Καλοκαιρινή σονάτα

Δεν ήταν Κυριακή, όμως εσύ γελούσες.
Όρθια με το μακρύ, διάφανο φουστάνι
                                  στο κατάστρωμα.\
Ζώνη στη μέση σου είχες τον ορίζοντα
και τα βουνά να σείονται στο στέρνο σου.

Ήσουν η κορύφωση των κυμάτων!

«Οι γλάρεοι
                   συναγωνίζονται
τη νεανική σου τόλμη ... », φώναξα !
Με κοίταξες έτσι που, ναι, 
φάνηκε στο βάθος,
μες στην αχλή του πρωινού, ο Πόρος.

Κάτω απ' τα πεύκα μείναμε γυμνοί το μεσημέρι. 


Χρήστος Τουμανίδης
Από το βάθος της αιτίας, ποιήματα 1978-2005)