Ας έχουν άλλοι
μύθους να
προτάξουν
κι αποφθέγματα.
Εμένα
μου ιστόρησαν
το χρόνο
τα βουνά
η μυρωδιά
του θυμαριού
με μύησε
στα όνειρα
κόκκινες φέτες
γης
μου έδινε
η γιαγιά
όταν πεινούσα
κάτω από παλιές
ελιές
μαθήτευσα
τα μεσημέρια.
Έχω στα
χέρια μου
αφή από φτερά
με τη βροχή
να ρίχνει
προκηρύξεις
έμαθα να
συντάσσω γράμματα
να γράφω πάνω
στις πλαγιές
πέρδικες και
κοτσύφια.
Σε πέτρες
να ορθογραφώ
την άνοιξη.
Απρίλιος 2008
Ελένη Μαρινάκη
από τη συλλογή Σε ξένο ουρανό, 2011
3 σχόλια:
Κι εγώ από την άσφαλτο και το μπετόν, πειράζει που λάτρεψα αυτό το ποίημα; Σαν μια πατρίδα που ποτέ δεν γνώρισα.
κόκκινες φέτες
γης
μου έδινε
η γιαγιά
όταν πεινούσα
κάτω από παλιές
ελιές
μαθήτευσα
τα μεσημέρια.
Έχω στα
χέρια μου
αφή από φτερά
Γοητεύτηκα!!!!
φιλιά και στους δύο
Γεια σου, Ελένη. Χαίρομαι. Καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου