Albert Camus (ο επαναστατημένος σύντροφός μας)

Κάθε εποχή έχει τα δέντρα της,
τα δικά της τσεκούρια. 
Κάθε χειμώνας κλείνεται σε μιαν άνοιξη. 
Στ' ανεπίδοτα γράμματα, ναι. 
Και η φυγή μας;
Φαίνεται πως είναι ο άλλος ερχομός.
Ο τελικός. 

Όμως η δική σου αιφνίδια φυγή, ακόμα με πληγώνει. 

«Albert!Albert!
Τα μεσημέρια του Οράν, του Παρισιού οι νύχτες
και οι δικές μας Καρυάτιδες ώρες
σε καλούν. Δεν θα 'ρθεις; 

Οι δρόμοι που άνοιξες εσύ, 
οι δρόμοι αυτοί σε πήραν.
Φίδια του πεπρωμένου.
Παγερά ποτάμια, που εκβάλλουν στο σπίτι μου. 

Κάθε πορεία προς τα εμπρός έχει τον θάνατό της, λέω. 
«Έχει το αντίδοτο του θανάτου», φωνάζεις εσύ. 

Ποια εποχή αλήθεια ξημερώνει;

Σε όλους τους τροχαίους θανάτους είσαι παρών. 

Στις σημαίες που ξεδιπλώνονται πάλι είσαι παρών. 
Στις γεμάτες ποίηση αμφιβολίες μας. Albert
θα είσαι πάντοτε παρών. 

Μοναδική, ακραία παρουσία μες στο μέλλον. 


Χρήστος Τουμανίδης
Από το βάθος της αιτίας, ποιήματα (1978-2005)