Τώρα
μόλις δύσουν τα χρώματα της σκηνής
το προστατευτικό γυαλί θα γίνει θρύψαλα
Τώρα θα κοιτάξεις το πρόσωπο στα μάτια
μιαν εκδοχή του προσώπυ σου
(το φύλλωμα των δέντρων
το δέρμα σου
γυναίκα-δέντρο
θροϊζεις)
φευγαλέα αδιόρατα σήματα
την έφεραν στον ήχο της φωνής σου
έστω μια φορά
την έσχατη
ο άγγελος φόρεσε το χρυσαφένιο δίχτυ
μέθυσε κι αιχμαλώτισε τις μοίρες
έστω μια νύχτα την έσχατη
ένα ζευγάρι μάτια
βλέπουν στον ήχο την εικόνα τους
τότε και τώρα
σαν να στοίχειωσε ο χρόνος
το δωμάτιο - δεν θυμάμαι το χρώμα του -
μίκρυνε πάλι έγινε ένα παλιό
βραχνό ραδιόφωνο
πήρε ρόδινο φως η αίθουσα
θαρρείς υπερκόσμιο
δεν το βλέπουν οι άλλοι
αισθάνονται μόνο την παρουσία του
(μια ελεγεία στο φεγγάρι
βροχή από χρυσές ψηφίδες
στο τετράγωνο παράθυρο)
τώρα θα μιλήσεις
δεν έχεις επιλογή
φεύγει
είδες την παράξενη λάμψη στα μάτια
άκουσες τη δύναμη του μετάλλου
να τραγουδά την επιστροφή
«πάμε κι εμείς στην» ... όχι, εγώ μόνη μου πάω ...
πού;
ένα βελούδινο σύννεφο
αντιστρέφεται τυλίγει τα άστρα
σκοτάδι ρίξε τη γέφυρα
μόνο ένα ρεύμα υπόγειο
στον αέρα σε πάει
σε τροχιά ελλειπτική
δεν έχεις βήματα μόνον παλμούς
δονήσεις κρουστών
ηχοχρώματα της νύχτας
(στο πράσινο της λίμνης
μειλίχιο φως γλιστράς
πάνω στα νούφαρα ο ύπνος της αγάπης)
τώρα η προβολή μια εκδοχής
ενός ματαιωμένου προσώπου
αποχαιρετισμός ενός εγώ
που δεν άνθισε ποτέ
- δεν τόλμησε να ανθίσει ποτέ -
υπάρχουν κάπου μέσα μας
οι αληθινές βεβαιότητες
αυτές που φορούν τη μάσκα
των υποθέσεων του μη πραγματικού
τα αν ... τότε ...
ο τοίχος κινείται
μεγαλώνει
το είδωλο σβήνει τη σκιά του
η πόρτα ανοίγει
Ό άγγελος προπορεύεται με μιαν αγκαλιά
φθινοπωρινά χρυσάνθεμα
εσύ με τα χέια αδειανά
έτοιμη να το βάλεις πάλι στα πόδια
ενώ μια μεταξένια ανάμνηση
αλλοτινού ονείρου
περνά ανέπαφη το σύνορα του τώρα
διάφανα λόγια από το βλέμμα δραπετεύουν
Βικτωρία Καπλάνη
από τη συλλογή Λευκές συνομιλίες, 2010
Ενότητα : Λευκές συνομιλίες ΙΙ (2006)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου