Το πορτραίτο της μάνας μου

                                    Οι φωτογραφίες απ' αυτές
                                             οι ξεθωριασμένες αλήθειες.

Μάνα, τι  θέλεις, πες μου, τι; 
Η περασμένη σου μορφή δεν επιστρέφει. 
Ούτε σε μεγεθύνσεις, ούτε σε χρώματα ξένα.

Εσύ αυτή μες στον καιρό. Η Πόντια Ιορδάνα
με τις κουκίδες μιας βασανισμένης εφηβείας. 
Η σύζυγος με τα σπασμένα νεύρα 
και με τους τρεις σου γιους. 
Μόνη διαρκώς το σούρουπο, σκυφτή, 
να αρμαθιάζεις τον καπνό,
τους λογισμούς,
την εγκατάλειψή σου. 

Α! εκείνες οι μακρόσυρτες οι Κυριακές.
Τα όργανα τα θλιβερά της ερημιάς σου!
Και οι φήμες για τον ξενιτεμένο άντρα σου - 
Αρκούν. Λοιπόν, τι θέλεις, μάνα; 

Και στις φωτογραφίες μετανιωμένη πάντα. Δίβουλη. 
Δίχως; καθόλου δάκρυα να κοιτάς τα ήδη τετελεσμένα.


Χρήστος Τουμανίδης
Από το βάθος της αιτίας, ποιήματα (1978-2005)