Η βροχή κρεμάστηκε
στο λαιμό της βεράντας
αδιέξοδη επίκληση
στη ρευστότητα που την περιέχει.
Μια υδρορρόη παραληρεί.
Μια χύτρα εκπέμπει σήμα κινδύνου.
Πάψε
η βροχή έχει τη λογική της
υπακούει σε ρυθμούς μυστικούς
και απαράγραπτους
γλαφυρή πονετική περιπαθής.
Έχει την αισθητική της
μια ανεπίκαιρη επικαιρότητα
την οδηγεί ενίοτε σ' εξέγερση
κι ας ξέρει, όπως ο φυλακισμένος
το αποτέλεσμα της στάσης του.
Εμένα είναι φίλη μου η βροχή
με αντιγράφει και τη μιμούμαι
στη διαλεκτική της σημασία.
Εμένα με γνωρίζει η βροχή
έχουμε μια κοινή αδυναμία
και μια αυτονόητη λύπη.
Έλλη Γιαννοπούλου
από τη συλλογή Πήλινο σώμα, 1998
Συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα, 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου