Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

Βίτσα

Μια γκρίζα πέτρα
κι έπειτα κι άλλη.

Η Βίτσα. Παράθυρο
βαρύ, με σκλήθρες.

Μάγουλο μπλαβισμένο
του βουνού.

Ο Παπαφλέσσας στέκει
στου δέντρου τον κορμό.

Τουρίστας επισκέπτης,
πώς να νιώσει;

Κι ούτε στων τοίχων
τα φαντάσματα μιλάει.

Μιλούν
οι πεθαμένοι.

Σερβίρουν
το ζεστό τους αίμα.

Κι όποιος κατάλαβε.

Σφραγίζουνε το στόμα,
τον κοιτούν.

Μέχρι να φύγει.

Γιώργος Τσιρώνης
από τη συλλογή Κι όμως η ποίηση, 2010

2 σχόλια:

Poet είπε...

Θεωρώ ότι το ποίημα αυτό (η ίδια η Βίτσα) είναι συγκλονιστικό στη λιτότητά του, στυν αγριάδα και την περηφάνια του και περίμενα να σχολιαστεί. Δεν πειράζει. Για μένα είναι το μεγαλύτερο ποιητικό επίτευγμα του Γιώργου Τσιρώνη.

Γιώργος Τσιρώνης είπε...

Τόλη μου για μια φορά ακομα, καλέ και γλυκέ μου φίλε, νοιώθω απέραντα ευγνώμων. Να ζήσεις χίλια χρόνια Με τη θέρμη της στοργής σου να μας περιβάλλεις. Κι εμείς να σ΄αγαπάμε και νάμαστε ευγνώμονες.