Φουρτούνα, ανεμοθύελλα, καράβι καρυδότσουφλο. Πάθη ολιγόλεπτα, πολύχρονα. Σβησμένα, ανακυκλούμενα. Αντάρες, αστραπές, βροντές, κατάρες, ικεσίες. Αφουγκραστείτε πίσω από τον παφλασμό. Μιλούν οι «φίλοι». και το νησί μου γέμισε γαυγίσματα.
Μια-μια βγάζε τις μάσκες, Άριελ. Ο ένας υποκρίνεται στον άλλον συνεχώς, ποτέ δε δείχνουν τ' αληθινό τους πρόσωπο. γιατί μια σκέψη μόνο το φωτίζει: η προδοσία. Χθες ήμουν εγώ το θύμα, ο Αλόνσο αύριο, ύστερα ο Σεμπάστιαν, ο Αντόνιο και πάλι εγώ ... Κι ο κύκλος μεγαλώνει και μένει απαράλλακτος - μακάβριος χορός. Αλόνσο, Σεμπάστιαν, άσπονδοι φίλοι, φίλτεροι, ένα τεράστιο φίδι είστε που κυνηγάει την ουρά του. Πάντοτε κάποιον θα πατάτε για να σταθείτε όρθιοι;
Ελένη Μερκενίδου
από το θεατρικό ποίημα Η τρικυμία του Πρόσπερο, 2007
(Το έργο βασίστηκε στην Τρικυμία του Σαίξπηρ,
απ' όπου είναι και κάποια μεταγραμμένα αποσπάσματα).
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
«Πάθη ολιγόλεπτα, πολύχρονα. Σβησμένα, ανακυκλούμενα»
και
«Μια-μια βγάζε τις μάσκες,...»
Όταν οι μάσκες βγαίνουν, αναρωτιόμαστε για τα πάθη που νιώσαμε...
Και πάλι να ευχαριστήσω τη Τζούλια για τις ωραίες της εικόνες που εναρμονίζονται με το πνεύμα των ποιημάτων.
«Θεέ μου, φύλαγέ με από τους φίλους μου γιατί από τους εχθρούς μου ξέρω να φυλαχτώ και μόνος μου», έτσι Λίνα;
Νομίζω ότι ο προδομένος αισθάνεται στην αρχή οργή και απελπισία, αηδία, κάνει μετά σπασμωδικές κινήσεις και, με την πάροδο του χρόνου, γαληνεύει. Με την πάροδο του χρόνου, το πάθος του μετατρέπεται σε αδιαφορία, σε μια παγερή αδιαφορία. Ξέρει πια να σταθμίσει σωστά την αναξιότητα, την ευτέλεια του προδότη. Το σκουπίδι με τα σκουπίδια κι εκείνος στον δικό του κόσμο. Ξένος.
Δημοσίευση σχολίου