Η απουσία είναι παντού, δεν ακούγεται,
κυκλοφορεί στο σπίτι ανυπόδητη,
θωπευτικά με πλήττει
και μου απευθύνεται με άηχα λόγια.
Ένα είδος μονόλογου με χειραγωγεί
όπως το ποντίκι το χέρι του χρήστη
στους μαιάνδρους του υπολογιστή.
Στεφάνια, λιτανείες, αγιασμοί -
των ζωντανών εξιλασμοί -.
Μετενσαρκώσεις, μεταμορφώσεις δεν προσβλέπω
για ό,τι μου παίρνεται πενθώ.
Μαντηλάκια παρηγοριάς θα ξεδιπλωθούν
χέρια ευάγωγα θα απλωθούν
λουλούδια, κυπαρίσσια, θρόες
θα μου συμπαρασταθούν
και ο καιρός θα φτιάξει.
Η απουσία θα εξαερωθεί, θα μείνουν μόνο
τα σταγονίδια του αμετάκλητου.
Έλλη Γιαννοπούλου
από τη συλλογή Μεθεόρτια της λύπης, 2008 - Προς Τέλλον
Συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα, 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου