις δεν προσβλέπω
για ό,τι μου παίρνεται πενθώ.
Μαντηλάκια παρηγοριάς θα ξεδιπλωθούν
χέρια ευάγωγα θα απλωθούν
λουλούδια, κυπαρίσσια, θρόες
θα μου συμπαρασταθούν
και ο καιρός θα φτιάξει.
Η απουσία θα εξαερωθεί, θα μείνουν μόνο
τα σταγονίδια του αμετάκλητου.

Έλλη Γιαννοπούλου
από τη συλλογή Μεθεόρτια της λύπης, 2008 - Προς Τέλλον
Συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα, 2011

Η πόλη σου

(Walk on night park by Valery Rybakow)

Η πόλη σου είναι γεμάτη
κήπους και περιφράξεις,
πώς να 'ρθω;
Απ' έξω πουλιά ωδικά κι αγάλματα
αναρριχητικά φυτά αδηφάγα
ζώνουν τους τοίχους που προστατεύουν
τη μοναξιά σου.
Μνήμη αιχμάλωτη
κι ακατοίκητα όνειρα
πώς να 'σαι;

Πριν γίνεις έρημο νησί
και κλειδωμένες πράξεις
είχα φύκια στα μάτια μου
σκοτάδι στα μαλλιά μου.
Η θάλασσα έμπαινε παρείσαχτη
και με ματαίωνε
λείαινε τα χαλίκια που πατούσα
η περπατησιά του ανέμου.
Ποτέ δεν έχασα το στίγμα σου
αλλά προπορευόταν στο σκοτάδι
και δεν μ' άφηνε να δω
φως στα παράθυρά σου.

Κάθε χρόνο ξεκινώ για την πόλη σου
κάθε χρόνο συναντώ τη σκιά σου.
Η πόλη σου είν' ένας μύθος,
κι αν είμαι ένα μεταμφιεσμένο σπουργίτι,
είσαι ένα μεταμφιεσμένο μυστικό.

Έλλη Γιαννοπούλου
από τη συλλογή Ήμουν εκεί, 1981
Συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα, 2011

Αγάπη εσύ

(Sophie Anderson, Love In A Mist)

Σε κάθε ωραίο
σε κάθε γενναίο
σ' ό,τι ευωδιάζει
αναπνέει και ζει
Αγάπη εσύ.

Σε όλα τα πρέπει
στ' απαγορευμένα
σ' ό,τι υπακούει
κι επαναστατεί
Αγάπη εσύ.

Κι αν είμαι ο θόρυβος είσαι η γαλήνη
κι αν είμαι το πάθος είσαι η στοργή
γιατί σ' όλα μέσα, επιφάνεια και βάθος
και τώρα και πάντα, Αγάπη εσύ.

Υπάρχεις για μένα,
υπάρχω για σένα
κι ας κρύβεσαι ακόμα
κι ας λένε σιωπή
Αγάπη εσύ.

Έλλη Γιαννοπούλου
από τη συλλογή Η αγάπη είναι μια στοργή, 2010

Δικό μου ή ξένο

(Born to Fly by  Vladimir Kush)

Πώς να σε πω σκοτάδι ή φως
κάλεσμα τ' ουρανού ή άβυσσο.

Σαν το κερί που ανοίγει δρόμο για τη θάλασσα.
Μέσα απ' τα εμπόδια και τους φράχτες.
Και σαν τη σκόνη που ταξιδεύει αθέατη
σε μια του ήλιου ακτίνα.

Πώς να σε πω ζωή ή θάνατο
πνεύμα αγαθό ή δαίμονα.
Έρχεσαι από το συνωστισμό και φτάνεις πρώτος
φεύγεις και μένει ο ίσκιος σου
σιωπάς κι η μουσική σου δυναμώνει.

Άπιαστο όνειρο πλάσμα ασυνήθιστο.
Πώς να σε πω δικό μου ή ξένο.

Έλλη Γιαννοπούλου
από τη συλλογή Το δίκιο των εντόμων, 1983
Συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα, 2011