στον Κώστα
Έγερνε η μέρα αργά αργά
στα δειλινά μας χέρια.
Σπίτια με τοίχους ρόδινους
πόλη μενεξεδένια.
Κεριά που η νύχτα φύσαγε
σβήνονταν ένα ένα.
Σκοτάδι όπου χωνεύονταν
οι πέντε οι σκιές μας.
Φώτα που μόλις φαίνονταν
τρεμόσβηστες φλογίτσες.
Κι όλο πηγαίναμε ψηλά
στου ονείρου τα ουράνια,
κι όλο ψηλά ανεβαίναμε
στων αστεριών τους φάρους.
Μέχρι που πλάι μας έλαμψε
δίσκος πορτοκαλένιος.
Τα χέρια μας απλώναμε
να πιάσουν το φεγγάρι.
Γιώργος Τσιρώνης
από τη συλλογή Κι όμως η ποίηση, 2010
ενότητα Καθεμιά αγάπη
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
Με το τόσο τρυφερό και ρομαντικό αυτό ποίημα, ολοκληρώνεται το αφιέρωμα στον ποιητή Γιώργο Τσιρώνη.
Όμορφο αφιέρωμα.
Σ΄έναν τεχνίτη του λιτού.
Την καλησπέρα μου ποιητή,
και ..
χαίρομαι πολύ που γύρισες..
Καλά το είπες, Ανιρέτα μου, «τεχνίτης του λιτού».
Καλώς σε βρήκα, καλώς σας βρήκα όλους. Σιγά σιγά ξαναμπαίνω στον ρυθμό.
Ανυπόμονα περιμένουμε το φωτεινό πλοηγό της απεραντοσύνης. Ανιρέτα μου φίλη μου καλή, σ' ευχαριστώ. Τόλη μου, μας πας ψηλά, εκεί που ζεις και ανασαίνεις. Σπίτι σου τα λαμπερό γαλάζιο. Κι είναι πρωι...
μαγεία δημιουργείς Γιώργο...
μαγεία δημιουργείς Γιώργο...
Γλυκειά μου Χλόη. Διάβαζω τα τόσα διαφορετικά σου ποιήματα με το βαθύ συναισθημα, τα χρώματα την ανθρωπιά.Αυτο το πολυποίκιλο στη θεματική σου, το καίριο στο αισθηματικό σου βάθος και πάντα ενα σκηνικό που έχει άψογα στηθεί με λίγες λέξεις, δείχνει το μεγάλο σου ταλέντο, το ώριμο βαθύ ποιητικό σου εργο. Χλόη μου περιμένω το επόμενο σου βημα, το επομένο σου ποίημα το επόμενο βιβλίο σου. Και πάντα σε φιλώ μ' όλη μου την αγάπη. Νοιώθω σαν νάσαι δίπλα μου και να μιλάμε....
Δημοσίευση σχολίου