Κι όμως η ποίηση
δεν είναι αυτό
που φυλακίζουμε
στο άσπρο το χαρτί.
Που βαλσαμώνουμε
σ' ένα βιβλίο.
Δεν είναι ποίηση
οι λέξεις
που έκαμαν φτερά
μες στη σιωπή
και ίπτανται.
Δεν είν' τα λόγια
τα ωραία,
λουλούδια καμωμένα
από χαρτί.
Δεν είναι
τα φανταστικά
πουλιά.
Οι αέρηδες
που των βιβλίων
ξέρουνε τις σελίδες
να γυρνούν
δεν είναι.
Ποίηση είναι η ζωή
που ονειρευόμαστε
ότι ζούμε.
Γιώργος Τσιρώνης
από την ομώνυμη συλλογή, 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
πολύ πολύ μου άρεσε αυτό ..
πολύ.
Τρυφερός, λιτός και πολύ ανθρώπινος στην ποίησή του ο Γιώργος Τσιρώνης!
Αγκαλιάζει σφιχτά τη φωτεινή πλευρά της ζωής, με καρδιά ανοιχτή και βλέμμα καθαρό!
Πολύ όμορφες οι επιλογές σου, Τόλη μου!
Φίλες μου καλές, πόσο σας ευχαριστώ ! Τόλη μου, ευγωμοσύνη. Οι ευχές μου οι θερμές φτάνουν ως εκεί; Σε φιλώ μ΄ολη μου την ύπαρξη.
Είναι Σάββατο απόγευμα και κάνει ζέστη, κάθομαι δίπλα στη μπαλκονόπορτα και ακούω έξω κάποιον να διαλαλεί καρπούζια. Η γειτονιά της Άνω Τούμπας είναι περίπου έρημη, ένα αεράκι αναδεύει τα φύλλα των δέντρων.
Μου αρέσει αυτή η γαλήνη. Ίσως κι αυτή να είναι ποίηση, ποιος ξέρει; Ποιος μπόρεσε ποτέ να δώσει τον ορισμό της;
Γιώργο μου, είσαι πολύ νεότερος από μένα και έχουμε πολλά κοινά. Έτσι εξηγείται η ακαριαία προσέγγισή μας. Βλέπουμε κι οι δύο με θαμπωμένα μάτια κάτι που οι άλλοι θεωρούν κοινό και καθημερινό. Να ένας ακόμη ορισμός της ποίησης. Σας φιλώ και τους τρεις.
Είναι Σάββατο προς Κυριακή μεσα στην μεγαλή ζέστη της ημέρας και της νύχτας. Κι όμως η φλόγα που έρχεται από μεσα μου δεν είναι πια απ΄τη ζέστη. Τα μάτια μου καρφώνονται στην Ανω Τούμπα σ' ένα μπαλκόνι κάποιες της ώρες της πριν. Και συναντώ μιά καρδιά που φτερουγιζει στον ουρανό του απόγευματος. Σαν πέφτει ο ήλιος, τα πουλιά κλεινουνε προς τη γη και συναντιούνται. Για να πετάξουν πάλι πιό ψηλά. Οσο μπορουνε πιο ψηλά. Πριν ν' απλωθεί η γαλανή η θερινή η νύχτα. Σ΄αυτον τον ίδιο ουρανό σκεφτομαι ότι για λίγο, δίπλα σου πέταξα ψηλά. Αραγέ αρκεί ενα ευχαριστώ μοναχα;.
Δημοσίευση σχολίου