Ο δρόμος

Είναι η αλήθεια του κόσμου, η αλήθεια μας;...
Μακρινές σιωπές. Σιωπές αέναες.
Κάθε βήμα, μια καινούργια αρχή. Ατελείωτοι ορίζοντες.
Η νύχτα κατεβαίνει, μας σκεπάζει με τα πέπλα της.
Προχωράμε με το φως των αστεριών. Ο κάμπος, γύρω,
ένα πέλαγος από μαύρο βελούδο.


Ακόμα μια μέρα στο δρόμο.
Το ταξίδι είναι ο προορισμός μας.
Αυτοκίνητα λιγοστά, πεζός κανείς. Αρχίζει να βρέχει.
Η βροχή δυναμώνει, μας μουσκεύει μέχρι το κόκκαλο.
Μακρινά αγριοπερίστερα σηκώνονται, διαλαλούν το μούχρωμα.


Σε μια στροφή του δρόμου, ένα μικρό χωριό, ξαφνικά,
ισορροπώντας στην πλαγιά του βουνού, ανάμεσα στα δέντρα.
Ευκαιρία για μια γρήγορη στάση, στο καφενείο.
Λιγοστές κουβέντες. Ο δρόμος έχει γίνει η μόνη μας πραγματικότητα.


Ο ήλιος ακίνητος στο στερέωμα, σαν πύρινος μύθος.
Προχωράμε, μα εκείνος στέκεται.
Τα χρώματα του κόσμου έχουν γίνει αλλόκοτα, θαμπά,
θρυμματισμένα.
Ένα μακρινό σύννεφο: θα είναι η σωτηρία μας;


Τοπίο στην ομίχλη. Μια σειρά από χαμηλούς λόφους ξεπροβάλλει,
θαρρείς από το πουθενά.
Από την άλλη μεριά, μια θάλασσα του τίποτα.
Πέφτει ξανά το βράδυ. Όλα δρόμος.


Γιώργος Νικολόπουλος
από την ανέκδοτη συλλογή ΣτρατοΣφαίρες